Mαντώ Γαστεράτου : Ο φόβος της καισαρικής και η στιγμή που άλλαξε όλη τη ζωή της!

Γεια σας μανουλίτσες γλυκές και όμορφες! Στέλνω τους χαιρετισμούς μου πλέον όχι ως madara αλλά ως mamamadara στην κυριολεξία. Επιτέλους, έγινα μαμά! Εγώ θα σας πω ότι στις 6 του Γενάρη στη 1:00 ήρθε επιτέλους ο γιος μου. Εν τω μεταξύ, λέω αυτή τη λέξη και ακόμα δεν το πιστεύω. «ο γιος μου». Είμαι μητέρα, είμαι μάνα, είμαι μαμά!

Καταρχήν, να σας πω ότι ενώ πηγαίναμε για φυσιολογικό τοκετό, καταλήξαμε σε καισαρική, γιατί το μπεμπάκι μου γεννήθηκε 4 κιλά και 10 γραμμάρια.

Το κεφαλάκι του ήταν πολύ μεγάλο, πράγμα που εμπόδιζε στις εξωθήσεις την κανονική του έξοδο και μετά από δύο ώρες, έχοντας φτάσει στο τελευταίο στάδιο των εξωθήσεων, αποφασίσαμε να πάμε για καισαρική.

Επειδή, όμως, πολλές φορές πολλές από εσάς μου στέλνετε διάφορα μηνύματα και με ρωτάτε αν πονάει ο τοκετός, μου λέτε ότι φοβάστε και τα λοιπά επειδή και εγώ το έχω περάσει αυτό το στάδιο και θέλω να σας λυθούν κάποιες απορίες, ελπίζω, βλέποντας αυτό το βίντεο να σας βοηθήσω και να μοιραστώ μαζί σας αυτή την υπέροχη εμπειρία.

Αρχικά, να σας πω ότι γέννησα μία εβδομάδα νωρίτερα από το προγραμματισμένο μου ραντεβού. Έσπασαν τα νερά στις 2:00 το πρωί, το κατάλαβα γιατί άρχισα να νιώθω υγρασία στα πόδια μου την ώρα που κοιμόμουν. Πήρα τη γυναικολόγο μου τηλέφωνο, μου είπε ότι έσπασαν τα νερά και μου είπε να κατευθυνθώ ήρεμα και ωραία προς το μαιευτήριο, παίρνοντας μαζί και την τσάντα του μαιευτηρίου.

Η αλήθεια είναι πως ενώ νόμιζα ότι θα με έπιανε κρίση πανικού σε αυτή την στιγμή, τελικά ήμουν πολύ χαλαρή. Σηκώθηκα, έκανα και ένα μπανάκι και ήμουν κυρία, πήρα την τσάντα μου που την είχα ετοιμάσει πολύ νωρίτερα και κατευθυνθήκαμε με τον άντρα μου προς το μαιευτήριο «ΜΗΤΕΡΑ».

Εκεί που περιμένεις στη ρεσεψιόν και σου λένε «κυρία Γαστεράτου μπορείτε να περάσετε στο δωμάτιό σας για να ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού», άρχισα να νιώθω λίγο περίεργα, αλλά σκέφτηκα πως έχει έρθει η ώρα να πάρω το παιδάκι μου στα χέρια μου, οπότε ό,τι είναι να έρθει ας έρθει, πρέπει να ξεπεράσω τη φοβία μου.

Έτσι, λοιπόν, μου δώσανε να φορέσω την ειδική ρόμπα που είναι ανοιχτή από πίσω, έκανα κάποιες μικρές εξετάσεις και μετά με οδήγησαν στην αίθουσα του τοκετού.

Στην αίθουσα του τοκετού ξεκινάνε οι 10 διαστολές και ενώ ,γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που φοβάται μέχρι και τη σκιά του, φοβάται και τις βελόνες και τα πάντα, εκείνη την ώρα σου δίνει τέτοια δύναμη η φύση που δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Πότε πήγα από τη μηδενική διαστολή στην τέλεια που είναι η δέκατη, πότε μου βάλανε τον όρο, πότε μου έκαναν την επισκληρίδιο, δεν τα κατάλαβα.

Ήθελα να περάσω όλη αυτή την ωραία διαδικασία του τοκετού, αλλά μόνο με επισκληρίδιο. Σεβαστό για όσους δεν θέλουν να κάνουν επισκληρίδιο, αλλά εγώ ήθελα να γλυκάνει λίγο και ο πόνος και να το περάσω λίγο πιο ανώδυνα.

