Γράμμα στην κόρη που δεν έχω

Tης δημοσιογράφου Τζίνας Γαβαλά

Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας. Με αφορμή τη μέρα αυτή, τους συμβολισμούς της και την ουσιαστική αξία της, άρχισα να σκέφτομαι το φύλο μου, τις ιδιαιτερότητές του, την πολυπλοκότητά του, ταυτόχρονα με την απλότητα και την ευαισθησία του. Πόσο περίπλοκες είμαστε εμείς οι γυναίκες! Και πόσο ικανές για όλα. Και με την καλή αλλά και με την κακή έννοια. Ακούς ιστορίες για δολοπλοκίες, για ψέματα, για τρικλοποδιές, για κακίες. Και σχεδόν πάντα είναι μια γυναίκα από πίσω. Ακούς όμως και για την απόλυτη αυτοθυσία, για ιστορίες με ανθρώπους που σώθηκαν, για οικογένειες που πήραν στο σπίτι τους άστεγους, άπορους, αφημένους ανθρώπους. Και τότε σχεδόν πάντα είναι μια γυναίκα από πίσω. Γυναίκα, η προσωποποίηση της δύναμης που μπορεί να εκδηλωθεί με τον καλύτερο ή με τον χειρότερο τρόπο.

Κάπως έτσι, άρχισα να σκέφτομαι  έντονα ότι εγώ δεν έκανα κόρη. Έχω δύο γιους, υπέροχους, μοναδικούς που δεν θα άλλαζα με τίποτα και με κανέναν ή με καμία ποτέ στον κόσμο, ωστόσο αυτό που ο γονιός βλέπει στο παιδί του ίδιου φύλου, τη συνέχειά του, με τα υπέρ και τα κατά του εγώ δεν έχω κάπου να το δω.

Για αυτό και αποφάσισα να γράψω το άρθρο μου και να το αφιερώσω στην κόρη που δεν έκανα, στην κόρη που δεν έχω, στην κόρη που φοβόμουν να κάνω και στην κόρη που σήμερα θα γιόρταζε μαζί με τις φίλες της, τις δασκάλες της, τις συμμαθήτριές της, τις συναδέλφους της.  Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν να κάνω κόρη. Φοβόμουν γιατί δεν ήθελα να μου μοιάσει. «Άκου τώρα τι λέει», μου έλεγε ο άντρας μου. «Μακάρι να σου έμοιαζε». Εγώ όμως ένιωθα φόβο. Δεν ήθελα να βγει τόσο ευαίσθητη, να σκέφτεται πώς να ευχαριστεί πάντα τους άλλους και όχι τον εαυτό της, να την πληγώνουν και να μην είναι ικανή να το διαχειριστεί, να μην ξέρει πώς να διεκδικεί, να μην μπορεί να βγάλει νύχια και πολλά άλλα. Και εφόσον εγώ θα ήμουν το πρότυπό της, οι πιθανότητες –ένιωθα- συνηγορούσαν υπέρ αυτού του ενδεχομένου.

Και τελικά δεν έκανα κόρη. Δεν έχω μια κόρη να της πω πόσο είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα. Ότι θα είχε να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Να καλλιεργηθεί αλλά να περνάει και καλά, να είναι όμορφη αλλά να μην μείνει ποτέ σε αυτό, να επενδύει στην ψυχή της και σε αυτούς που κοιτούν πάνω από όλα αυτήν. Να μάθει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και να προχωράει μπροστά, να επιλέγει σωστά τους φίλους της αλλά να μπορεί να ελίσσεται και σε πιο επιφανειακές σχέσεις, να είναι πάντα ειλικρινής αλλά να ξέρει και να κρίνει που εκτιμάται αυτό. Να μάθει να είναι ανεξάρτητη και να φροντίζει αυτούς που αγαπάει, να αναζητάει όμως ανθρώπους γύρω της που να έχουν διάθεση να την φροντίσουν και εκείνοι. Να είναι σωστή και να μην προκαλεί, αλλά να μην φοβάται να είναι ξεχωριστή και να μην αφήσει ποτέ περιθώριο σε κανέναν να την μειώσει για την διαφορετικότητά της. Να είναι σίγουρη πως θα την αμφισβητήσουν, όπως κάθε γυναίκα. Την ικανότητά της ή την καλοσύνη της, την επάρκειά της ή τον λόγο της. Να είναι όμως έτοιμη να το αντιμετωπίσει, και κυρίως να κατεδαφίσει οτιδήποτε σταθεί στον δρόμο της.

