Viral: To συγκινητικό γράμμα μίας μαμάς στους υπαλλήλους της Universal Studios για την αντίδρασή τους στο ξέσπασμα του αυτιστικού γιου της!

Τα Universal Studios στο Orlando έκαναν τα πάντα ​​για να εξασφαλίσουν ότι ένα νεαρό αυτιστικό αγόρι ,που ονομάζεται Ralph, θα μπορούσε να βιώσει το θεματικό πάρκο όπως ακριβώς και κάθε άλλο παιδί.

Όλα ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες όταν η μαμά του Ralph, Lenore Koppelman, μοιράστηκε ένα μακροσκελές post στο Facebook, στο οποίο περιέγραψε στους διαδικτυακούς φίλους της την πρόσφατη επίσκεψή τους στα Universal Studios.

Κατά τη διάρκεια της περιήγησης, η Koppelman μπήκε με τον Ralph στο αγαπημένο του παιχνίδι, "The Amazing Adventures of SpiderMan". Όταν ήταν η σειρά τους, το παιχνίδι χάλασε και ο Ralph είχε μια "αυτιστική αντίδραση". Ευτυχώς, αρκετοί φιλικοί υπάλληλοι μπήκαν μέσα και του χάρισαν μια εμπειρία που ποτέ δεν θα ξεχάσει τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του.

 

 

Το post της Koppelman:

"Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι ξεχωριστό με όλους σας. Μια μέρα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Σήμερα πήγαμε το παιδί μας, τον Ralph, στο Universal Orlando Resort για πρώτη φορά. Ο Ralph είναι  αυτιστικός και είμαστε υπερήφανοι που είμαστε μια οικογένεια διαφορετική από τις συνηθισμένες. Όπως ο Ralph είναι υπέροχος, αγαπησιάρης, έξυπνος και απίστευτος, άλλο τόσο μερικές φορές ζορίζεται. Όταν ζορίζεται πάρα πολύ, μπορεί να θεωρηθεί ως «αυτιστικό ξέσπασμα». Μερικοί άνθρωποι που δεν είναι εκπαιδευμένοι στον αυτισμό μπορεί να το θεωρήσουν ως έκρηξη θυμού. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν είναι η αντίδραση ενός κακομαθημένου και άτακτου παιδιού. Είναι μια κραυγή για βοήθεια. Αυτός είναι ο τρόπος του Ralph να λέει «Δεν ξέρω πώς να ελέγξω και να ρυθμίσω τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή. Χρειάζομαι βοήθεια! Φοβάμαι! Είμαι συγκλονισμένος! Θέλω να αισθάνομαι καλύτερα και δεν ξέρω πώς!».  Και εδώ ήρθε η Jen για να τον σώσει.

Πρώτον, θα πρέπει να εξηγήσω ότι ο Ralph ήταν εξαιρετικά ενθουσιασμένος που θα έπαιζε το παιχνίδι με τον Spiderman στα νησιά της περιπέτειας. Συνέχισε να μας ρωτάει αν θα φτιαχνόταν άμεσα το παιχνίδι και τον καθησυχάσαμε λέγοντάς του "Σύντομα, μωρό μου. Σύντομα". Πρέπει να σας πω ότι πριν από αυτό το παιχνίδι, υπάρχουν κι άλλα αντίστοιχα. Αυτό είναι στο τέλος. Είναι το τελευταίο νησί. Γι 'αυτό πρέπει πρώτα να οδηγήσουμε τα άλλα. Είχε τόση υπομονή για τόσο πολύ καιρό. Όσο υπομονετικός μπορούσε να είναι. Θα έλεγε «ΟΚ» και θα αναστέναζε, και στη συνέχεια θα απολάμβανε το επόμενο παιχνίδι. Αλλά ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός θα ερχόταν στο τέλος της ημέρας: στο παιχνίδι του Spiderman δίπλα από την έξοδο των νησιών της περιπέτειας.

Όταν φτάσαμε τελικά εκεί και του έδωσαν τα εισιτήριά του για άτομα με ειδικές ανάγκες που θα καθιστούσαν λίγο πιο ανεκτό τον χρόνο αναμονής του, ήταν αναστατωμένος γιατί έπρεπε να φύγουμε από τον Spiderman για να βρούμε ένα ωραίο, δροσερό, μέρος όπου θα μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι να έρθει η σειρά μας. Ήταν τόσο υπομονετικός όσο θα μπορούσαμε να είναι, όση ώρα καθίσαμε εκεί ως οικογένεια για τα 15 λεπτά που χρειάζονταν μέχρι να μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω και να παίξουμε. Η αναμονή τον εξαγρίωσε! Ωστόσο, έκανε ό, τι μπορούσε για να το μετριάσει με τα "εργαλεία" που του είχαν δώσει όλα αυτά τα χρόνια οι δασκάλες του και η ομάδα θεραπείας στο σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες όπου και φοιτούσε. Αυτοί, και ο ίδιος ο γιος μου, είναι όλοι εκπληκτικοί.

