Τα παιδιά πρέπει να έχουν πρόγραμμα

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Κοιτάω τον περίεργο καιρό από το μπαλκόνι μου, τη βροχή, το φθινοπωρινό αεράκι, τις σχολικές τσάντες τους στην κουζίνα, τις ζακετούλες που ξαναπήραν την θέση τους στον καλόγερο και σκέφτομαι... Πάει το καλοκαίρι, πέρασε. Και τότε ξανασκέφτομαι: Τα παιδιά μου γιατί ακόμα δεν έχουν βρει πρόγραμμα; Και πρόκειται για ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πολύ από τότε που είμαι μαμά. Σαν μωρομάνα, δεν έβγαλα ποτέ το παιδί μου με καρότσι βράδυ σε εστιατόριο ή βόλτα στο νησί ή σε φιλικό σπίτι να κοιμάται δίπλα μου την ώρα που εγώ θα περνούσα όμορφα το βράδυ μου. Είχα πάντα αυστηρό πρόγραμμα γιατί ένιωθα ότι μέσα από μια καθημερινή ρουτίνα το παιδί θα ξέρει τι να περιμένει και έτσι θα νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια. Έτσι, στερήθηκα κάποια πράγματα αλλά όλο αυτό ήρθε και κούμπωσε κάπως στην τότε ζωή μου και δεν είχα καμία αμφιβολία για το αν έκανα καλά ή όχι. Άλλωστε είναι δόγμα μου στη ζωή να μην κοιτάω τι κάνουν οι άλλοι, αλλά να κοιτώ πάντα τη δική μου δουλειά. Όλα λοιπόν ήταν πάντα καλά και πήγαιναν σχεδόν ρολόι, μέχρι που ερχόταν το καλοκαίρι! Ακόμα και σαν μωρά τα παιδιά μου, όπως πιστεύω και όλα τα παιδιά, ξεσηκώνονταν. Η μέρα πιο μεγάλη, η θάλασσα ερωτεύσιμη, το κλίμα αναζωογονητικό, γιατί να θέλει ο άνθρωπος να πάει για ύπνο στις 9; Όσο μεγαλώνουν δε, τα πράγματα χειροτερεύουν! Τώρα που αισίως θα κλείσει τα τρία ο μικρός , με τον τετράχρονο αδερφό του να γεννήθηκε με σαφή αποστροφή προς τον ύπνο, η μέρα μου τους τελευταίους μήνες τελείωνε κατά τις 11 το βράδυ! Τα ήπια τα ποτάκια μου βέβαια, τις μεγάλες ώρες, δεν έχω παράπονο, αλλά ένας Θεός ξέρει πώς ξυπνούσα το πρωί για να επαναλάβω το γνωστό μαραθώνιο.

Και τώρα; Πώς μπαίνουν πάλι σε σειρά; Προσπαθώ εδώ και τρεις εβδομάδες να το φτιάξω και δεν μπορώ! Το 11 έχει γίνει 10 παρά αλλά ο σκοπός είναι το 8.30, αφού με το σχολείο και τις δραστηριότητες πρέπει να ξεκουράζονται. Όσα τεχνάσματα και αν έχω σκεφτεί, πάντα θα ακούσω το «δεν νυστάζω», «μαμά, σε παρακαλώ άλλα πέντε λεπτά», «μαμά πεινάω κι άλλο», «μαμά θέλω γάλα», «μαμά διψάω», «μαμά να σου πω τι έγινε στο σχολείο;». Θυμούνται όλα όσα θέλουν να μου πουν και όλες τις ανάγκες τους, στις 8.30 το βράδυ!

Βέβαια, ευθύνομαι και εγώ. Τη μια τους πάω σινεμά, την άλλη θέατρο, την παράλλη για μπάνιο απογευματινό (από την προηγούμενη εβδομάδα όχι πια στα νότια προάστεια...), προσπαθώντας να εκμεταλλευτώ τον ευλογημένο καιρό της Ελλάδας για λίγο ακόμη. Γυρνάμε βέβαια στην ώρα μας αλλά όπως και να το κάνουμε, το mood είναι διαφορετικό. Και έτσι καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα.

Τα παιδιά μας είναι μοναδικές προσωπικότητες και αυτό δεν αμφισβητείται, όμως τις συνήθειές τους τους τις περνάμε εμείς. Και σε μερικά πράγματα στη ζωή είναι πιο σημαντικό το πώς μαθαίνει κάποιος παρά το τι χαρακτήρας είναι. Μπορεί η πάστα να είναι καλή αλλά αν ένα παιδί που θα γίνει πριν καλά καλά το καταλάβεις έφηβος και από εκεί ενήλικας, δεν μάθει να έχει όρια, πρόγραμμα, καλές συνήθειες, πώς θα μπορεί να ανταποκρίνεται στο μέλλον σε σπουδές, δουλειές, deadlines, σχέσεις; Σαφώς και χρειάζονται οι εξαιρέσεις στη ζωή μας, σαφώς και δεν είναι ρομποτάκια και θα υπάρξουν βράδια που θα βγεις μαζί τους και θα ξενυχτήσεις, θα τους προσφέρεις διαφορετικές εικόνες, θα τους επιτρέψεις πράγματα που σε συστηματική βάση απαγορεύονται, αλλά κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι ξεκάθαρο και σαφές ότι πρόκειται για εξαίρεση. Το καλοκαίρι τους δεν θα κρατάει για πάντα αλλά μόνο έτσι θα μάθουν να το εκτιμούν, να το περιμένουν και να το απολαμβάνουν. Η σαββατιάτικη έξοδος, το ένα γλυκό παραπάνω, η συγκέντρωση με τους φίλους δεν μπορεί να είναι καθημερινότητα. Αν μάθουν κάθε μέρα στις εξαιρέσεις, πώς θα ενθουσιάζονται με το οτιδήποτε; Δεν θα τους κάνει τίποτα εντύπωση, δεν θα μάθουν να απολαμβάνουν τις μικρές αλλά και τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής, δε θα μάθουν να εκτιμούν τίποτα.

Γι’ αυτό και έχω αποφασίσει ότι όσο ευλογημένος τόπος και αν είναι η Ελλάδα, όσο και αν θέλω να λέω πιο συχνά «έλα μωρέ, δεν πειράζει, αφού θα περάσουν τόσο καλά», δεν θα συνεχίσω να τους πηγαίνω άλλο για μπάνιο ή για βόλτα και πατίνι στη θάλασσα, για σινεμά, για απογευματινό, που γίνεται τελικά βραδινό, παιχνίδι τις καθημερινές. Μόνο το Σαββατοκύριακο κατά κανόνα... Το πρωί έχουν σχολείο και η θάλασσα, το χρώμα της, τα κύματά της, το κρύο και η ζέστη της, η δύση του ήλιου μέσα της, θα τους συντροφεύουν όλο το χειμώνα, θα συμβολίζουν τη διάθεσή τους, τις όμορφες ή τις πιο δύσκολες στιγμές τους, την ομορφιά της ψυχής τους και θα τους μάθουν πως δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Θα τους ταξιδεύουν στις βραδινές μας ιστορίες αγκαλιά στο κρεβάτι και στο μέλλον θα τους κάνουν ισορροπημένους, προσαρμοστικούς και ακέραιους. Όπως αρμόζει σε κάθε καλή πάστα ανθρώπου εκεί έξω. Κρίμα δεν είναι να τους το στερήσω;