Δεν έχω μια κόρη να της πω ακόμα πόσο τυχερή είναι που είναι γυναίκα! Που η φύση την προίκισε με τέτοια εσωτερική δύναμη που όλες τις δυσκολίες να είναι ικανή να τις αφουγκραστεί προτού επιλέξει να τις προσπεράσει. Που μπορεί μέσα από την γλύκα της να ηρεμήσει και τον πιο σκληρό άνθρωπο ή να κάνει μια χαζομάρα που να φαίνεται χαριτωμένη! Που ανήκει στο ωραίο φύλο. Γιατί όσο περισσότερο ή λιγότερο αντικειμενικά όμορφη είναι μια γυναίκα, δεν υπάρχει καμία γυναίκα στον κόσμο που να μην έχει την επιλογή να είναι κούκλα. Φροντίζοντας το σώμα της, το δέρμα της, το στυλ της, μια γυναίκα ανεξαρτήτως αρμονικών ή όχι χαρακτηριστικών μπορεί να είναι σαγηνευτική. Και πόσο ωραίο είναι να το νιώθεις και να ξέρεις ότι το βλέπουν και οι άλλοι πάνω σου. Πόση δύναμη σου δίνει! Πόσο τυχερή είναι που μπορεί μέσα από το σώμα της να δώσει ζωή. Να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο και να είναι απόλυτα υπεύθυνη για εκείνον. Να βιώσει το μοναδικό δέσιμο του μωρού με τη μαμά. Και με βάση αυτήν την προστατευτικότητα να μπορεί να λυγίσει σίδερα αν κανείς πάει να πειράξει το πλάσμα που αγαπά. Πόσο όμως αυτό ισχύει και για όλες τις αγάπες που βιώνει μια γυναίκα. Πόσο παθιαζόμαστε με τις φίλες μας, με τους γονείς μας, με κάποιον που θαυμάζουμε, με αυτόν που αγαπάμε… Πόσα μπορούμε να κάνουμε για αυτόν που αγαπάμε… Δεν έχω όμως μια κόρη να της πω για αυτό το θέμα. Πόσα θα είχα να της πω…

Είναι τόσα πολλά αυτά για τα οποία θα μπορούσα να μιλήσω στην κόρη μου. Ξέρετε όμως κάτι; Θα μιλήσω για όλα αυτά στους γιους μου. Για όλα όμως! Για το πώς θα ήθελα να φερθούν σε μια γυναίκα που ίσως να ήταν η κόρη που δεν έκανα. Για το πώς πρέπει να βλέπουν τις γυναίκες. Για το πώς πρέπει να τις σέβονται. Να μην τις υποτιμούν. Να μην τις εκμεταλλεύονται. Να είναι πάντα ειλικρινείς μαζί τους. Να τους λένε λόγια μόνο όταν μπορούν να τα στηρίξουν. Να τις κάνουν να αισθάνονται όμορφες και ποθητές. Να ξέρουν βέβαια και να ξεχωρίζουν την πονηρή από την αθώα. Και να φέρονται αναλόγως στην καθεμία, με τον σεβασμό και την ειλικρίνεια που φυσικά αναλογεί στην κάθε περίπτωση. Και όταν βρουν αυτήν με την οποία θα πορευτούν στη ζωή… Να την προσέχουν, να την κάνουν να νιώθει ασφάλεια και να την αγαπούν. Γιατί η αγάπη κάνει τη γη να γυρίζει. Η αγάπη σε ξαναγεννά όταν νιώθεις πως όλα χάνονται. Η αγάπη είναι ότι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Και μια γυναίκα το ξέρει πολύ καλά αυτό. Τουλάχιστον η κόρη που θα έκανα εγώ…