Τι λαχτάρες περνάς με τα παιδιά σου από το πουθενά!

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

Τι λαχτάρες περνάς με τα παιδιά σου από το πουθενά!

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος


Ειμαστε αχάριστοι οι άνθρωποι λένε. Εκτιμάμε κάτι μόνο όταν το χάνουμε. Βέβαια, δεν χρειάζεται να φτάσει κάτι στο μη αναστρέψιμο για να το εκτιμήσουμε. Αρκεί να βρεθείς κοντά. Έστω σε μια εικόνα που να σου θυμίζει τι θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο. Κάτι τέτοιο συνέβη και σε μένα πριν από τρεις μέρες. Ήταν απόγευμα, τελείωσα σχετικά νωρίς τη δουλειά και γύρισα στο σπίτι των γονιών μου, για να πάρω τα παιδιά που με περίμεναν εκεί από το μεσημέρι. Με το που χτύπησα το κουδούνι, εκείνα χάρηκαν τόσο πολύ και έτρεξαν στην πόρτα να με υποδεχτούν.

Πριν προλάβω να διανύσω την απόσταση από την κεντρική είσοδο του σπιτιού μέχρι την πόρτα των γονιών μου, είχα ήδη ακούσει ένα ‘μπαμ’ και με το που έφτασα είδα τον μικρό μου σωριασμένο κάτω και το κλάμα του να είναι τόσο διαπεραστικό και διαφορετικό που ήξερα ότι δεν ήταν ένα απλό, καθημερινό πέσιμο από αυτά που κάνουν τα 3χρονα αγοράκια καθημερινά. Προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί, που ήταν ο πόνος και γιατί δεν περνούσε, είχα ήδη δει ότι το αριστερό του πόδι στο σημείο του αστραγάλου και γύρω από αυτόν ήταν διπλάσιο από το δεξί. Πήρα τον παιδίατρο και μου είπε ότι πρέπει να τον δει ορθοπαιδικός. Αμέσως πήρα το παιδί και το πήγα σε ιδιωτική κλινική παίδων, όπου μας καλύπτει η ασφάλειά μας. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα βρισκόμασταν στα επείγοντα περιστατικά επειδή το παιδάκι μου σκόνταψε στο χαλάκι της πόρτας, τρέχοντας να πέσει στην αγκαλιά μου. Έτσι απλά. Στο χαλάκι της πόρτας. Μετά από την ακτινογραφία, ενημερώθηκα από τον γιατρό ότι «τα κατάφερε», όχι να την γλιτώσει αλλά «να ραγίσει το πρώτο μετατάρσιο» στο ποδαράκι του. Τρεις εβδομάδες δεν μπορεί να περπατήσει. Τριών χρονών παιδί πρέπει να είναι από καναπέ σε κρεβάτι και από κρεβάτι σε πάτωμα για τρεις εβδομάδες! Επειδή έτρεξε στην πόρτα να με υποδεχτεί... Πριν πανικοβληθώ για την πρακτικότητα της νέας κατάστασης, και κοιτώντας γύρω μου στα επείγοντα περιστατικά περιπτώσεις πολύ πιο σοβαρές από τη δική μας, πέρασαν από το μυαλό μου πολλές σκέψεις.

Τι λαχτάρες περνάς με τα παιδιά σου από το πουθενά!

Έχω ξαναζήσει σχετικές λαχτάρες με τον μεγάλο μου γιο. Η πρώτη φορά ήταν με το που γεννήθηκε, όταν δεν μας άφηναν να φύγουμε από το μαιευτήριο γιατί είχε ίκτερο. Αφού μας άφησαν, έπρεπε να τον πηγαίνουμε κάθε μέρα για μέτρηση, η οποία γίνεται στην Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών. Μου έπαιρναν το μικροσκοπικό μωρό μου και έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όπως καταλαβαίνετε, η περίπτωση του Γιάννη, στον οποίο πήγαινα και ξεροστάλιαζα στο τζαμάκι απέξω όπου τον είχαν κάτω από ειδικές λάμπες δεν ήταν απολύτως τίποτα μπροστά σε περιπτώσεις μωρών που νοσηλεύονταν εκεί μέσα. Έβλεπα μανούλες που είχαν γεννήσει πρόωρα και δεν ήξεραν καν αν το μωρό τους θα κατάφερνε να ζήσει. Μωρά διασωληνωμένα που πάλευαν για τη ζωούλα τους, γονείς εξουθενωμένοι ψυχολογικά που δεν μπορούσαν καν να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους. Δεν υπήρξε λεπτό που να μην είπα «Θεέ μου σε ευχαριστώ...». Μπορεί να μην ήταν ιδανικά, να μην ήταν οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι όπως ίσως φανταζόμουν. Ήταν όμως όλα μια χαρά. Όπως πρέπει πάντα να λέμε.

