Η μαμά «θυσιάζεται» για τα παιδιά της κάθε μέρα

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

Η μαμά «θυσιάζεται» για τα παιδιά της κάθε μέρα

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος


Είναι ξημερώματα και το θερμόμετρο γράφει 39,3. Πριν από 6 ώρες που ήταν η ώρα να κοιμηθούν τα παιδιά έγραφε 38,8 και εγώ τους διάβαζα παραμύθια με χρώμα και ένταση στην φωνή μου σαν να ήμουν περδίκι και ας κρύωνα σαν να ήμουν ναυαγός στον Ατλαντικό. Το πρώτο που σκέφτομαι ανάμεσα στο τρέμουλο του πυρετού και της ζαλάδας, είναι πως μετράω τον πυρετο όπως τον μετράω στα παιδιά μου. Βάζω δηλαδή το ηλεκτρονικό θερμόμετρο στο αυτί μου. Το δεύτερο που σκέφτομαι είναι πως τα χρήματα που ωραιότατα ξόδεψα στο φαρμακείο για να το αγοράσω, αν δεν είχα παιδιά, θα τα είχα χαλάσει μπορεί στο ίδιο ακριβώς μέρος για μια κρέμα, μια βιταμίνη αντιοξειδωτική, μια μάσκα προσώπου με υαλουρονικό και βότανα και βιταμίνες και ιχνοστοιχεία και ότι τελευταίο τελοσπάντων θα είχαν βγάλει οι φαρμακοβιομηχανίες για την αφεντιά μου.
Έτσι, ταξιδεύοντας στις θολωμένες από τον πυρετό σκέψεις μου, συνειδητοποιώ πιο ξεκάθαρα από ποτέ ότι από τότε που έγινα μαμά άρχισα να λειτουργώ κάπως διαφορετικά από ότι πριν.

- Σταμάτησα να είμαι σιχασιάρα. Τώρα πια, άνετα φιλάω την βρώμικη πατούσα τους επειδή χτύπησαν τρέχοντας ξυπόλιτα με τις λάσπες και θέλουν φιλάκι για να τους περάσει.

- Έγινα λάτρης των παιδικών ταινιών. Όσες φορές και αν προσπάθησα να βάλω να δω μια ταινία που μόλις είχα κατεβάσει για μένα, κατέληγα να δω το Cars1,2,3 για 67η φορά.

- Αντίστοιχα το βράδυ που κοιμούνται, και πάλι δεν βάζω μια δική μου ταινία να δω επειδή θέλω να είμαι κοντά τους αν ξυπνήσουν και να μην μπουν στη διαδικασία να με ψάξουν κάτι που ίσως καταλήξει σε μεταμεσονύκτιο debate για το αν μπορούν να κάτσουν να δουμε μαζί την ταινία!

- Έγινα μέγιστη χορευταρού. Εγώ που δεν χόρευα ποτέ ούτε στα clubs στα 18 μου, με το που βάζουμε παιδικά τραγούδια αρχίζω και χορεύω σαν τρελή γιατί εκείνα τρελαίνονται να χορεύουμε μαζί.

- Εξελίχθηκα σε φοβερή ηθοποιό. Ενθουσιάζομαι με τα όσπρια κάθε φορά που τα τρώω και το κάνω στα ψέματα γιατί θέλω να μάθουν να τρώνε οπωσδήποτε αυτήν την κατηγορία τροφίμων.

- Στο ίδιο κλίμα, νίκησα τους φόβους μου. Εγώ που δεν κοιτούσα ποτέ βελόνα την ώρα αιμοληψίας ή ένεσης, αναγκάστηκα να κάνω το εμβόλιο της γρίπης μπροστά τους για να μην φοβούνται και, όχι μόνο κοιτούσα τη βελόνα κατάματα, αλλά με το που μπήκε στο χέρι μου της χαμογέλασα και θαρραλέα!

- Άλλος φόβος που νίκησα ήταν αυτός που είχα με τα έντομα! Αν έβλεπα ακρίδα ή βρωμούσα παλιά, απλά θα κρυβόμουν. Με τα παιδιά, όχι μόνο δεν φοβάμαι αλλά επειδή δεν θέλω να τους καλλιεργήσω αισθήματα βίας, τα πιάνω με μια χαρτοπετσέτα και τα βγάζω ευγενικά έξω λέγοντας «πηγαίντε στους φίλους σας»!

- Ενώ ούτε για αστείο δεν φανταζόμουν να το πω ποτέ, φωνάζω «Ζήτω ο Παναθηναικός», αφού είμαι ο αντίπαλός τους, προκειμένου να τους «πορώσω» να μου βάλουν γκολ και να με πουν κουρέλα μετά, ζητωκραυγάζοντας «Ο-λυ-μπια-κος!».

- Ενώ πριν γεννήσω, μια στις τόσες και όποτε μπορούσα, πήγαινα να ψωνίσω παπούτσια σε ακριβό μαγαζί στα βόρεια προάστεια, από τότε που έχω τους πρίγκηπες μου στη ζωή μου πάω εκεί μόνο για να πάρω σε εκείνους παπούτσια και ούτε μια φορά για μένα!

