Quvenzhané Wallis, η νεαρότερη υποψήφια για Όσκαρ

Είναι μόλις 9 ετών και διεκδικεί βραβείο Όσκαρ

Ένα κορίτσι με άφρο μαλλιά, και με ένα ατίθασο look  που τρέχει σαν αγρίμι στους βάλτους της Louisiana.στα εννιά της μόλις χρόνια διεκδικεί ένα Όσκαρ.

Ένα παιδί-θαύμα, με το όνομα Hushpuppy, που ο άρρωστος πατέρας του προσπαθεί να το προετοιμάσει για να αντιμετωπίσει τον σκληρό κόσμο, καθώς ο τυφώνας Κατρίνα πλησιάζει απειλητικά να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Εκείνη όμως δεν φοβάται… «I’m the man», επαναλαμβάνει με ενθουσιασμό μετά τον μπαμπά της, αγνοώντας τη δύσκολη επιβίωση, αφήνοντας τη φαντασία της να της δείξει τον δρόμο.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας «The Beasts of the Southern Wild», Benh Zeitlin, εναπόθεσε μια «γιγάντια» ταινία στους ώμους ενός μικροσκοπικού κοριτσιού, με ένα δύσκολο όνομα που πλέον εκατομμύρια κόσμου προσπαθεί -μάταια- να προφέρει.

Η Quvenzhané Wallis είναι «ένα σοφό άτομο σε ένα μικροσκοπικό σώμα». Έτσι αρέσει του Zeitlin να την αποκαλεί.

Με το που την είδε τον μάγεψε! Ο τρόπος της να παίρνει τις σκηνές, να τις επεξεργάζεται και να τις ερμηνεύει με έναν άγριο τρόπο, με μεγάλη προσήλωση και συναίσθημα, ήταν κάτι ξεχωριστό.

Το ότι η μαμά-δασκάλα της, είπε ψέματα για την ηλικία της, αφού έπρεπε να ήταν έξι ετών για να λάβει μέρος στην οντισιόν και η Quvenzhané ήταν μόλις πέντε δεν φάνηκε να τον ενοχλεί καθόλου.

Δεν τον προβλημάτισα καν που δεν ήξερε να διαβάζει.

Την ξεχώρισε ανάμεσα σε 4000 άλλες πιτσιρίκες και δεν θα την άφηνε να του ξεφύγει για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες. Για χάρη της άλλαξε μέχρι και το σενάριο του για να χωρέσει η ισχυρή, όλο θέληση, προσωπικότητά της.

«Έχει μέσα της κάτι τόσο ξεχωριστό. Όταν θα είμαι γέρος, καθισμένος σε μια αναπηρική καρέκλα, είμαι σίγουρος ότι θα τη βλέπω στην τηλεόραση», αναφέρει με πάθος ο άνθρωπος που την ανακάλυψε.

Η προστατευόμενη του όμως έχει άλλα σχέδια. Θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει οδοντίατρος. Της αρέσει να βλέπει τους ανθρώπους να χαμογελούν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα εγκαταλείψει την υποκριτική.

Tι λέει η ίδια για την μεγάλη της διάκριση;

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν το σκέφτομαι καθόλου», λέει με παιδική αθωότητα, αφού μετά τα βραβεία, επιστρέφει στην καθημερινότητά της. Μια καθημερινότητα που δεν περιλαμβάνει κόκκινα χαλιά, λιμουζίνες και αστραφτερά φλας, αλλά καβγάδες με τα άλλα τρία μεγαλύτερα αδέλφια της όταν εκείνα επιστρέφουν απ’ το κολέγιο, τη φροντίδα του χαριτωμένου σκύλου της και ψήσιμο ζαχαρωτών και hot dogs με τις φιλενάδες και την οικογένειά της.

«Δεν έχει αλλάξει κάτι. Ακόμη είμαστε εμείς», αναφέρει με σεμνότητα η μαμά της. Μέλημα εκείνης και του φορτηγατζή συζύγου της είναι να παραμείνει η μικρούλα τους προσγειωμένη. Σε αυτό βοήθησε αρκετά το γεγονός ότι εκείνη ήταν συνεχώς μαζί της στα γυρίσματα -η Quvenzhané έκλεισε τα εφτά μέχρι να ολοκληρωθούν- ενώ τη συντροφεύει σε όλα τα ταξίδια της, φροντίζοντας να μελετά και να μη μένει πίσω στην πρόοδό της.

Μια οικογένεια μεροκαματιάρηδων που δεν έχει καμία σχέση με τη βιομηχανία του κινηματογράφου!

