Διεθνής Ημέρα Εκπαιδευτικών: Η δασκάλα που εγκατέλειψε το Λονδίνο για να βοηθήσει παιδιά στην Αιθιοπία

Σήμερα γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Εκπαιδευτικών, η οποία καθιερώθηκε από την UNESCO ΤΟ 1994, και στόχος της είναι να υπενθυμίζει σε κάθε γωνιά της γης το σπουδαίο ρόλο που παίζει ένας δάσκαλος στην καθημερινότητα του παιδιού και κατ’ επέκταση σε μια κοινωνία. Όπως υποστήριζε, άλλωστε, και ο συγγραφέας Νίκος Ν. Καζαντζάκης, «ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες».

Αυτά τα λόγια του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα μας μπορούν με ευκολία να χαρακτηρίσουν την Jenny Higgins. Μια δασκάλα που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον πολιτισμό και τις ανέσεις του δυτικού κόσμου, να αφήσει πίσω της το Λονδίνο, για να ζήσει στην Αιθιοπία. Για να προσφέρει σε μία χώρα του Τρίτου Κόσμου, εκεί όπου τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Εκεί όπου τα λίγα- για εμάς- είναι πάρα πολλά!

Η ίδια περιγράφει τη ζωή της στην Αφρική, αλλά και την τολμηρή απόφασή της να εγκαταλείψει το Λονδίνο για την Αιθιοπία.

«Η ώρα δείχνει 9:20 π.μ. και στέκομαι σε ένα κυματοειδές σιδερένιο υπόστεγο, προσπαθώντας να συγκεντρώσω τους 25 μαθητές μου για να ξεκινήσει το μάθημα. Δεν είναι και το πιο ειρηνικό μάθημα - πρώτα ένα σκυλί εισέβαλε στην τάξη, στη συνέχεια δύο μαθητές μου «αρπάχτηκαν» και έπρεπε να τους χωρίσω και έπειτα το μωρό από τη διπλανή πόρτα αποφάσισε ότι ήθελε να με «βοηθήσει» στη διδασκαλία του μαθήματος και δε σταματούσε να τσιρίζει μέχρι να τη βάλω να κάτσει στα πόδια μου.

Σίγουρα δεν είχα αυτά τα προβλήματα όταν εργαζόμουν στα σχολεία του Λονδίνου. Όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται, δε θα το άλλαζα με τίποτα.

Αυτά τα παιδιά είναι ο λόγος που τον τελευταίο χρόνο έκανα σχεδόν 10 χιλιόμετρα καθημερινά (χωρίς να έχω κάνει καμία προπόνηση τα προηγούμενα χρόνια), περπάτησα 24 μίλια στις καταρρακτώδεις βροχές, ικέτευα όποιον θα μπορούσα να σκεφτώ για βραβεία λοταρίας και «έπρηζα» ατέλειωτες ώρες τους φίλους μου, την οικογένειά μου, ακόμη και ξένους να δωρίσουν χρήματα, να συνεισφέρουν σε εράνους και να δωρίζουν ρούχα, παιχνίδια ή βιβλία. 

Αυτά τα παιδιά είναι ο λόγος που εγκατέλειψα τη δουλειά μου, το σπίτι μου - τη ζωή μου! - στο Λονδίνο, και μετακόμισα στην Αιθιοπία. Τους συνάντησα για πρώτη φορά όταν πήγα για διακοπές στην Αιθιοπία τον Οκτώβριο του 2006 και άφησα μερικά Birr (το τοπικό νόμισμα). Ήθελα να τα δωρίσω σε μια μικρή οργάνωση της Αιθιοπίας στο ορφανοτροφείο «Hanna Orphans Home», το οποίο βρίσκεται στο πίσω μέρος της Addis Ababa (είναι η πρωτεύουσα της Αιθιοπίας). Το ορφανοτροφείο εκείνη την εποχή υποστήριζε λίγα περισσότερα από 90 παιδιά που είχαν χάσει τους γονείς τους από AIDS (τώρα είναι πάνω από 200) και καθώς η ιδρύτρια, Hanna Teshome, μου έκανε μια ξενάγηση στο χώρο του ιδρύματος, συνειδητοποίησα πόσο εύκολα θα μπορούσα να βοηθήσω.

 

 

Έτσι, όταν επέστρεψα στο σπίτι μου στην Αγγλία, ξεκίνησα να οργανώνω ένα από τα πιο απρόβλεπτα - και πιο αποδοτικά - σχέδια της ζωής μου: τη δημιουργία φιλανθρωπικού ιδρύματος του ορφανοτροφείου Hanna. Έστειλα e-mails σε διάφορους φίλους και κατάφερα να συγκεντρώσω σακούλες με  ρούχα, παπούτσια και βιβλία. Άνθρωποι άρχισαν να εργάζονται εθελοντικά για να βοηθήσουν, χρήματα άρχισαν να μαζεύονται δειλά δειλά και εγώ ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο που επιτέλους αναγνωριστήκαμε ως επίσημο φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Έκανα συχνά ταξίδια στην Addis, γεμάτη με πράγματα, μέχρι που τελικά, πέρυσι, αποφασίστηκε ότι πρέπει κάποιος να μείνει μόνιμα στο ορφανοτροφείο για να επιβλέπει τα πάντα. Και αυτή ήμουν ΕΓΩ! Έτσι, στις 28 Ιουλίου, επιβιβάστηκα σε αεροπλάνο και μετακόμισα στην Αιθιοπία. Είναι σίγουρα μια εμπειρία που δεν έπρεπε να χάσω. Μπορώ να δω την τεράστια βοήθεια που προσφέρει το ίδρυμά μας και είμαι χαρούμενη που περνάω το χρόνο μου με τα παιδιά αυτά, που είναι φωτεινά, αστεία και μεταμορφώνονται με το πέρασμα του χρόνου σε φανταστικούς νέους, παρά τις αντιξοότητες που έχουν περάσει.

