Κατερίνα Μαλακατέ: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της γνωστής συγγραφέως δίνει άλλη διάσταση στο μεγαλείο της μητρότητας!

Δημοσιεύθηκε στις

Η συγγραφέας Κατερίνα Μαλακατέ θυμάται πώς είναι να γίνεσαι μητέρα με τα χαρτιά του υπέρηχου να γράφουν «κύηση υψηλού κινδύνου, επαπειλούμενη» λόγω Διαβήτη Τ1. Μία έκφραση που δεν την πτόησε ποτέ, σε καμια από τις 2 γέννες της. Πόσο μάλλον όταν το παιδί της διαγνώστηκε με υψηλής λειτουργικότητας αυτισμό.

Όσο ήμουν έγκυος στον πρώτο μου γιο, νόμιζα πως το ταξίδι τελειώνει όταν βγει το παιδί από την κοιλιά σου. Ήμασταν οι πρώτοι από τους φίλους μας που είχαμε αυτή την εμπειρία, δεν είχα δει ποτέ ούτε είχα κρατήσει μωρό στα χέρια μου, κι όποια ιδέα είχα για την κατάσταση ήταν παρμένη από τα βιβλία. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης πρόσεχα πολύ, είμαι διαβητική ινσουλινοεξαρτώμενη και το να βλέπεις από την αρχή σε όλους τους υπερήχους «κύηση υψηλού κινδύνου, επαπειλούμενη» δεν περιλαμβάνεται στις ευχάριστες αναμνήσεις μου. Έκανα όλες μου τις ενέσεις- ινσουλίνες και αντιπηκτικές-, έτρωγα υγιεινά και περιορισμένα, μιλούσα στο μωρό μου για να ακούει τη φωνή μου, διάβαζα «τα πάντα για τον θηλασμό», έπαιρνα ευλαβικά τις ορμόνες, τα ασβέστια, τον σίδηρο. Και φρόντισα να βρω έναν από τους ελάχιστους γυναικολόγους στην Αθήνα που δέχτηκε να ξεγεννήσει ινσουλινοεξαρτώμενη μητέρα φυσιολογικά- το διεθνές πρωτόκολλο προτείνει καισαρική.


Γέννησα τον Δ. έπειτα από είκοσι μία ώρες τοκετού. Γεννήθηκε με φυσιολογικό βάρος, το βασικό άγχος όταν έχεις διαβήτη, και φαινόταν υγιής. Την πρώτη νύχτα δεν τον είδα, τα νεογνά των διαβητικών μητέρων την περνούν αναγκαστικά στη μονάδα υψηλής φροντίδας. Τη δεύτερη, είπα στο μικρό μωρό μου, που δεν ήξερα πώς να σηκώνω και μου το έβαζαν οι μαίες στο στήθος, πως δεν το αγαπάω ακόμα, αλλά θα προσπαθήσω, όσο γίνεται, να τα καταφέρω. Τελικά δεν χρειάστηκε και τόσο μεγάλη προσπάθεια, βοήθησαν κι εκείνες οι ατελείωτες υπέροχες νύχτες που περάσαμε μαζί θηλάζοντας∙ τον αγάπησα τρελά.

Όταν ήρθε ο δεύτερος γιος μου, ήξερα.Ήξερα την αίσθηση, ήξερα πως θα τον αγαπήσω, ήξερα πως θα τα καταφέρω στην εγκυμοσύνη παρά τα φρικτά «επαπειλούμενη» που έγραφαν οι υπέρηχοι. Αλλά δεν ήξερα πόσο πολύ θα τον αγαπήσω, δεν ήξερα πως μπορώ να αγαπήσω ξανά τόσο. Ο μικρός Σ. έφερε πνοή αλλαγής στην οικογένεια, έδεσε όσες κλωστές κρέμονταν, μας ατσάλωσε.

Κατερίνα Μαλακατέ: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της γνωστής συγγραφέως δίνει άλλη διάσταση στο μεγαλείο της μητρότητας!