Απόδειξη ότι η Quvenzhané παρακολουθεί ελάχιστα τηλεόραση. Μέχρι τον περασμένο μήνα δεν είχε ιδέα ποια είναι η Susan Sarandon, ωσότου η ηθοποιός της παρέδωσε το βραβείο «New Hollywood Award».

Το ίδιο συνέβη και με τον Ben Affleck και την Kerry Washington, μέχρι που εκείνοι της έδωσαν τα συγχαρητήρια τους σε μια άλλη φαντασμαγορική τελετή. Πρόσφατα στο λεξιλόγιο της προστέθηκαν τα ονόματα του Brad Pitt και του Michael Fassbender, αφού είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας «Twelve Years of a Slave» στην οποία συμμετείχε, αν και δεν είχε κοινές σκηνές μαζί τους.

Της αρκούσε που ήταν και πάλι μπροστά από τον φακό. Αν και αυτή τη φορά τα πράγματά ήταν αλλιώτικα. «Τώρα είμαι εννιά. Τα κορίτσια της ηλικίας μου πρέπει να είναι κάπως σοβαρά και να μην παίζουν τόσο», σε αντίθεση με τα γυρίσματα του «The Beasts of the Southern Wild» που ένιωθε ελεύθερη να τρέχει και να παίζει μόλις έσβηναν οι κάμερες.

Η Quvenzhané νοιάζεται περισσότερο να πάρει έναν καλό βαθμό στο διαγώνισμα των μαθηματικών, που λατρεύει, παρά τα βραβεία. Και ας της χάρισαν το κλειδί της πόλης της για να την τιμήσουν και ας περπάτησε στα κόκκινα χαλιά του «Sundance Film Festival», του Φεστιβάλ Καννών και του «London Film Festival». Και ας της δώσουν το «Breakthrough Performance Award», τρεις μέρες πριν τα Όσκαρ.

 

Όλα της φαίνονται τόσο απλά. Οι μεγάλοι έχουν να λένε για την ικανότητά της να χειρίζεται τις συνεντεύξεις και τη δημοσιότητα, λες και γεννήθηκε με έναν προβολέα πάνω απ’ το κεφάλι της. Ακόμη και όταν ανέβηκε στο βάθρο για να πάρει το βραβείο «καλύτερου νέου ηθοποιού» στα Critic’s Choice Awards με απόλυτη φυσικότητα άνοιξε την τσάντα-σκύλο της, έβγαλε το κινητό της και διάβασε τον ευχαριστήριο λόγο της.

Και μπορεί οι άλλες γυναίκες που θα «κονταροχτυπηθούν» μαζί της τη βραδιά των Όσκαρ να προβάρουν ήδη τις τουαλέτες τους, η δεσποινίδα Wallis ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους της. Το μόνο που ξέρει στα σίγουρα είναι ότι δεν θα φορέσει μακρύ φόρεμα. Φοβάται μην πατήσει κανένα στρίφωμα και πέσει φαρδιά πλατιά στο κόκκινο χαλί.

Κατά τα άλλα όμως, τίποτα δεν τρομάζει τη Quvenzhané, που δείχνει το ίδιο ατρόμητη με την Hushpuppy. Όταν τη ρωτούν τι θα έκανε σε περίπτωση που προκαλούσε άθελά της το τέλος του κόσμου, με ένα πλατύ χαμόγελο, όπως εκείνα που της αρέσει να βλέπει στα πρόσωπα των άλλων, αποκαλύπτει με σιγουριά: «Θα προσπαθούσα να τον φτιάξω. Μετά θα πήγαινα για ύπνο, αφού βέβαια πρώτα βούρτσιζα τα δόντια μου». Άλλωστε, γιατί να ανησυχεί; Αρκεί να ρίξει μπόλικη νεραϊδόσκονη και όλα θα διορθωθούν…
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Quvenzhané Wallis είναι η πιο νεαρή υποψήφια στην κατηγορία του Α' Γυναικείου Ρόλου, σπάζοντας το ρεκόρ της Keisha Castle-Hughes το 2003, που ήταν 13 ετών και επίσης υποψήφια για Όσκαρ.

Από την πλευρά των... ανδρών ο Justin Henry στα 8 του χρόνια ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία "Kramer vs. Kramer", το 1979. Σημειωτέον ο Henry είναι ο νεαρότερος υποψήφιος για Όσκαρ συνολικά για όλες τις κατηγορίες. Επίσης, υποψήφιοι στην ίδια κατηγορία ήταν οι εντεκάχρονοι  Haley Joel Osment για την "Έκτη Αίσθηση" το 1999 και ο Brandon de Wilde για τη "Shane" το 1953.

( Αποσπάσματα από το περιοδικό Down Town)