Ο δημοσιογράφος Γιάννης Λιάρος συγκλονίζει: "η διάγνωση για την κόρη μου ήταν οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία"

Σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είναι δημοσιογράφος αλλά και εθελοντής-ακτιβιστής κατά του παιδικού καρκίνου. ο Γιάννης Λιάρος συγκινεί με μια συγκλονιστική εξομολόγηση στο all4mama για όλα όσα βίωσε με την κόρη του και τον παιδικό καρκίνο:

Η αλήθεια είναι ότι μου είχε περάσει από το μυαλό: «Τι θα έκανα εάν...». Αλλά μέχρι να σου συμβεί, από την «ασφάλεια» του αμέτοχου παρατηρητή, λες πολλά και καταλαβαίνεις ελάχιστα. Μάλλον τίποτα.
Μετά σου συμβαίνει! Στον καθένα μπορεί να συμβεί. Όσο μακρινό και απίθανο σου φαίνεται, τόσο εύκολα μπορεί να σε βρει. Και μας βρήκε: Ήταν 3 Ιουλίου του 2013 και η διάγνωση για τη Νεφέλη ήταν «οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία». Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας Γολγοθάς, με βελόνες, τρυπήματα, μεταγγίσεις αίματος, χημειοθεραπείες, πόνο και πολύ φόβο.

Από την ημέρα που η Νεφέλη διαγνώστηκε με καρκίνο μέχρι να ολοκληρώσει το βασικό στάδιο της θεραπείας της, έγραφα καθημερινό ημερολόγιο. Το είχα ονομάσει «Χ Ημέρες», απλούστατα επειδή δε γνώριζα πόσο θα κρατούσε όλο αυτό –ή πόσο θα ζούσε το παιδί μου...

Σήμερα, σχεδόν 6 χρόνια μετά, δε χρειάζεται να ανατρέξω σε αυτό για να θυμηθώ εκείνες τις μέρες. Τις θυμάμαι ακόμα πολύ καθαρά. Όπως και πάρα πολλές ακόμα οικογένειες που έχουν ζήσει λίγο-πολύ τα ίδια (κάποιες και χειρότερα) κι άλλες ακόμα που θα τα ζήσουν, όσο κι αν ευχόμαστε το αντίθετο.

Περίπου ένα παιδί κάθε μέρα νοσεί στην Ελλάδα με καρκίνο –έως 350 παιδιά και έφηβοι ετησίως. Και μαζί νοσεί όλη η οικογένεια, που ζει μέσα στην κάθε μέρα όλο το πιθανό φάσμα συναισθημάτων, από τον απόλυτο πόνο και την απελπισία, ως την ελπίδα, την αισιοδοξία, ίσως κάποιες φορές και τη χαρά. Και την επόμενη μέρα πάλι από την αρχή.

Πριν από λίγες ημέρες, στις 15 Φεβρουαρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα για τον Καρκίνο Παιδικής Ηλικίας. Η ευκαιρία να σκεφτούμε τις μικρούς ήρωες που δίνουν τη μεγάλη μάχη, να θυμηθούμε αυτούς που «έφυγαν», αλλά και όσους είναι/ήταν δίπλα τους, δίνοντας τη δική τους μάχη: τους γονείς, τα αδέρφια, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές –τη μεγάλη οικογένεια, που δεν ξεχωρίζει κανέναν.

Ως πατέρας παιδιού που νόσησε με καρκίνο, έχω έναν εχθρό εναντίον του οποίου πολεμάω, στο πλάι του παιδιού μου και της συζύγου μου, 365 μέρες το χρόνο. Από την άποψη αυτή, για εμένα η Παγκόσμια Ημέρα που πέρασε είναι βέβαια καλοδεχούμενη, γιατί ανοίγει τη συζήτηση (μια συζήτηση που οι περισσότεροι αποφεύγουν τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου), ενημερώνει, ευαισθητοποιεί και σε ένα βαθμό εξασφαλίζει βοήθεια για τα παιδιά που πολεμάνε, αλλά από μόνη της δεν είναι αρκετή. Δεν την απορρίπτω, δεν γκρινιάζω για αυτή, αντίθετα την αγκαλιάζω, αλλά για να φέρει αποτέλεσμα χρειάζεται συνέχεια: και σήμερα και αύριο και μεθαύριο και κάθε μέρα. Γιατί ο καρκίνος δεν πολεμιέται και δεν νικιέται μόνο με δύναμη, αγάπη και αλληλεγγύη. Πρώτα και πάνω απ’ όλα νικιέται με ιατρική θεραπεία!