- Αντίστοιχα, ακόμα και όταν μια στις τόσες υπόσχομαι να πάω μια βόλτα μόνο για μένα, σε κάποια ώρα που εκείνα είναι στο σχολείο και εγώ δεν δουλεύω, καταλήγω να ενδιαφέρομαι να μπαίνω μόνο σε παιχνιδάδικα και σε μαγαζιά με παιδική ένδυση. Πάει κατευθείαν το μάτι, όσο και να μην θέλω!

- Το ίδιο συμβαίνει και με τον προσωπικό μου χρόνο. Έχει τύχει να έχω κανονίσει να παω Κυριακή απόγευμα για καφέ με μια φίλη μου, αφού είναι η μέρα και η ώρα που πηγαίνουμε στον παππού και τη γιαγιά, και τελικά να την παίρνω και να της λέω «συγνώμη, ο μικρός μου ζήτησε να παίξουμε με τα τουβλάκια και δεν θέλω να του χαλάσω χατήρι, δεν έρχεσαι εδώ να κάτσουμε;»

- Ενώ σαν χαρακτήρας συγχωρούσα και έκανα πάντα πίσω με φίλες προκειμένου να μην τσακωθώ κλπ, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβω ότι κάποιος δεν τους φέρεται σωστά ή τους κάνει και νιώθουν άσχημα ή τους παραμελεί, έστω ανεπαίσθητα και να μην τους τονίσω ότι κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα πάνω τους, απορρίπτοντας προσκλήσεις για παιχνίδι με οικογένειες με τις οποίες εγώ ίσως να περνώ καλά, εκείνα όμως όχι.

- Έχω ένα πρόβλημα με την κυκλοφορία του αίματος και για αυτό επιβάλλεται μια στις τόσες να κάνω μασάζ. Ενώ λοιπόν ήταν πάντα μια πολυτέλεια που απολάμβανα στο έπακρο, κλείνοντας τα μάτια μου και χαλαρώνοντας, ότι τέτοιο μασάζ έχω κάνει είναι με τα παιδιά αγκαλιά στο κρεβάτι! Χαλαρωτικό δεν το λες για κανέναν λόγο!

- Σε ότι αφορά το φαγητό τώρα, που πολύ το αγαπώ, το εβδομαδιαίο μας διαιτολόγιο αφορά πάντα και μόνο το τι θέλω να έχουν τα παιδιά στη διατροφή τους και ποτέ δεν με έχει απασχολήσει ότι έχω να φάω συκώτι ή θαλασσινά κάτι αιώνες που μου αρέσουν τόσο πολύ, σε εκείνα όμως καθόλου.

- Ούτε με απασχόλησε που σε καλοκαιρινό πικ νικ με υπερβολική ζέστη είχαμε μείνει με 2 μπουκαλάκια νερό και δεν διανοήθηκα να πιω ούτε γουλιά προκειμένου να μην νιώσουν εκείνα την παραμικρή δίψα!

- Κάπως έτσι, έγινα superwoman. Όσο κουρασμένη και άυπνη και να είμαι, αν κλάψουν το βράδυ πετάγομαι σαν ελατήριο και τους αγκαλιάζω με όλη μου τη δύναμη σαν να είχα ήδη φάει το πρωινό μου μετά από 8ωρο ύπνο.

- Ενώ οι διαφημίσεις ήταν η χειρότερή μου στιγμή όταν παρακολουθούσα τηλεόραση, τώρα έχει γίνει η καλύτερη αφού όταν δείχνουν κάτι που αρέσει στα παιδιά μου να πάνε, όπως το Χριστουγεννιάτικο χωριό που ανοίγει σε λίγο καιρό και έχουν ενθουσιαστεί, πανηγυρίζω όπως όταν κέρδισε η Εθνική το Euro το 2004!

- Τέλος, ενώ εγώ στη δουλειά μου ήμουν πάντα διακριτική και δεν έδινα δικαιώματα, αν ήθελα να κάνω ένα πιο προσωπικό τηλέφωνο πήγαινα έξω κλπ, από τότε που έγινα μαμά κάνω βιντεοκλήση ωραιότατα μπροστά σε άλλους στις 8 που ξυπνάνε και εγώ δεν είμαι εκεί να τα πάρω αγκαλιά!

Με λίγα λόγια, κάποτε μπορεί να ήμουν το κέντρο του κόσμου. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι το κέντρο του κόσμου είναι στη Λιβύη, τότε εγώ βρίσκομαι σε μια βαρκούλα στη Νέα Ζηλανδία και αφήνω όλον τον χάρτη για εκείνους, να ταξιδέψουν παντού με το χαμόγελό τους, τη φαντασία τους και ότι μέσο επιλέξουν. Και αν κάποιοι λένε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας όταν γινόμαστε μαμάδες γιατί χαρούμενη μαμά ίσον με χαρούμενα παιδιά, αυτή η βαρκούλα στην άκρη του κόσμου είναι το μόνο μέρος που επιθυμώ να βρίσκομαι.

Γιατί από εκεί εγώ θα νιώθω ότι κάνω τα παιδιά μου χαρούμενα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για μια μαμά! Αν κάνω λάθος, θα με κάνουν εκείνα να το νιώσω. Και τότε, αρκεί απλά ένα αεροπλάνο...