Γιάννης Κότσιρας στο "Μαμά-δες": "Για έναν άντρα η ορφάνια έρχεται με το θάνατο της μητέρας του"

Ο Γιάννης Κότσιρας στο "Μπαμπά - μίλα" και στη Ζωή Κρονάκη μιλάει για τα παιδιά του, τη σχέση με τον δικό του πατέρα και τον τρόπο που τον επηρέασε ο ρόλος του ως πατέρας. Ενώ όλη η συνέντευξη συνοψίζεται στην πιο γλυκιά δήλωση που κάνει: "Μεγαλώνοντας με γυναίκες έμαθα να εκτιμώ βαθύτατα. Η μητέρα είναι το κέντρο του πλανήτη".

από τη Βέρα Πάρδου

"Μέχρι τη γέννηση των παιδιών μου η δουλειά ήταν το παν. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Τα πάτα `μέναν δεύτερα. Ξαφνικά αυτό ανεστράφη, η δουλειά έχει πάει τόσο στο πίσω μέρος, που δεν υπολογίζω τίποτα άλλο στο βωμό να είναι τα παιδιά μου καλά ή να είμαι εγώ με τα παιδιά μου καλά ή να είμαι παρών όταν με χρειάζονται" αποκαλύπτοντας έτσι τη συνειδητοποίηση του σχετικά με την αλλαγή που βίωσε από τη στιγμή που έγινε μπαμπάς.

"Η συμβίωση είναι δύσκολη. Ψάχνουμε μια βδομάδα μια συγκεκριμένη μπαλίτσα που δεν θυμούνται που την έχουν βάλει και την ανακαλύπτω την ώρα που είναι να φύγω να πάω στη δουλειά μου βάζοντας το παπούτσι μου" λέει γελώντας ενώ παραδέχεται πως είναι σκανταλιάρικα τα αγόρια του.

"Αποκλειστικά με παιδικά τραγούδια. Δημιούργησα το κανάλι πριν από 11 χρόνια που είχα την ιδέα και ήταν ανενεργό. Όταν έσκασε η πρώτη καραντίνα εγώ δεν είχα τι να κάνω. Στους πειραματισμούς για να χαλαρώσουν τα παιδιά, μια κιθάρα με μια φωνή τους δημιούργησε ένα ενδιαφέρον. Αποφάσισα έτσι να τα ηχογραφήσω. Να μοιραστούμε αυτά τα τρία λεπτά με τον κόσμο γιατί μπορεί και άλλοι να έχουν το ίδιο πρόβλημα με μας. Έτσι αποφάσισα να μάθω κινούμενα σχέδια και να σχεδιάζω και τα τραγούδια" είναι όσα μοιράζεται για το κανάλι που διαθέτει στο youtube και την ιστορία πίσω από αυτό.

"Από τις περιγραφές που μου έκανε η μητέρα μου και  μου συνεχίζει η αδερφή μου ήμουν πολύ άτακτος, πολύ πειραχτήρι και διαολάκι. Έκανα και διάφορα. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και δεν τον έζησα πολύ. Ο πατέρας μου έλειπε για χρόνια. Είχε κάνει ταξίδι 3 ετών, 4 χρόνια έλειπε. Κι όμως τα κατάφερε η μητέρα μου, με όλους τους ρόλους που είχε. Πέρσυ μέσα στην πρώτη καραντίνα έφυγε και η μητέρα μου. Όσο περνάει ο καιρός δεν συνηθίζεται. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο δύσκολο. Για έναν άντρα η ορφάνια έρχεται με το θάνατο της μητέρας του" εξομολογείται για το χαμό των γονιών του και συγκλονίζει με την τόσο ειλικρινή περιγραφή για την απώλεια.

"Είναι και μια ενοχή ταυτόχρονα. Δεν θέλω να περάσουν τα παιδιά μου την έλλειψη που πέρασα εγώ. Είχαμε μια αντιπαράθεση με τον πατέρα μου που ήθελε πολύ να γίνω ναυτικός και του είχα πει ότι δε θα γίνω εγώ το ίδιο με σένα και να λείπω από το σπίτι και τα παιδιά μου. Και έγινα κάτι χειρότερο γιατί η δουλειά μου επί καλών ημερών απαιτεί να λείπω πάρα πολύ" καταλήγει σκεπτόμενος τα δικά του παιδικά χρόνια και συγκρίνοντας τα με των παιδιών του.

"Θεωρούσαν ότι δεν είναι καλός δρόμος, είναι νύχτα. Τι θα πας να γίνεις καραγκιόζης- μουσικάντης μου έλεγε ο πατέρας μου και η απάντηση μου ήταν ότι κάποια στιγμή θα πληρώνεις για να με δεις. Και όταν ήρθε πρώτη φορά στο "Περιβόλι του Ουρανού" τον έβαλε και πλήρωσε και την επόμενη μέρα πήγα και του αγόρασα δώρο ένα κουστούμι. Είχαμε ιδιαίτερη σχέση, αγαπησιάρικη" λέει για τον πατέρα του ενώ συνεχίζει αποκαλύπτοντας μια φανερά συγκινητική ιστορία.

"Άρχισε να με αποδέχεται ως τραγουδιστή το `96, όταν έβγαλα το πρώτο μου δίσκο που του τον έστειλα σε ένα πλοίο στην Ιαπωνία" και μας περιγράφει την αντίδραση του όταν άκουσε το γιό του από τα μεγάφωνα του πλοίου όπου κάποιος έβαλε κρυφά το δίσκο να τραγουδάει την "Αλεξάνδρεια". "Και ξαφνικά να παίζει την "Αλεξάνδρεια" σε όλο το πλοίο, έμαθα ότι έκλαιγε τρεις μέρες στο πλοίο επάνω".

"Εγώ μέχρι που γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος δεν ήμουν καν σίγουρος αν θέλω παιδιά. Απέφευγα να είμαι παιδιά, τώρα επιδιώκω να είμαι παιδιά" και με αυτά τα λόγια καταλαβαίνουμε πόσο βαθιά μπορεί να επηρεάσει κάποιον ο ρόλος του γονέα. Μπορείτε να απολαύσετε ολόκληρη τη συνέντευξη στο παραπάνω βίντεο.