«Είχα μία όχι και τόσο τέλεια γιαγιά, αυτό όμως με δίδαξε πολλά για την μητέρα μου»

Η Αγγελική γράφει ένα γράμμα στη μητέρα της για να την ευχαριστήσει γιατί με την συμπεριφορά της στη μητέρα της, της δίδαξε κάτι πολύ βασικό. Ότι η αγάπη πρέπει να προσφέρεται απλόχερα, χωρίς κανείς να περιμένει να λάβει κάποιο αντάλλαγμα.

«Τα αδέρφια μου και ‘γω μεγαλώσαμε έχοντας την ευλογία να έχουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας εν ζωή. Μέχρι να αποκτήσω τα παιδιά μου, δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντική ήταν για μένα αυτή η αγκαλιά από τον παππού και τη γιαγιά. Τα παιδιά μου έχουν τους παππούδες τους και τις γιαγιάδες τους, ευτυχώς, και υπάρχουν τέσσερις ανθρώπους που τους φροντίζουν και τους αγαπούν με κάθε τρόπο.

Στη δική μου περίπτωση όμως οι τρεις από τους τέσσερις ήταν δύσκολο να είναι δίπλα μας για διάφορους λόγους. Η μητέρα της μητέρας μου όμως είναι μία μεγάλη ιστορία. Ήταν ομολογουμένως ένα αρκετά δύσκολος άνθρωπος, ανήσυχη και πάντα κλεισμένη στον εαυτό της, σίγουρα υπέφερε από μία ψυχική ασθένεια που ποτέ δεν εντοπίστηκε. Η ίδια ξόδευε μεγάλο μέρος του χρόνου της ανησυχώντας για τα πάντα. Τον άνδρα της, τα παιδιά της, τα λεφτά, το σπίτι και πάντα μέσα της πίστευε ότι μία μέρα θα κέρδιζε το λαχείο και θα μπορούσε να μεγαλώσει καλύτερα τα παιδιά της και έχει μία καλύτερη ζωή και αυτή.

Όταν εγώ και τα δύο αδέρφια μου την επισκεπτόμασταν στο σπίτι της πάντα ήταν αγχωμένη και γεμάτη με αρνητικά συναισθήματα. Είχε εμμονή με την οικονομία και δεν ήθελε να ξοδεύει πολλά. Για κάποιον που έχει έρθει αντιμέτωπος με την φτώχεια και τις κακουχίες της ζωής (καθώς έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) αυτή η νοοτροπία ήταν πολύ συνηθισμένη.

Θυμάμαι πάντα την αγωνία της κάθε Πρωτοχρονιά όταν ανακοινώνονταν τα νούμερο τους τυχερού λαχείου που πίστευε ότι θα ήταν το δικό της. Θυμάμαι τη μαμά μου να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να την πείσει να τρώει ένα ολοκληρωμένο γεύμα, και όχι το ελάχιστο που είχε συνηθίσει, να φορέσει καινούργια ρούχα ή να ξοδεύει κάποια χρήματα για να πάρει κάτι για την ίδια. Πάντα γκρίνιαζε και φώναζε στη μητέρα μου για τη βοήθεια που της προσέφερε και ποτέ δεν της είπε ένα «ευχαριστώ» και όμως αυτή συνέχιζε να την βοηθά.

Όταν πια η γιαγιά δεν μπορούσε να ζήσει ανεξάρτητη πια, οι γονείς μου την πήραν κοντά τους για να την φροντίζουν. Όταν η κατάσταση δυσκόλεψε αρκετά, η μαμά μου την μετέφερε σε ένα γηροκομείο, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το σπίτι μας, για να είναι κάπου όμορφα και που θα μπορούσε να λάβει την φροντίδα που χρειαζόταν. Ήταν γι’ αυτή μια αρκετά δύσκολη απόφαση, αλλά θεωρούσε ότι αυτό ήταν το καλύτερο για την γιαγιά.

Την επισκεπτόταν κάθε βδομάδα στο γηροκομείο, χαιρετούσε τους υπόλοιπους ηλικιωμένους που ήταν μόνοι τους και δεν τους επισκεπτόταν κανείς και έπειτα περνούσε χρόνο με τη γιαγιά, που ποτέ δεν την υποδέχτηκε με χαμόγελο ή με μία αγκαλιά.

Η μητέρα μου γνώριζε καλά το προσωπικού του γηροκομείου και είχε πάντα φιλική σχέση μαζί τους για να είναι σίγουρη ότι φροντίζουν καλά τη γιαγιά και την περιποιούνται. Πολλές φορές πήγαινε και την έπαιρνε και πήγαιναν οι δυο τους για φαγητό ή για ψώνια. Ποτέ δεν άκουσα από τη γιαγιά να πει ένα «ευχαριστώ» στη μητέρα μου, ποτέ δεν έδειξε να εκτιμά όσα έκανε γι’ αυτή. Ήταν μία σχέση μονόπλευρη.

Όταν η γιαγιά πέθαινε, η μαμά κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι του νοσοκομείου που νοσηλεύονταν και της είπε ότι τη συγχωρεί για την αδιαφορία που έδειξε απέναντι της.

Δεν έκλαψα στην κηδεία της, αλλά το έκανα αργότερα. Όχι για τη γιαγιά μου αλλά για τη σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε αν είχε δείξει λίγη αγάπη. Έκλαιγα για το κενό που είχα λάβει από αυτή εξαιτίας των δυσκολιών της ζωής της.

Αλλά κυρίως έκλαιγα για την ανιδιοτελή αγάπη που έδειξε η μητέρα μου στη δική της μητέρα. Το γηροκομείο που ήταν η γιαγιά ήταν γεμάτο με ηλικιωμένους που υπήρξαν πολύ καλύτεροι ως γονείς και ως παππούδες απ΄ ότι η γιαγιά μου και άξιζαν πολύ περισσότερο την αγάπη των παιδιών τους. Παρ’ όλ’ αυτά ήταν μόνοι, ολομόναχοι.

Η μητέρα επέλεξε να προσφέρει τη στοργή και την αγάπη της σε μία μονόπλευρη σχέση, να δίνει αλλά να μην παίρνει. Ότι και αν έκανε έπεφτε στο κενό και το μόνο που λάμβανε ήταν μία κριτική και έναν αρνητισμό.

Ευχαριστώ μαμά που δεν υπολόγισες το κόστος, που έδωσες απλόχερα, όχι μόνο στη μητέρα σου, αλλά και σε όλους μας την αγάπη σου. Ευχαριστώ που μου έδωσες το καλό παράδειγμα, να δίνω την αγάπη μου στους ανθρώπους χωρίς να περιμένω ανταπόκριση. Ευχαριστώ γι’ αυτό το μάθημα ζωής!

Η Αγγελικούλα σου».