Για την Esma: Mία μάνα που όλες θα έπρεπε να έχουμε γνωρίσει!

από τη Μικαέλα Θεοφίλου

Μετά από ένα χρόνο καταφέρνω να γράψω για την Εσμά: Η Εσμά εργαζόταν στη Σμύρνη της Τουρκίας στο γραφείο του Δημάρχου, είχε σπουδάσει Φυσική και ετοιμαζόταν για το δεύτερο πτυχίο της στην Νομική. Παράλληλα απέκτησε με τον άνδρα της τρία υπέροχα παιδιά. Όταν ο Ερντογάν ανακοίνωσε κάποιες αλλαγές στην Παιδεία και απολυσεις δημοσιών υπαλλήλων, εκείνη κατέβηκε στους δρόμους, φώναξε, διαφώνησε δυνατά, ελεύθερα. Όμως τέτοιες αντιδράσεις το "δημοκρατικό"... καθεστώς του Ερντογάν δεν τις ανεχόταν. Την χτύπησαν την Εσμά. Την πήγαν σιδεροδέσμια σαν έναν οποιοδήποτε κακούργο στη φυλακή. Ευτυχώς όχι για πολύ. Όμως όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατικό... καθεστώς παρακολουθούνταν. Ένιωσε την απειλή, τον κίνδυνο για τα παιδιά της, την ανάσα της να κόβεται.

Ο μαθηματικός άνδρας της ζήτησε άσυλο στη Γερμανία και την περίμενε εκεί με τα 3 παιδιά της. Η Εσμά τον Νοέμβριο 2017 αποφάσισε να πάρει τα παιδιά της 10, 4 και ένα μωρό που δεν είχε κλείσει καν χρόνο και να διαφύγει από τη χώρα της, περνώντας τα ελληνοτουρκικά σύνορα αρχικά με μία βάρκα και μετά περπατώντας -ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ- για 8 ώρες κατά μήκος του Έβρου (πάντα με τα 3 της παιδιά) να φτάσει στη Θράκη και από εκεί να βρει το δρόμο για την Αθήνα.

Ήταν κοντά στα Χριστούγεννα όταν πήγα να πάρω το γιο μου από το σχολείο και βλέπω δύο καλοσυνάτα μάτια που τονίζονταν ακόμα περισσότερο έχοντας σαν κάδρο τη μαντίλα να με κοιτάζουν και ένα φωτεινό χαμόγελο να σχηματίζεται στο κουρασμένο της πρόσωπο. "Είσαι η μαμά του Ορφέα; Εγώ είμαι η Εσμά. Ο γιος μου μου μιλάει συνέχεια για το γιο σου", μου λεει σε σπαστά αγγλικά και με παίρνει μία αυθόρμητη αγκαλιά απ' αυτές τις λυτρωτικές. Η Εσμά είχε βρει σπίτι στο κέντρο της Αθήνας μέσω AirBnB και τα δύο παιδιά της πήγαιναν στο σχολείο μας το οποίο τους πρόσφερε αμέσως αγάπη και προστασία. Με την Εσμά αν και βρισκόμασταν για μερικούς μήνες στο σχολείο, στο δρόμο, στα παιδικά πάρτι και ήταν σαν να την ήξερα χρόνια. Ήταν πάντα χαμογελαστή, αξιοπρεπής, δεν σε άφηνε να καταλάβεις ότι η διαφυγή της ήταν πρόβλημα γι' αυτήν. Μόνον ελπίδα ήταν και φως στο μαύρο τούνελ: "Ξέρεις, στην Αθήνα, θα μείνω για λίγο. Περιμένω τα χαρτιά μου να μεταφραστούν και να εγκριθούν από τη Γερμανική Πρεσβεία και θα φύγω με τα παιδιά μου να πάω να βρω τον άνδρα μου", μου αποκάλυπτε με το άγχος στα μάτια ότι πάντα κάτι κωλυσιεργούσε και τα χαρτιά δεν εγκρίνονταν. 2 μήνες μετά αφού είχε πιάσει το σπίτι στο Κουκάκι, μου λέει ότι τελείωσε η σύμβαση με το σπίτι και πρέπει να αλλάξει σπίτι. "Θα πάω στην Κυψέλη και τα παιδιά θα πάνε εκεί σχολείο", μου είπε σχεδόν κλαίγοντας αλλά με σισύφεια υπομονή. "Όμως θα βλεπόμαστε, ε; Θα κανονίζουμε κυριακάτικες βόλτες στην Αθήνα, ε;" της λέω. Μετά τη μετακόμισή της, την είδα σ' ένα παιδικό πάρτυ στο Ζάππειο όπου ήταν καλεσμένος ο γιος της από μία παλιά του συμμαθήτρια και κανονίζαμε να βρεθουμε Πρωτομαγιά στου Φιλοπάππου μαζί με τα παιδιά μας και άλλους γονείς. Δεν τα καταφέραμε...

Η Εσμά "έφυγε" από τη ζωή καθώς την μετέφεραν από το σπίτι της στην Κυψέλη στο νοσοκομείο ξημερώματα. Τα παιδιά της κοιμόντουσαν στην αγκαλιά της. Αυτό έκανε πάντα. Τα έπαιρνε όλα στο κρεβάτι της για να νιώθουν ασφάλεια. Απο καρδιά, είπαν. Δεν άντεξε, είπαν. Το άγχος, είπαν, για να βρει λιμάνι για τα παιδιά της και να αράξει. Για τα χαρτιά που δεν εγκρίνονταν. Το πιο τραγικό; Με το θάνατό της, ο άντρας της πήρε άδεια από το γερμανικό κράτος και κατάφερε να πάρει τα παιδιά στη Γερμανία. Εκείνη την περίμεναν οι συγγενείς της στην Σμύρνη. Τα παιδιά της και ο άντρας της δεν μπόρεσαν να την αποχαιρετήσουν. Πάει ένας χρόνος που η Εσμά "εφυγε" και μόλις τώρα καταφέρνω να μιλήσω γι' αυτήν εδώ. Και αυτό ακόμα και τώρα με δάκρυα που θολώνουν την οθόνη του υπολογιστή. Μαζί της εγώ και η οικογένειά μου ζήσαμε ένα μικρό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας, με εκείνη γνωρίσαμε μία σύγχρονη ηρωίδα/μάρτυρα, χάρη σ' εκείνη έμαθα να εκτιμώ τα εύκολα που έχω στη ζωή μου. Σήμερα τα παιδιά της είναι καλά, ζουν στη Γερμανία με τον μπαμπά τους και προσπαθουν να στήσουν τη ζωή τους. Η Εσμά όμως δεν είναι εκεί να τα φροντίσει και να ανησυχεί... Ήταν μόλις 36 χρονών.

Η Ανάσταση αυτή θα είναι και για εκείνη.