Ως πατέρας παιδιού που νόσησε με καρκίνο ξέρω ότι όποιος βρίσκεται στη θέση που βρέθηκα εγώ, εκτός από τον έναν εχθρό έχει και δύο συμμάχους: τη δύναμη του παιδιού του, που δίνει τη μάχη, και τους γιατρούς και νοσηλευτές που αγωνίζονται να κάνουν καλά τα παιδιά μας.
Χρειαζόμαστε πίστη; Ναι!
Χρειαζόμαστε στήριξη; Ναι!
Χρειαζόμαστε αγάπη και αλληλεγγύη; Ναι!
Χρειαζόμαστε τους εθελοντές, τους αιμοδότες, τους δότες μυελού των οστών, τους φίλους; Φυσικά ΝΑΙ!
Αλλά αν δεν υπάρχουν θεραπείες, όλα τα παραπάνω δεν φτάνουν...

Το 1960, οι γιατροί ήταν σε θέση να θεραπεύσουν λιγότερο από το 10% των περιπτώσεων καρκίνου σε παιδιά και εφήβους. Σήμερα, κάνουν καλά τουλάχιστον 3 στα 4 παιδιά που νοσούν. Και κάθε μέρα που περνάει το «οπλοστάσιό» τους ενισχύεται. Νέα πρωτόκολλα, νέα φάρμακα, νέες θεραπείες εξασφαλίζουν ότι όχι μόνο τα παιδιά επιβιώνουν, αλλά ότι γίνονται ΕΝΤΕΛΩΣ καλά και με καλή ποιότητα ζωής, αφού στόχος πλέον είναι ο περιορισμός των επιπτώσεων των θεραπειών στην υγεία των παιδιών σε βάθος χρόνου.

Η ζωή με τον καρκίνο είναι δύσκολη. Με τον παιδικό καρκίνο ακόμα δυσκολότερη, σκληρή. Ζεις με το φόβο, όση δύναμη κι αν έχεις. Αυτός ήταν και ο λόγος που φτιάξαμε την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ» (www.karkinaki.gr). Για να μοιραστούμε τη δύσκολη καθημερινότητα του καρκίνου των παιδιών και να μπορέσουν περισσότερες φωνές να ενωθούν με τη δική μας ώστε να σπάσουμε το ταμπού, να δώσουμε πρακτικές απαντήσεις στις ανάγκες των παιδιών που νοσούν και των οικογενειών τους και στήριξη στο τεράστιο έργο γιατρών και νοσηλευτών.

Σχεδόν έξι χρόνια μετά την περιπέτεια της Νεφέλης, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όταν μιλάς για τον καρκίνο των παιδιών δεν χρειάζονται ωραιοποιήσεις και γλυκά λόγια. Χρειάζεται να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα, με τα μάτια και την καρδιά ανοιχτά. Τη σκληρή αλήθεια, που πολλές φορές όταν τη βλέπεις γυρίζεις το κεφάλι σου από την άλλη μεριά. Όμως μόνο έτσι θα ξέρεις. Έτσι θα σπάσεις το ταμπού, έτσι θα έχουν αυτά τα παιδιά το αίμα, τα αιμοπετάλια, το μυελό των οστών, αλλά και την ηθική/ψυχολογική στήριξη που χρειάζονται. Έτσι θα έχουν στηρίγματα και οι οικογένειες τους στον αγώνα που δίνουν. Έναν αγώνα που μπορούμε να κερδίσουμε.