Νίκος Τιλκερίδης: Από το χώρο της δημοσιογραφίας φτάνει να σμιλεύει το ξύλο γεμίζοντας το φως (φωτό)

Ο Νίκος Τιλκερίδης, ο άνθρωπος που εμπνέει ακολουθώντας το πάθος του και αποφασίζοντας να το κάνει επάγγελμα γεμίζοντας το από μεράκι και αγάπη. Πρόκειται για κάποιον που ασχολείται με το ξύλο, δημιουργεί, κατασκευάζει ενώ παράλληλα προέρχεται από τον χώρο τη δημοσιογραφίας που όπως ο ίδιο τον χαρακτηρίζει, πρόκειται για έναν "σκληρό" χώρο. Μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του για το νέο έτος, τις βλέψεις του για τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα αλλά και τη σημασία της οικογένειας στη ζωή του.

Συνέντευξη στη Βέρα Πάρδου

 

• Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με το ξύλο;

Η πρώτη μου επαφή με το ξύλο ήταν με ένα κομμάτι φλαμουριάς και κάποια απλά σκαρπέλα που μου έδωσε ο πατέρας μου στο γυμνάσιο. Προσπάθησα αλλά τα παράτησα μάλλον εύκολα. Πριν περίπου 5 χρόνια αποφάσισα να κατασκευάσω ένα ξύλινο σπιτάκι κήπου για τα παιδιά μου. Η κατασκευή αυτή ενεργοποίησε κάθε ανάμνηση του πολυμήχανου πατέρα μου και κάθε ξύλινου παιχνιδιού που φτιάχναμε . Όλες οι κατασκευές της ζωής μας, όσο ασήμαντες κι αν είναι, νομίζω ότι καταγράφονται και ησυχάζουν στο υποσυνείδητο μας. Κι όταν έρθει η ώρα, όλες αυτές μαζί  - οι ασήμαντες - γίνονται θεριό και χιμούν στο μυαλό σου, στα χέρια, και σου δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο.

• Θεωρείτε τον εαυτό σας έναν σύγχρονο καλλιτέχνη; Και αν ναι, σε ποια κριτήρια βασίζεστε; 
  

Δεν με θεωρώ καλλιτέχνη. Έχω απλώς την ανάγκη να δημιουργώ κείμενα και αντικείμενα που μπορούν να αφηγηθούν μία ιστορία ή να συμβολίσουν κάτι.  Να χτίσω, να φτιάξω, να διαμορφώσω. Είναι μία ανάγκη παρόμοια με τις βασικές ανάγκες επιβίωσης. Χωρίς να δημιουργώ, παρακμάζω...

• Τελικά υπάρχει ηλικία για τα όνειρα; Εσείς πως καταφέρατε να τα συνδυάσατε με όλες τις υπόλοιπες και παράλληλες υποχρεώσεις που έτρεχαν και τρέχουν;

Το μόνο που έχει σημασία στην ηλικία είναι οι σπουδές, οι οποίες είναι καλό να συμβαίνουν στη νεαρή ηλικία, με την προϋπόθεση ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ, ώστε να παραμένουμε μαθητές για πάντα. Ο συνδυασμός είναι δύσκολος και επίπονος. Δεν φτάνει ποτέ το 24ωρο. Όμως η μεγάλη δυσκολία δεν είναι τόσο η σωματική. Είναι η πνευματική.
Η δημοσιογραφία είναι ένας άλλος , λαίμαργος και ακόρεστος κόσμος. Σκληρός. Η μόνη περίοδος όχι απλώς εύκολης συνύπαρξης αλλά πραγματικά ιδανικής ήταν όταν έκανα έρευνα για ντοκιμαντέρ. Κάθε γνωριμία με τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης που είχα ως δημοσιογράφος ήταν σαν ένα τεράστιο μάθημα ως δημιουργός. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς παραμένει το σπουδαιότερο μάθημα !!!

• Υπάρχει κάποια κριτική που έχετε διαφυλάξει και γιατί;

Υπάρχουν άνθρωποι που όταν δουν κάτι που δεν τους αρέσει, η πρώτη τους κουβέντα, αντί να σου πουν ότι δεν είναι ωραίο, σου εξηγούν πως θα το έκαναν αυτοί. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν ακαριαία. Είναι άλλης κατηγορίας και ποιότητας άνθρωποι. Είναι αυτοί που έχουν βαθιές γνώσεις και συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτού του είδους η κριτική και αυτού του είδους οι άνθρωποι θέλω να είναι στη ζωή μου. Αντί για κριτική θα κρατούσα μία συμβουλή: Μείνε ταπεινός και δούλευε.

• Σε ένα άρθρο σας λέτε πως επιτρέπετε την αφή στα έργα σας. Δεν φοβάστε μήπως τα πολλά χέρια - χάδια αλλοιώσουν το αποτέλεσμα;

Ότι δεν το αγγίζεις δεν έχει ζωή. Ότι δημιουργώ, προτιμώ, επιθυμώ, παρακαλώ να το αγγίζουν.
Είναι το μοίρασμα και η ζωοδόχος δύναμη. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα.