Όταν τελικά πήγαμε πίσω στον Spiderman, πηδούσε από τη χαρά του. Σκέφτηκε "Αυτό είναι! Επιτέλους!". Έπρεπε να είχατε δει το χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ήταν απίστευτο. Στη συνέχεια, όταν ήταν σχεδόν η σειρά μας για να επιβιβαστούμε, αντιληφθήκαμε ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα με το τρενάκι. Είχε καταρρεύσει. Όλοι έλαβαν εντολή να βγουν από το τρενάκι. Και ο Ralph, κατά πάσα πιθανότητα, το έχασε. Ο σύζυγός μου και εγώ ξέραμε τα σημάδια. Θα μπορούσαμε να το δούμε να έρχεται, όπως ένα τρένο που καταφθάνει. Και όμως δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε το δρόμο. Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού το πράγμα. Η αυτιστική κατάρρευση ήταν ένα βήμα πριν έρθει. Και συνέβη.

Ο Ralph κατέρρευσε στο πάτωμα, ενώ πλήθη ανθρώπων προσπαθούσαν να βγουν από το τρενάκι. Άρχισε να φωνάζει, να ουρλιάζει, να τρέμει και να αγωνίζεται πραγματικά να αναπνεύσει. Μια γυναίκα που εργαζόταν εκεί, ονόματι Jen, ήρθε καταπάνω μου, μου μίλησε και μου είπε να τον αφήσω στο πάτωμα αν αυτό ήθελε να κάνει. Έκανε και εκείνη το ίδιο. Έπεσε στο πάτωμα μαζί του. Καθόταν δίπλα του, ενώ ο γιος μου έκλαιγε και τον βοηθούσε να αναπνεύσει. Του μίλησε τόσο ήρεμα, και ενώ εκείνος ούρλιαζε, η Jen προσπαθούσε να τον ενθαρρύνει να τα αφήσει όλα πίσω του. Είπε στους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί να συνεχίσουν κανονικά τη βόλτα τους και να πάψουν να κοιτάζουν. Και τότε του είπε ότι θα μείνει μαζί του στο πάτωμα μέχρι να νιώσει εκείνος καλύτερα.

Τελικά, ο ίδιος αισθάνθηκε καλύτερα. Έτσι, σηκώθηκαν και του είπε ότι θα μπορούσε να του χαρίσει κάτι από το κατάστημα δώρων για να τον βοηθήσει να νιώσει ακόμη καλύτερα. Ο,τιδήποτε μέχρι 50 ευρώ. Το μόνο που ήθελε ήταν ένα μικροσκοπικό σημειωματάριο και ένα στυλό. Ήταν εξαντλημένος.  Τη ρώτησα πώς κατάφερε να τον ηρεμήσει και μου είπε ότι όλο το προσωπικό στο Universal Studios παίρνουν ειδική εκπαίδευση όταν πρόκειται για ανθρώπους που είναι εξαιρετικά αυτιστικοί, καθώς και για άλλες ειδικές ανάγκες. Την αγκάλιασα.

Πολλά ευχαριστώ θέλω να πω και στη γλυκιά γυναίκα που δουλεύει στο carousel του Dr. Seuss, που τον άφησε να ξανακάνει χωρίς να χρειαστεί να περιμένει στην ουρά. Ευχαριστώ τους Lindsey και Vee από το εστιατόριο Mythos που όταν τον είδαν να πανικοβάλλεται του έδωσαν ένα μολύβι για να ηρεμήσει. Μια μεγάλη ευχαριστία στον Augustin από το The Mummy Ride, που μας είδε να παλεύουμε λίγο με τα ντουλάπια και έσπευσε να βοηθήσει. Και τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μας Sidney J. Dragon για την ύπαρξή του και τη βοήθειά του στον Ralph να αισθάνεται καλύτερα! Του έφερε νερό, κάθισε μαζί του στο πάτωμα, έγινε ο ξεναγός μας για το υπόλοιπο της ημέρας για να βεβαιωθεί ότι όλα κύλησαν ομαλά για εμάς. Είστε όλοι μαγικοί άνθρωποι.

Ένα μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους που εργάζονται στο Universal Studios: Η οικογένειά μου και εγώ σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας. Ξέρω ότι και ο Ralphie το ίδιο αισθάνεται. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που καταλάβατε ότι ο Ralphie είναι ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ παιδί. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που τον θεραπεύσατε με πολλή ευγένεια και υπομονή. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για την προσοχή σας. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ που υπήρξατε εκεί για εμάς σήμερα και μας κάνετε να αισθανόμαστε ότι η χαρά του Ralph ήταν η κορυφαία προτεραιότητά σας. Είναι η πρώτη μας προτεραιότητα, γιατί τον αγαπάμε περισσότερο από οποιονδήποτε. Συμπεριφερθήκατε σαν να είστε οικογένεια. Και όσο κι αν σας ευχαριστήσουμε δεν είναι αρκετό.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι παραπονιούνται όταν κάτι πάει στραβά, αλλά δε λένε τίποτα όταν κάτι πάει καλά. Εγώ, όμως, έτσι σκέφτομαι. Ίσως και επειδή είμαι επιχειρηματίας. Αλλά αρνούμαι να πάω για ύπνο απόψε, ανεξάρτητα από το πόσο εξαντλημένη είμαι, μέχρι να σας ευχαριστήσω δημοσίως.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ.

Θα σας δούμε την επόμενη φορά!

Οικογένεια Koppelman

(Steve, Lenore, and Ralph) από τη Νέα Υόρκη".

 

 

• Διαβάστε επίσης: Κατερίνα Μαλακατέ: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της γνωστής συγγραφέως δίνει άλλη διάσταση στο μεγαλείο της μητρότητας!