«Πώς θα ζήσουμε χωρίς τον Μιχαλάκη μας...»

«Πώς θα ζήσουμε χωρίς τον Μιχαλάκη μας...», αυτή η φράση συγκλονίζει κάθε μητέρα, κάθε πατέρα, κάθε γονιό που φεύγει άδικα το παιδί του από  αιμοσταγείς δολοφόνους...

Από την Μαργαρίτα Αργυροπούλου

«Πώς θα ζήσουμε χωρίς τον Μιχαλάκη μας...», «Πώς θα ζήσουμε χωρίς τον Άλκη μας... (Καμπανός)», «Πώς θα ζήσουμε χωρίς τον Μιχάλη μας... (Φιλόπουλος)» που έπεσαν νεκροί σε επιθέσεις οπαδικής βίας...

Αλήθεια ποιο ένστικτο οπλίζει το χέρι ενός ανθρώπου να σκοτώσει έναν άλλο, επειδή απλά υποστηρίζει μια άλλη ομάδα;

Ως μάνα, δεν το χωράει ο νους μου ότι ένα άλλο παιδί θα σηκώσει χέρι να αφαιρέσει τη ζωή ενός άλλου..

Ποιοι γονείς έχουν μεγαλώσει αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα χωρίς αισθήματα; Τι παιδικά χρόνια πέρασαν και έγιναν ενήλικοι γεμάτοι μίσος;

Ο 19χρονος Άλκης Καμπανός τους φώναζε «Πονάω, μην με χτυπάτε άλλο...» και οι σχεδόν συνομήλικοί του (!) συνέχισαν να τον ξυλοκοπούν αλύπητα. Τον βασάνισαν μέχρι... θανάτου, γιατί ήταν φίλαθλος του Άρη.  Τόσο σπουδαίο ατόπημα! Το ίδιο και με τον 22χρονο Μιχάλη Φιλόπουλο, οπαδό του Παναθηναϊκού...

Ψυχροί δολοφόνοι, χωρίς ίχνος αισθήματος... 

Κάθε φορά λέμε να είναι το τελευταίο θύμα οπαδικής βίας και 1-2 χρόνια είμαστε στο ίδιο... έργο θεατές... Πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμα, πόσες μητέρες θα μείνουν... ορφανές από τα παιδιά τους...

Πόσο λυπηρό να ζεις και να μεγαλώνεις τα παιδιά σου σε μια αιμοσταγή κοινωνία, που ΠΑΙΔΙΑ, αφαιρούν ζωές ΠΑΙΔΙΩΝ χωρίς λόγο.

Υ.Γ. Ζούμε από τύχη, απροστάτευτοι.... Η πεποίθηση αυτή εδραιώνεται όλο και περισσότερο