Q@A: “Είμαι υπερπροστατευτική μάνα. Μπορεί να “καταστρέψω” το παιδί μου ;"

Απαντά η MSc Κλινικός Ψυχολόγος , Ελευθερία Μουστάκα

Eρώτηση: Γεια σας. Έχω μια μοναχοκόρη 2 ετών και λόγω του ότι δε δουλεύω έχω ρίξει όλη μου την προσοχή σε αυτή (για να είμαι ειλικρινής είναι υπερβολικά έντονη η φροντίδα και η προσοχή που της δίνω). Τον τελευταίο καιρό έχουμε αρχίσει να διαφωνούμε με το σύζυγο, ο οποίος με κατηγορεί ότι είμαι υπερπροστατευτική απέναντί της και ότι με αυτό τον τρόπο δεν της κάνω καθόλου καλό. Μπορεί η υπερπροστατευτικότητα μιας μαμάς να «καταστρέψει» το παιδί της;

Απάντηση: Αγαπητή αναγνώστρια η αγάπη που βιώνει κάθε γονέας για το παιδί του είναι απερίγραπτη, ατελείωτη και αμέτρητη. Μία από τις βασικότερες υποχρεώσεις ενός γονέα είναι να φροντίζει το παιδί του και να το προστατεύει από τους κινδύνους. Είναι όμως αρκετές οι φορές που αυτή η αγάπη και η φροντίδα από την πλευρά των γονέων γίνονται υπερβολικά έντονες και οι συνέπειες δεν είναι καθόλου ευχάριστες για το παιδί μακροπρόθεσμα. Μπορεί δηλαδή όταν το παιδί μας είναι σε μικρή ηλικία να χαίρεται με όλη αυτή τη φροντίδα και την υπερπροστασία, στην πραγματικότητα όμως έχει ήδη αρχίσει να είναι «φυλακισμένο» σε μία γυάλινη μπάλα, όπου πάντα θα υπάρχει ο σούπερ γονέας που θα το βοηθήσει και θα το προστατέψει.

Ο σημαντικότερος λόγος που η υπερπροστασία «βλάπτει» ένα παιδί είναι γιατί δεν αναπτύσσεται η αυτοεκτίμηση του. Όλοι μας νιώθουμε αυξημένη αυτοεκτίμηση όταν πετυχαίνουμε τους δύσκολους στόχους που βάζουμε και όταν εκπληρώνουμε τις επιθυμίες μας. Όταν οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δε θέλουν να δουν το παιδί τους να απογοητεύεται, προλαβαίνουν τα λάθη του, κάνουν κινήσεις οι ίδιοι για να μην απογοητευτεί το παιδί, ουσιαστικά του δίνουν το μήνυμα ότι το ίδιο είναι ανίκανο να διαχειριστεί την οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση, ότι δεν το εμπιστεύονται και έτσι σταματά να πιστεύει στον εαυτό του. Πώς μπορεί λοιπόν ένα μικρό παιδί να επιβιώσει μεγαλώνοντας στον κόσμο των ενηλίκων που είναι πολύ σκληρός και απαιτεί πίστη στον εαυτό;