Η απόλυτη διασκέδαση για την Κρίστα και τον Γιώργο όταν παίζουν στο κήπο λέγεται "Χταπόδι" και Βelly Catch

Η γενιά μας 30-40 έχει παίξει πολύ!!! Και όσοι γονείς είστε αυτής της γενιάς καταλαβαίνετε ακριβώς αυτό που λέω...

Έχουμε παίξει πολύ στην γειτονιά, στην αλάνα..

Έχουμε γευθεί χώμα από τα πολλά σκαρφαλώματα , έχουμε λαχανιάσει από το πολύ τρέξιμο στο κυνηγητό,  έχουμε ανοίξει γόνατα από το να σερνόμαστε σε αυτοσχέδιες κρυψώνες  από το κρυφτό.. Και τόσα ακόμη παιχνίδια που συνηγορούν στην γνωστή ατάκα του Γάλλου ποιητή Σαρλς Πεγκί. «Όλα έχουν παιχθεί προτού γίνουμε δώδεκα χρονών».

Υπάρχουν στιγμές που κλείνω τα μάτια και φέρνω στην μνήμη μου σκηνές από εκείνες τις εποχές..

Κάθε απόγευμα, την ίδια περίπου ώρα, περνούσε από το σπίτι η ξαδέρφη μου και φώναζε να κατέβω στην γειτονιά για παιχνίδι.. Εκείνη ήταν μεγαλύτερη και συνήθως η αρχηγός.

Φρόντιζα θυμάμαι,  να τελειώνω γρήγορα τα μαθήματα που είχα για την επόμενη μέρα,  για να είμαι ελεύθερη και να μπορώ να παίξω όσο περισσότερο μπορούσα..

Έτρεχα με λαχτάρα έξω και η παρέα με περίμενε για να στήσουμε ομάδες.

Μήλα ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι. Βάζαμε και στοιχήματα για την νικητήρια ομάδα..

Κάποιες φορές παίζαμε και λάστιχο εμείς τα κορίτσια και τα αγόρια μας κορόιδευαν.

«Αυτά είναι κοριτσίστικα..Εμείς θα παίξουμε μακριά γαιδούρα» έλεγαν και σκαρφάλωναν ο ένας πάνω στον άλλον.

Το παιχνίδι στο οποίο συνήθως καταλήγαμε εξουθενωμένοι ήταν το σπασμένο τηλέφωνο.Θυμάμαι καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο και λέγαμε μια λέξη στο αυτί του διπλανού μας χωρίς τα άλλα παιδιά να την ακούσουν .

Τα γέλια που ρίχναμε όταν ο τελευταίος παίκτης έλεγε τη λέξη που νόμιζε ότι άκουσε, δεν περιγράφονταν..

Γιατί συνήθως καταλήγαμε από την λέξη “εκδρομή” στην λέξη “αρπαχτή”.

Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η φωνή της μαμάς μου, που μας φώναζε μαζί με την ξαδέρφη μου να μαζευτούμε στο σπίτι..

«Άλλα πέντε λεπτά μαμά..» συνήθιζα να λέω.

Και δίναμε ραντεβού με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς για την επόμενη μέρα και η ιστορία του παιχνιδιού επαναλαμβανόταν και τα χρόνια περνούσαν όμορφα, αθώα, δημιουργικά, γεμάτα!!!!

Δεν είναι και λίγες οι φορές που νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια..Και εύχομαι και τα παιδιά μου να έχουν την ευκαιρία να έχουν αντίστοιχες θύμησες από το παιχνίδι τους σήμερα.

Γι αυτό και φροντίζω να δημιουργώ τις κατάλληλες προυποθέσεις...Γιατί μπορεί να μην έχουμε τις αλάνες εκείνες, έχουμε όμως φίλους, γειτονιές και ωραία παιχνίδια...

Από  το να μένουμε κλεισμένοι λοιπόν στα διαμερίσματα μπροστά  στην τηλεόραση ή στο λάπτοπ κανονίζουμε σχεδόν κάθε απόγευμα παιχνίδι στην γειτονιά

Ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι το χταπόδι για μπουγέλο.

«Μπαμπά βάλε μας το χταπόδι στον κήπο», φωνάζει η Κρίστα και ο μπαμπάς μας συνδέει το ατίθασο χταπόδι με το λάστιχο του σπιτιού και τα πλοκάμια του μας κάνουν ΜΟΥΣΚΕΜΑ!

Το αστείο είναι ότι τα πλοκάμια του κινούνται με την πίεση του νερού και δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτε!!!!

Το γέλιο που κάνουμε κάθε φορά που περνάμε από τα πλοκάμια του προσπαθώντας να μην βραχούμε ή μάλλον προσπαθώντας να βραχούμε δεν περιγράφεται...

Μπορείτε να βρείτε το παιχνίδι Χταπόδι εδώ:

Άλλο ένα παιχνίδι που μας αρέσει πολύ και παίζουμε οικογενειακώς είναι το  BELLY CATCH

Χωριζόμαστε σε ομάδες, αγόρια versus κοριτσιών.. Δηλαδή μπαμπάς και γιος, μαμά και κόρη.

Φοράμε τα γιλέκα και προσπαθούμε να πιάσουμε το μπαλάκι με την κοιλιά μας.

Όταν το μπαλάκι πέσει κάτω , το πιάνουμε γρήγορα και σημαδεύουμε την κοιλιά του αντιπάλου..

Εκεί να δείτε τι γέλιο κάνουμε και πόσο πολύ το διασκεδάζουμε

Μπορείτε να βρείτε το BELLY CATCH εδώ:

Οι γενιές μπορεί να αλλάζουν αλλά οι παρέες και τα καλά παιχνίδια μένουν πάντα αναλλοίωτα στον χρόνο.