Η Ευδοκία Ρουμελιώτη σπάει τη δική της σιωπή: Καταπέλτης κατά του Γιώργου Κιμούλη

Όλοι σήμερα μιλάνε για την καταγγελία της ηθοποιού Ζέτας Δούκα για την κακοποιητική συμπεριφορά του Γιώργου Κιμούλη απέναντί της. Δυστυχώς δεν ήταν η μόνη... Ακολούθησαν κι άλλες. Η Κατερίνα Γερονικολού κατέθεσε κι αυτή τη δική της τραυματική εμπειρία, ενώ σήμερα έσπασε τη δική της σιωπή η Ευδοκία Ρουμελιώτη και μίλησε για το πρόβλημα υγείας που της άφησε η συνεργασία με τον "γίγαντα" καλλιτεχνικά, όπως νομίζαμε, Γιώργο Κιμούλη.

από την Μαργαρίτα Αργυροπούλου

Η Ζέτα Δούκα άνοιξε τη συζήτηση για τη λεκτική και ψυχολογική βία και αρχικά αν και θύμα δέχθηκε κριτική, αλλά και τις ειρωνίες του ίδιου του ηθοποιού: ότι και καλά έγινε της μόδας να μιλάνε για αυτά τα θέματα οι γυναίκες, μετά την Μπεκατώρου, ενώ αναρωτήθηκε αφού ήταν πρωταγωνίστρια γιατί δεν έκανε τότε την καταγγελία. Λες και θα μπορούσε εύκολα μια νεαρή ηθοποιός να τα βάλει με έναν καλλιτέχνη του δικού του μεγέθους. Ο κ. Κιμούλη κινήθηκε δικαστικά και προσπάθησε να σπείρει αμφιβολίες, ωστόσο τον αποστόμωσαν αρκετοί άνδρες και γυναίκες συνάδελφοί του, που συνεργάστηκαν μαζί του: όλοι τους στάθηκαν στο πλευρό της Ζέτας. Ενδεικτική η αιχμηρή ανάρτηση της Φαίης Κοκκινοπούλου. «Με μήνυση στη Ζέτα Δούκα απάντησε ο θιγόμενος Κιμούλης. Ο θιγόμενος Γιώργος Κιμούλης. Αυτό θα πει θράσος. Γελάνε τα καμαρίνια, οι κουίντες και τα θεατρικά σανίδια» έγραψε χαρακτηριστικά η έμπειρη ηθοποιός.

Ρουμελιώτη: “Την ώρα της παράστασης με έβριζε χυδαία – Φοβόμουν να πάω στο καμαρίνι μου”

Σήμερα ήταν η σειρά της Ευδοκίας Ρουμελιώτη να μιλήσει για τη δική της τραυματική εμπειρία από τη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη στην εκπομπή “Πάμε Δανάη”.

Η ηθοποιός συγκλόνισε με τα λεγόμενά της. Άλλωστε ήταν από τις πρώτες της παραστάσεις. “Δε μπορεί να βγαίνει ο κύριος Κιμούλης και να λέει ότι τώρα θυμηθήκαμε η Ζέτα, εγώ και άλλοι συνάδελφοι που θα μιλήσουμε, πατώντας πάνω στην κορυφαία πράξη της Μπεκατώρου. Πάντα τα λέγαμε αλλά τα λέγαμε μεταξύ μας. Όλοι ξέρουμε μέσα στον χώρο για τις συμπεριφορές του συγκεκριμένου ανθρώπου” ανέφερε αρχικά η ηθοποιός και στη συνέχεια σχολίασε το ότι ο Γιώργος Κιμούλης δήλωσε πως η Ζέτα Δούκα έπρεπε να έχει μιλήσει τότε, αφού ήταν πρωταγωνίστρια και δε χρειαζόταν να φοβάται: “Εγώ δεν ήμουν μια φτασμένη ηθοποιός ήμουν 25 χρονών. Ήταν η τρίτη μου παράσταση. Δεν ήμουν πρωταγωνίστρια. Φοβόμουν, ένιωθα ότι αν μιλήσω τα βάζω με τον Γιώργο Κιμούλη και έκανα μια κακή αρχή στο θέατρο και μπορεί να μην ξαναδούλευα και εγώ ζούσα από αυτή τη δουλειά΄”.

Στη συνέχεια η Ευδοκία Ρουμελιώτη περιέγραψε τη δύσκολη συνεργασία τους, που την υποχρέωσε να εγκαταλείψει την παράσταση, ενώ αναφέρθηκε και στο πρόβλημα υγείας που αποκόμισε.