Τον περισσότερο πόνο τον κατάλαβα όταν έφτασα στη δέκατη διαστολή, όπου ο πόνος αυτός μοιάζει με έναν έντονο πόνο σε μία δύσκολη μέρα περιόδου. Όταν έφτασα, λοιπόν, σε αυτή τη διαστολή, επειδή ο μπέμπης βγήκε 4 κιλά δεν χώραγε το κεφαλάκι του να περάσει από τη μήτρα.

Ενώ προσπαθούσαμε επί δύο ώρες, δε γινόταν, οπότε εκεί η γυναικολόγος μου μού πρότεινε πως είναι καλύτερα να κάνουμε την καισαρική.

Το μεγαλύτερο άγχος το ένιωσα όταν κατευθυνόμουν από την αίθουσα του τοκετού στην αίθουσα του χειρουργείου για να κάνω την καισαρική. Όσο κάνεις καισαρική δε νιώθεις απολύτως τίποτα. Σου έχουν ένα πανί, το οποίο σε καλύπτει από τη μέση και κάτω, οπότε δεν μπορείς να δεις κάτι. Μπορείς, όμως, να ακούσεις τα πάντα, να καταλάβεις τα πάντα και να κουνήσεις το κεφάλι και τα χέρια σου κανονικά, το μόνο άσχημο είναι ότι ακούς ό,τι εκτυλίσσεται εκείνη την ώρα.

Μία συμβουλή που έχω να σας δώσω σε αυτό το σημείο είναι να μην κάνετε το λάθος να κοιτάξετε την αντανάκλαση που έχουν πάνω τα φώτα του χειρουργείου εκείνη την ώρα, γιατί εγώ το έκανα κατά λάθος και είδα σκηνές, οι οποίες με φρίκαραν εκείνη την ώρα, ενώ δεν υπήρχε λόγος να γίνει αυτό, οπότε εσείς καλό είναι να το αποφύγετε. Μετά από όλα αυτά, όμως, έρχεται η πιο ωραία στιγμή όπου συνειδητοποιείς ότι επιτέλους έχεις γίνει μανούλα.

Σε αυτό το σημείο, έχω να πω ότι εγώ προσωπικά τις πιο δύσκολες στιγμές τις πέρασα τις επόμενες μέρες που ήταν οι μέρες ανάρρωσης. Την πρώτη μέρα μέχρι και το πρωί είσαι εντάξει, γιατί σου δίνουν και τα παυσίπονα, σε ενυδατώνουν και με τους όρους και τα λοιπά. Μετά, όμως, από την πρώτη μέρα και για τρεις-τέσσερις μέρες ακόμα εγώ είχα πολλούς πόνους. Βέβαια, δεν το χειρίστηκα σωστά από την άποψή του ότι ενώ έπρεπε να αρχίσω να σηκώνομαι σιγά-σιγά να περπατάω λιγάκι για να πάρει πάλι το σώμα μου τα πάνω του, εγώ δεν το έκανα. Ήμουν ξαπλωμένη και ακινητοποιημένη, λόγω του πόνου, οπότε αυτό χειροτερεύει λίγο την κατάσταση.

Ούτως ή άλλως και η γυναικολόγος μου και η μάνα μου μού είχαν πει ότι ο πόνος θα κρατήσει το πολύ για πέντε μέρες και αυτό ισχύει, γιατί μετά παίρνεις το μωράκι σου αγκαλιά, γυρνάς σπίτι σου αυτοεξυπηρετείσαι, οπότε είσαι μία χαρά και είσαι εντάξει. Βέβαια, αφού γυρίσεις σπίτι, ξεκινάει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που έχει να κάνει με τις μέρες που είσαι λεχώνα, το οποίο όμως θα συζητήσουμε στο επόμενο μας βιντεάκι.

Αυτά είχα να πω από τη δικιά μου μοναδική και ξεχωριστή εμπειρία. Εύχομαι να τη ζήσετε όλες σας αγαπώ πολύ και σας φιλώ γλυκά! Κάντε ένα subscribe στο five minute mum για να μαθαίνετε και εσείς αλλά και εγώ συμβουλές, αλλά θα σας δείξω και εγώ με τη σειρά μου τις δικές μου. Φιλάκια πολλά πάω στο μωράκι μου...