Πάρτε τον Samuel για παράδειγμα. Η μητέρα του πέθανε από τον ιό HIV και ο πατέρας του παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε ήδη δικά της παιδιά και δεν ήθελε να ταΐσει άλλο στόμα. Έτσι, η γυναίκα αυτή ισχυρίστηκε στην αστυνομία ότι ο Samuel τη ληστεύει συχνά και έτσι το παιδί αυτό μεταφέρθηκε σε αναμορφωτήριο- χωρίς λόγο- στην ηλικία των οκτώ ετών. Αφού πέρασε 10 μήνες εκεί μέσα, αφέθηκε ελεύθερος  και μεταφέρθηκε στο ορφανοτροφείο μας, όπου τώρα τα πηγαίνει εξαιρετικά καλά στο σχολείο, ενώ είναι και ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής.

Αντίστοιχα, εδώ συνάντησα ένα κορίτσι ηλικίας 15 ετών που βίωνε τη σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα της από την ηλικία των πέντε ετών. Η κοπέλα γλίτωσε με τη βοήθεια των γειτόνων της όταν πέθανε η μητέρα της και συνειδητοποίησαν τι συνέβαινε. Το δικαστήριο καταδίκασε τον πατέρα της σε φυλάκιση και αποφάσισε το κορίτσι και τα αδέλφια της να μεταφερθούν στο ορφανοτροφείο. Παρόλο που εξακολουθεί να είναι σιωπηλή και επιφυλακτική με τους ξένους, γίνεται ολοένα και πιο σίγουρη κάθε μέρα.

Το ορφανοτροφείο αναπτύσσεται γρήγορα. Υπάρχουν μικρότερα ορφανοτροφεία στην Gotera και στο Shiro Meda στην Addis Ababa, στο Harar και ένα στο Jimma, ενώ αναμένεται να ανοίξει ακόμη ένα στη Hosanna. Γενικά, τα παιδιά ζουν σε «οικογένειες» των επτά ή οκτώ ατόμων, με μία «μητέρα του σπιτιού», και πηγαίνουν στο σχολείο ή φροντίζουν στο σπίτι.

 

 

Τα παιδιά γεννιούνται ως μέλη της κοινότητας, έτσι δεν είναι απομονωμένα, ούτε αισθάνονται ότι διαφέρουν μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει επίσης ότι το ορφανοτροφείο μπορεί να λειτουργήσει ως κέντρο πόρων για την τοπική κοινότητα - μερικοί από τους οποίους βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από τα παιδιά του ορφανοτροφείου.

Το φιλανθρωπικό μας ίδρυμα, το ορφανοτροφείο της Hanna, δεν είναι ένας τεράστιος οργανισμός, αλλά στέλνουμε ό, τι μπορούμε όταν μπορούμε και όλοι εργαζόμαστε σκληρά για να συγκεντρώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Είμαστε όλοι εθελοντές (συμπεριλαμβανομένου και εμού) και δεν έχουμε κανένα οικονομικό όφελος, έτσι ώστε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα να πηγαίνουν απευθείας στο ορφανοτροφείο.

Βοηθάμε επίσης να δημιουργηθούν σύνδεσμοι μεταξύ σχολείων στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αιθιοπία κάνοντας γνωστή τη δράση μας με τη βοήθεια συγκροτημάτων στις συναυλίες τους.

Η δική μου ζωή έχει αλλάξει εντελώς. Συνεργάζομαι με μια άλλη ΜΚΟ στο βόρειο τμήμα της Αιθιοπίας (πρέπει να στηρίξω τον εαυτό μου με κάποιο τρόπο), έτσι χωρίζω το χρόνο μου ανάμεσα στα πανέμορφα βουνά της Lalilbela και στη ζεστή, πολυσύχναστη πόλη της Addis Ababa. Εξακολουθώ να βοηθάω τα παιδιά με τα αγγλικά τους - μεταξύ επισκέψεων σκυλιών και μωρών - αλλά βοηθάω επίσης το ορφανοτροφείο να δημιουργεί έργα, να προωθεί ενημερωτικά δελτία και σχέδια δράσης. Και όταν παίζω ποδόσφαιρο στο ζεστό ήλιο με τα μικρά 10χρονα που τσιρίζουν, η ζωή μου στην Αγγλία φαίνεται πολύ, πολύ μακριά».