“Είναι από τις χειρότερες εμπειρίες στη ζωή μου. Μετά από τη συνεργασία μας παντρεύτηκα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές. Για να βγάλω την παράσταση αναγκαζόμουν να κάνω ενέσεις κορτιζόνης και το ήξερε αυτό. Απέκτησα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές… Ήμουν τρομερά ευτυχισμένη για αυτή την παράσταση, όταν άρχισα να κάνω πρόβες. Στις πρόβες όλα πήγαιναν περίφημα. Όλα ξεκίνησαν τη πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη σκηνή. Αυτός ο άνθρωπος με κακοποίησε ψυχικά, Μετά τη συνεργασία μας φοβόμουν να ανέβω πάνω στη σκηνή. Την ώρα που έπαιζα με έβριζε χυδαία. Ήμουν πάνω στη σκηνή και ερχόταν από πίσω μου και δε μπορώ να πω αυτά που άκουγα να μου λέει στο αυτί μου… Έπιασα τον καλλιτεχνικό διευθυντή και τον ίδιο και τον ρώτησα γιατί, γιατί τα έκανε όλα αυτά αφού εκείνος με είχε επιλέξει. Ευτυχώς που μετά συνάντησα ανθρώπους που με υποστηρίξανε και με στήριξαν και έμεινα σε αυτόν τον χώρο. Ήταν η πρώτη φορά που δεν κατάφερα να κλείσω τη σεζόν. Στο διάλειμμα της παράστασης φοβόμουν να μείνω στο καμαρίνι και πήγαινα και καθόμουν στην τουαλέτα μέχρι να περάσει η ώρα για να βγω στη σκηνή… Πήγα και βρήκα τον καλλιτεχνικό διευθυντή που ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος και του είπα ότι θέλω να φύγω,  και μου είπε ότι η ψυχική υγεία μου είναι πάνω από όλα”.

Όσο για το ότι ο Γιώργος Κιμούλης έχει αποφασίσει να κινηθεί νομικά η Ευδοκία Ρουμελιώτη είπε: “Δε με ενδιαφέρει, να κάνει ό,τι θέλει. Να μου κάνει μήνυση να με πάει στα δικαστήρια. Έχω μιλήσει για αυτό δε μιλάω πρώτη φορά. Αυτά που λέω είναι όλα αλήθεια. Είχα στήριξη από την οικογένειά μου και τη μητέρα μου. Φοβόμουν να πάω να μαζέψω τα πράγματά μου από το καμαρίνι μου. Σωματικά δεν είχε γίνει βίαιος, είχε γίνει λεκτικά. Δεν ήξερα γιατί τα περνάω όλα αυτά. Ούτε σεξουαλικά με παρενόχλησε ποτέ. Το βράδυ που είπε “φεύγω” συνέβη κάτι που δε θέλω να πω. Είχαν μαζευτεί πολλά και αυτό που συνέβη εκείνη τη μέρα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι… Αν έβγαινε και έλεγε ότι ήταν μια άτυχη στιγμή, ότι ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής τους, αν ζήταγε συγγνώμη ίσως να το αντιμετωπίζαμε διαφορετικά όμως ακόμα και χθες έγινε μια προσπάθεια να διαστρεβλωθούν τα πράγματα….Δε φοβάμαι πια, δε φοβάμαι ότι δε θα ξαναβρώ δουλειά…. Όταν εγώ βγήκα και μίλησα πρώτη φορά για αυτό πέρασε στα ψιλά γράμματα”.

Μάλιστα η Φαίη Κοκκινοπούλου επανήλθα και σήμερα και δείχνει αμετανόητη για όσα υποστήριξε κατά του κ. Κιμούλη. Συγκεκριμένα, έγραψε:

Λίγα τελευταία και δεν θα επανέλθω.
Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια.
Είσαι τρομερά εκτεθειμένος και ευάλωτος.
Η εμπιστοσύνη στον συνάδερφο-συμπαίκτη πάνω στη σκηνή είναι απολύτως αναγκαία.
Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες τέχνες. Πχ σε μια ορχήστρα, ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλο. Δεν γίνεται αλλιώς.
Έχω συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις και έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, παραγωγούς κλπ.
Σε μια δουλειά είναι αναμενόμενο να υπάρχουν μικροεντάσεις, παρεξηγήσεις, έρωτες, πάθη, κακές αλλά και ανεπανάληπτα όμορφες στιγμές.
Εξάλλου η τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από την αποστείρωση.
Όλες μου τις δουλειές τις θυμάμαι με αγάπη.
Ακόμα και με κάποιους, λίγους ανθρώπους, που ανταλλάξαμε δυσάρεστα λόγια, τώρα που πέρασε ο καιρός, καταλαβαίνω πόσο χαζά και ανόητα ήταν.
Ο κόσμος του θεάτρου δεν είναι βρώμικος και δεν μου αρέσει να περνά αυτή η εικόνα προς τα έξω.
Γιατί δεν είναι αληθής.
Θα έλεγα μάλιστα, οτι στο σύνολό του, είναι πολύ καλύτερος από οτι ο μέσος όρος της κοινωνίας.
Εκτός από ΜΙΑ περίπτωση.
Έχουν περάσει 30 χρόνια και ακόμα ανατριχιάζω και θυμώνω όταν τη σκέφτομαι.
«Με τη Ζέτα» ξεκάθαρα και χωρίς αστερίσκους.

Τα στόματα άνοιξαν και επιτέλους πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι η λεκτική και η ψυχολογική βία είναι βία!