• Ποιο δημιούργημα σας ξεχωρίζετε και γιατί;

"Το χάιδεμα". Ξεκίνησε να φτιάχνεται ένα καλοκαίρι κάτω από ένα πεύκο, μετά συνεχίστηκε χειμώνα κάτω από μία λαμαρίνα. Έμεινε μέσα στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου για βδομάδες, μετά σε μία ντουλάπα τυλιγμένο σε ένα σεντόνι.  Ήταν μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδος κι αυτό την ακολουθούσε... υπομονετικό και παραμελημένο. Και μία μέρα έφτασε να στέκει καταμεσίς μιας αίθουσας σε έκθεση στο Λονδίνο. Χωρίς κανείς να το αγγίζει. Τότε παρακάλεσα να προστεθεί μία ετικέτα "Παρακαλώ αγγίξτε". Ήταν από τις συγκινητικότερες στιγμές της ζωής μου. Νιώθω ότι μετά από αυτό μπορώ να αποτύχω πολλές φορές στη ζωή μου.

• Η οικογένεια τι ρόλο έχει στη ζωή σας; Θα λέγατε πως αποτελεί πηγή έμπνευσης;

Αν δεν υπάρχει μία οικογένεια ενωμένη, με σεβασμό στην προσωπικότητα, στη δυναμική, και στις ανάγκες του κάθε μέλους, όλα γίνονται πολύ δύσκολα. Χωρίς τη σύζυγο μου, Ντορίνα Σιαλβέρα, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Ο σεβασμός είναι το παν. Κι όταν σέβεσαι κάποιον τον αγαπάς γι` αυτό που είναι. Δεν θέλεις να τον αλλάξεις. Και έτσι τον "κρατάς ελεύθερο" να αλλάξει εκείνος από την αγάπη σου.

• Για τους γονείς που μας διαβάζουν τι προτάσεις θα είχατε σε σχέση με τη διακόσμηση ενός παιδικού δωματίου σε σχέση πάντα με τη δική σας διάθεση και αισθητική;

Οπωσδήποτε να επιτρέψουν τον πρώτο λόγο στη διακόσμηση του δωματίου να τον έχουν τα παιδιά, με τη δική τους πάντα βοήθεια και συμβουλές ώστε να τα προστατεύουν από την κάθε είδους ευτελή μόδα και τάσεις χαμηλής αισθητικής...Να ακούν τι είναι αυτό που θέλουν τα παιδιά τους, να τα ενθαρρύνουν να εκφράζουν τις επιθυμίες τους και να προσπαθούν να τις πραγματοποιούν όλοι μαζί, ιδανικά με φυσικά υλικά. Η προτροπή, ο παραδειγματισμός και η προσωπική ενασχόληση είναι σπουδαίοι οδηγοί για το υπόλοιπο της ζωής τους...

• Σκεφτήκατε να κάνετε σεμινάρια για DIY κατασκευές που θα μπορούν να συμμετέχουν γονείς με τα παιδιά τους; Μια αρχή αποτελούν ίσως τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που δημιουργήσατε;

Ήταν ένα από τα σχέδια μου. Γονείς και παιδιά γύρω από ένα τραπέζι να δημιουργούμε και να ανταλλάσσουμε γνώσεις όλοι μαζί. Αλλά ο covid-19 τα ματαίωσε. Γι` αυτό έφτιαξα μία έκδοση DIY ώστε να ενθαρρύνω την επαφή των παιδιών με τους γονείς. Είναι τρομερά τα οφέλη για τα παιδιά όταν δημιουργού κάτι με τους γονείς τους. Για τους δε γονείς είναι ένας σπουδαίος τρόπος να "γνωρίσουν" την ψυχή των παιδιών τους. Τα διαδικτυακά σεμινάρια είναι μία λύση. Ας δούμε τι θα φέρει ο χρόνος...

• Τι θα θέλατε πολύ να επιτύχετε στον επαγγελματικό τομέα σας τα επόμενα χρόνια; Υπάρχει ίσως κάποια τεχνοτροπία στην οποία ενδιαφέρεστε να εμβαθύνετε;

Όσο αφορά στα υλικά έχω προσθέσει το μάρμαρο και το σίδερο, προσπαθώντας να ανακαλύψω τα πεδία που αυτά τα τρία υλικά μπορούν να συνυπάρξουν δημιουργικά, προβάλλοντας το καθένα τη δυναμική και τις ιδιότητες τους σε κάθε χώρο, σε αστικό ή εξοχικό σπίτι, σε επαγγελματικό χώρο.  Μία δεύτερη έκθεση στο Λονδίνο και σε μία ακόμα ευρωπαϊκή πόλη είναι ο επόμενος στόχος. Αυτό που πραγματικά θα ήθελα για το μέλλον είναι να έχω την πολυτέλεια να μαθαίνω... Να επιμένω σ` αυτό που αγαπώ...να μην απογοητεύομαι.
Να υπερβάλλω και να μην συγκρατιέμαι...Να μη χάσω το σεβασμό μου σε καθετί ταπεινό.

Για περισσότερες πληροφορίες: xylosini.com/