Και όπως είπα και την δεύτερη φορά που πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη... Μια στιγμή ήταν αρκετή για να χάσω κάποια χρόνια από τη ζωή μου. Κυριακή απόγευμα και ακούω ένα μπαμ από την κουζίνα και αμέσως τον ούτε δύο χρονών Γιάννη να κλαίει σπαρακτικά. Τρέχω και βλέπω το στόμα του μέσα στα αίματα. Είχε σκοντάψει στο παπούτσι του την ώρα που η μαμά μου του έβαζε χυμό και ο μπαμπάς μου κουλουράκια. Απλά στο παπούτσι του. Καμία κοφτερή γωνία, κανείς να μην τον προσέχει, κανένα εμπόδιο μπροστά του. Στο παπούτσι του. Δεν μπορούσα να δω τίποτα από τα αίματα. Το μόνο που καταλάβαινα ήταν ότι η γλώσσα είχε ανοίξει και κρεμόταν. Τον βάλαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο. Θυμάμαι να τον σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου για να νιώσει ασφάλεια, να καταλάβει ότι δεν θα τον αφήσω ούτε λεπτό από κοντά μου. Ο γιατρός διαγιγνώσκει πως όντως η γλώσσα είχε κοπεί και χρειάζονταν ράμματα, που όμως λόγω του μικρού της ηλικίας του θα έπρεπε να γίνουν σε χειρουργείο με ολική αναισθησία, αφού ο ίδιος δεν θα μπορούσε να συνεργαστεί. Δεν με άφηναν να πάω μαζί στο χειρουργείο, ήθελαν να τον πάρουν με καροτσάκι και να τον πάνε, αλλά τους ξεκαθάρισα ότι δε θα αφηνα το παιδί μου να φύγει με τρεις αγνώστους και να με βλέπει να είμαι εκεί και απλά να τον κοιτάω να φεύγει. Θα ήμουν δίπλα του να του κρατάω το χέρι μέχρι να δράσει η αναισθησία. Το τρομαγμένο υφος του την ώρα που τον κράταγαν και του έβαζαν τη μάσκα με την αναισθησία, ο χώρος αναμονής έξω από το χειρουργείο, το μωρό μου με το φορείο να επιστρέφει στο δωμάτιο, η μάχη μου με τους γιατρούς να τον γυρίσω σπίτι ώστε το πρωί να ξυπνήσει στο δωμάτιο του και όχι στο νοσοκομείο, όλα αυτά με κάνουν κάθε φορά να επιβεβαιώνω πως η υγεία είναι το μέγιστο αγαθό της ζωής. Ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για τα παιδιά μας.

Η τρίτη φορά ήταν πάλι με τον Γιάννη, ένα βράδυ πριν λίγους μήνες όταν για να αποφύγει μια μπουκιά από ψάρι έκανε με δύναμη πίσω το κεφάλι του, το οποίο έσκασε στον τοίχο και άνοιξε γεμίζοντας με αίματα τον καναπέ και τα ρούχα του και με τρόμο εμένα. Στα επείγοντα του νοσοκομείου πάλι μας έκαναν ράμματα και έληξε για άλλη μια φορά η περιπέτειά μας, όχι αναίμακτα, αφού το αίμα είναι από τα πιο έντονα πράγματα που θυμάμαι από εκείνη τη μέρα, ούτε ανώδυνα για τον ίδιο, αφού πονούσε και φοβόταν πολύ αλλά χωρίς ουσιαστικά ή σοβαρά προβλήματα. «Μακάρι να είναι αυτά οι μεγαλύτερες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει στη ζωή του» μου ευχήθηκαν και όντως έτσι είναι.

Και έτσι ένιωσα ξανά προχθές με τον μικρό μου γιο. Μακάρι ένα ράγισμα στο μετατάρσιο και δύο ράμματα στο κεφάλι ή στη γλώσσα, να είναι οι πιο σοβαροί πόνοι που θα βιώσουν ποτέ. Ο ρόμποκοπ μου, όπως τον αποκαλούμε από προχθές, είναι ο μικρός μου ήρωας. Ένας μικρός ήρωας που με έκανε περήφανη στο νοσοκομείο, αφού δεν σταμάτησε να χαμογελάει στους γιατρούς και να με αγκαλιάζει δίνοντάς μου φιλιά. Ένας μικρός ήρωας που μου θύμισε για μια ακόμη φορά ότι αυτά που περάσαμε εμείς δεν ήταν τίποτα μπροστά στον Γολγοθά που περνούν καθημερινά οικογένειες με σοβαρά θέματα υγείας. Απλώς, το ότι έχω φτάσει έστω λίγο κοντά στο να φοβηθώ για το παιδί μου, να προσευχηθώ να πάνε όλα καλά, να βρεθώ σε διαδρόμους χειρουργείου να περιμένω να βγει ο μικρός μου άγγελος, να κλαίω από τον φόβο μου με έκαναν σίγουρα να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Και αυτό οφείλουμε να κάνουμε όλοι.

Οι σκέψεις μου γυρνώντας με το αυτοκίνητό από το νοσοκομείο ήταν δεκάδες. Βλέποντας τον μικρό μου άγγελο να αποκοιμιέται από την εξάντληση της ημέρας, αναρωτιόμουν πώς θα αντέξει να μην περπατήσει για τρεις εβδομάδες, πόσο θα στενοχωριέται, πώς έγινε αυτό από το πουθενά και πολλά άλλα... Δύο κλισέ όμως με στοίχειωσαν και δεν μπορώ να σταματήσω να τα σκέφτομαι. Ότι αρκεί μόνο μια στιγμή για να αλλάξουν όλα και ότι οφείλουμε να εκτιμάμε όσα έχουμε και να θαυμάζουμε όσους το κάνουν ενώ έχουν πολύ λιγότερα από μας. Δεν θα πάψω ποτέ να προσεύχομαι για την υγεία των παιδιών μου και δεν θα σταματήσω ποτέ να τους κοιτάω και να τους ευχαριστώ για την τιμή που μου έκαναν να γίνω μαμά τους.