Όταν γίνεσαι γονιός δίνεις μια γροθιά και σπας τη τζαμαρία του εγωισμού σου, χωρίς να νοιάζεσαι για τις πληγές. Έπειτα ξαναχτίζεις τον εαυτό σου, μαζί με τα παιδιά αυτή τη φορά, με διαφορετικά, πιο χωμάτινα και πιο στέρεα υλικά. Μαθαίνεις να αφήνεσαι, να εμπιστεύεσαι, να κάνεις πολλές δουλειές ταυτόχρονα, να είσαι εκεί πάντα, μα να είσαι κι εσύ, να μην προδίδεις την ταυτότητά σου. Μέσα από τη δική σου προσωπικότητα, θα βρουν και τα παιδιά τη δική τους.

Τα παιδιά είναι μαγικά πλάσματα. Τα πρώτα χρόνια τους, αυτά που τα βλέπεις να αποκτούν τις βασικές δεξιότητες, είναι απίστευτο σχολείο. Ένα πλασματάκι που δεν μπορεί καν να αλλάξει πλευρό ή να κλείσει τα χεράκια του, μέσα σε έναν χρόνο κάθεται, πιάνει, περπατάει. Όσο μαθαίνουν να μιλούν είναι σαν να παρακολουθείς την ιστορία όλου του ανθρώπινου γένους σε fast forward. Κι οι γονείς μαθαίνουν μαζί τους. Στην αρχή μαθαίνουν να αφιερώνουν όλο τους τον χρόνο και την προσπάθεια, κι έπειτα πρέπει να μάθουν κάτι σημαντικότερο, να αφήσουν τα παιδιά τους να λειτουργήσουν μόνα, να καταφέρουν πράγματα για τον εαυτό τους.

Όταν ο μεγάλος μου γιος διαγνώστηκε με υψηλής λειτουργικότητας αυτισμό ένιωσα να απειλείται ακριβώς αυτό. Από την μια είχα αισθήματα ανακούφισης, ήξερα πια πώς να βοηθήσω το παιδί μου, είχαμε μια χειροπιαστή διάγνωση και θα κάναμε το καλύτερο. Από την άλλη, φοβήθηκα πως δεν θα καταφέρει ποτέ να ανεξαρτητοποιηθεί από μας και να φροντίσει τον εαυτό του. Όσο περνά ο καιρός, και βλέπω αυτές τις θαυμαστές εικόνες που δημιουργεί ένα μυαλό ελαφρά διαφορετικό από το δικό μας, νιώθω σίγουρη πως οι φόβοι μου θα διαψευστούν. Ακόμα κι όταν η καθημερινότητα μοιάζει δύσκολη, ακόμα κι όταν έχουμε απάλευτες μέρες, με πολλές φωνές και πολλές αυτιστικές κρίσεις, εγώ παραμένω αισιόδοξη.

Την αισιοδοξία αυτή και τη δύναμη μού την έδωσε η μητρότητα. Είμαι άνθρωπος από τη φύση μου ανασφαλής και εσωστρεφής,όμως από τότε που έγινα μητέρα κάτι άλλαξε. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισα αρκετά θέματα υγείας απανωτά, βρέθηκα δύο φορές στο χειρουργικό τραπέζι, πέρασα αρκετές μέρες στα νοσοκομεία. Δεν σκέφτηκα στιγμή να μην παλέψω. Γιατί τώρα, πέρα από το κάπως ταλαιπωρημένο δικό μου σαρκίο, έχω τα παιδιά. Γιατί τώρα, ακόμα κι αν κάνω τέσσερις ενέσεις την ημέρα, παίρνω δεκατέσσερα διαφορετικά χάπια, και τρυπιέμαι αμέτρητες φορές μετρώντας ζάχαρο, έχω κάτι να κερδίσω παραμένοντας ενεργή και εκτός νοσοκομείου∙ την ευκαιρία να βάζω τα παιδιά μου για ύπνο το βράδυ, να αποκοιμιούνται στην αγκαλιά μου, ήρεμα και ασφαλή∙ να είμαι εγώ η βασική τους ασπίδα.

Κατερίνα Μαλακατέ

Η Κατερίνα Μαλακατέ είναι συγγραφέας και συνιδρύτρια του βιβλιοπωλείου Booktalks. Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της είναι «Το Σχέδιο» (εκδ. Μελάνι).