Mία single mom εξομολογείται: Πώς ξαναβρήκα την ελπίδα μου μετά το θάνατο του άντρα μου!

Όταν ο σύζυγος της Κατερίνας Μ.,  έφυγε από την ζωή, η Κατερίνα έμεινε μόνη της με τα δύο τους παιδιά, τον Μάριο και την Ελισάβετ. Σε ηλικία μόλις 25 ετών κλήθηκε να αναλάβει τον ρόλο τόσο της μητέρας όσο και του πατέρα για τα παιδιά της. Παρόλαυτα η Κατερίνα δε δηλώνει απελπισμένη ή συγκλονισμένη. Αντιθέτως, προσπάθησε να μετατρέψει αυτό το τραγικό γεγονός και την θλίψη σε δύναμη για την οικογένεια της.

«Το όνομα μου είναι Κατερίνα Βαλλίδου, οι φίλοι και η οικογένεια μου με φωνάζουν Κατ. Είμαι single μητέρα δύο παιδιών, του Μάριου και της Ελισάβετ. Ζούμε στο κέντρο της Αθήνας. Ερωτευτήκαμε με τον άντρα μου από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε να μιλάμε και ήδη ξέραμε πως θέλουμε και οι δύο να κάνουμε οικογένεια, να κάνουμε τα δικά μας παιδιά. Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να προγραμματίζουμε την ζωή μας, εκείνη όμως μπορεί να μας ξεφύγει πολύ εύκολα.

Ο άντρας μου έφυγε από την ζωή όταν ο γιος μου ήταν μόλις 1,5 χρονών και η κόρη μου 7 μηνών. Ήταν πολύ ξαφνικό, κανένας μας δεν το περίμενε.

Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν ακριβώς για τι πράγμα μιλούσα. Καταλάβαιναν μόνο πως ο μπαμπάς τους δεν θα είναι μαζί μας πια.

Προσπαθώ να μάθω πως μπορώ να είμαι μητέρα και πατέρας την ίδια στιγμή. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ο γιος μου λάτρευε να περνά χρόνο με τον πατέρα του. Ήταν απλά σαν δύο μικρά αγόρια που έπαιζαν όλη την ώρα. Εγώ όμως στο τέλος της ημέρας είμαι απλά ένα 25χρονο κορίτσι που έχει να μάθει ακόμα πολλά για τον εαυτό του, αλλά και για την ζωή. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι την πιθανότητα της αποτυχίας. Δεν σκέφτομαι πως θα πλύνω τα ρούχα ή πως θα μαγειρέψω βραδινό για εμένα και τα παιδιά μου ή πως θα καθαρίσω το σπίτι ή πως θα οργανώσω την εβδομάδα μας. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, γιατί πολύ απλά είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν και πρέπει να τα κάνω εγώ.

Και είναι εντάξει μερικές φορές να νιώθεις πως δεν μπορείς να τα χειριστείς όλα και να νιώθεις πως χάνεις την μπάλα, αλλά δεν πρέπει να απογοητεύεσαι γιατί ακόμα και αυτό είναι μέρος της μάθησης και της προόδου.

Φυσικά και είναι πολύ θετικό να έχεις βοήθεια και υποστήριξη ένα τα παιδιά είναι άρρωστα ή αν δεν γνωρίζεις πώς να κάνεις κάτι ή αν απλά νιώθεις πως πνίγεσαι. Πρέπει να μοιράζεσαι αυτά τα συναισθήματα και τις εμπειρίες. Ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα, ένας από τους στόχους μου είναι να συγκεντρώσω όσου περισσότερους single γονείς μπορώ σε ένα δωμάτιο και απλά να μιλήσουμε. Να πούμε όλοι τις εμπειρίες μας, να πως την δική μου εμπειρία. Γιατί είναι πολύ φυσιολογικό να πονάς, είναι φυσιολογικό να θέλεις να κλάψεις, είναι φυσιολογικό να νιώθεις πως πνίγεσαι. Πιστεύω πως η αγάπη για τον εαυτό σου είναι πάρα πολύ σημαντική για  όλους μας. Νιώθω πως είμαι το μπροστινό τμήμα ενός τρένου και από πίσω μου με ακολουθούν τα παιδιά μου, η δουλειά μου. Και για να λειτουργήσουν όλα σωστά θα πρέπει να είμαι εγώ πρώτα εντάξει με τον εαυτό μου.

Πραγματικά δεν νιώθω πως ο άντρας μου έχει πεθάνει, γιατί πολύ απλά τον ζω μέσα από τα παιδιά μου. Υπάρχει μέσα τους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Νιώθω πως ο σύζυγός μου υπάρχει μέσα από τα δύο μας παιδιά.

Παρ' όλες τις τραγωδίες, τον πόνο, τις άσχημες εμπειρίες που μπορεί να έχετε βιώσει στο παρελθόν θα πρέπει να έχετε την δύναμη και την επιλογή να νιώσετε την δύναμη που χρειάζεται για να ορθώσετε το ανάστημα σας και να μάθετε από τις εμπειρίες σας. Ο σύζυγος μου μπορεί να πέθανε, αλλά εγώ έχω την επιλογή να κάνω την ζωή μας όμορφη και να χρησιμοποιήσω αυτή την εμπειρία για να προσφέρω σε εμένα και τα παιδιά μου δύναμη.

Πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όσο φανταζόμαστε. Και αν εγώ μπορώ να τα καταφέρω μετά τον θάνατο του συζύγου μου και πατέρα των παιδιών μου, τότε όλοι μας μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και να θυμάστε πως το να μιλάτε για την ιστορία σας είναι πολύ σημαντικό».

Διαβάστε εδώ πώς εξηγούμε την απώλεια και το θάνατο σε ένα παιδί