"Η μάστιγα του #mykidisbetterthanyours"

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

"Η μάστιγα του #mykidisbetterthanyours"

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος


Κάθομαι και σκέφτομαι πράγματα που με παθιάζουν στη γειτονιά της μητρότητας. Τι κάνουν οι γειτόνισσές μου που με ενοχλεί; Δεν ξέρω αν είναι το πιο σημαντικό, πάντως πρώτο – πρώτο μου έρχεται στο μυαλό κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις μαμάδες. Και μόνο βέβαια που ακούς την λέξη ανταγωνισμός σε θέματα που αφορούν μια μαμά, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Η δική μου πρώτη επαφή με αυτό το φαινόμενο ήρθε αρκετά νωρίς, όταν έτυχε να συζητάω με μια φίλη μου, μαμά, που τα παιδιά μας έχουν έναν μόλις μήνα διαφορά, για τα θέματα που απασχολούν όλες τις μωρομάνες. Αν κοιμάται όλο το βράδυ, αν θηλάζει, αν κλαίει, αν έχει κολικούς, αν φοράει πιπίλα.

Μου λέει λοιπόν: «Εμείς βγάλαμε το πρώτο μας δόντι!»
«Σοβαρά;» της λέω με χαμόγελο αλλά και με έκπληξη, καθώς χωρίς να ξέρω μου φαινόταν πολύ νωρίς.
Και τότε μου απαντάει με κορδομένο ύφος, με ύφος #mykidisbetterthanyours, με ύφος «σιγά μην έχετε βγάλει εσείς δόντι»: «Βέεεεεεβαια!»

Ειλικρινά, δεν υπερβάλλω στην περιγραφή. Σαν να παίζαμε κάποιον αγώνα στον οποίο δεν γνώριζα ότι συμμετέχω και να βρισκόμουν ξαφνικά ο χαμένος... Ήταν ένα σοκ για μένα γιατί δεν με ενδιέφερε καθόλου πότε το παιδί μου θα βγάλει δόντι. Δεν με ένοιαζε αν θα ήταν μια μέρα πριν ή έναν χρόνο μετά. Οπότε απλά χαμογέλασα, την επιβράβευσα για το καταπληκτικό τους κατόρθωμα και άλλαξα θέμα. Δυο χρόνια μετά, σε μια παιδική χαρά άρχισε ο γιος μου να παίζει με ένα συνομήλικο παιδάκι.
Πιάνω την κουβέντα με τη μαμά του, η οποία πρόσεξε ότι ο Γιάννης δεν μιλούσε πολύ. Όντως ο μεγάλος μου άργησε σχετικά να μιλήσει.

«Δεν μιλάει ε;»
«Όχι πολύ» απαντάω με χαμόγελο.
«Νικολάκη, έλα εδώ, μέτρα μέχρι το δέκα!»

Την κοιτούσα διερευνητικά, προσπαθώντας να καταλάβω τι ικανοποίηση αντλούσε μέσα από αυτήν τη συμπεριφορά. Πάντως να νιώσω μειονεκτικά για το παιδί μου δεν το κατάφερε.
Πρόκειται μπορώ να πω με βεβαιότητα για μια μάστιγα που είναι ιδιαίτερα εξαπλωμένη. Σε όλα τα στάδια ανάπτυξης των παιδιών μου υπήρξαν πολλές φορές που άκουσα διαλόγους να περιστρέφονται γύρω από το πόσο γρήγορα μίλησε το παιδί τους σε σχέση με της άλλης μαμάς, πόσο γρήγορα περπάτησε, πώς κοιμάται όλη τη νύχτα, πόσο γρήγορα έβγαλε την πάνα, πόσα κιλά είναι, πόσο καλό είναι στην κολύμβηση, στα αγγλικά, στα γαλλικά, στην αστρονομία, μόνο για την πυρηνική φυσική δεν άκουσα ακόμα! Ίσως όμως επειδή είναι ακόμα λίγο νωρίς...

Πάντα λοιπόν αναρωτιόμουν τι κάνει τις μαμάδες τόσο ανταγωνιστικές. Τι σημασία έχει ποιο παιδάκι περπάτησε πιο γρήγορα, πότε μάσησε τροφή ή αν άλεθαν το φαγητό του και αν έπινε γάλα με το μπιμπερό μέχρι να πάει σχολείο; Και αν όντως έχει, γιατί να έχει σημασία σε σύγκριση με το παιδάκι του διπλανού;

"Η μάστιγα του #mykidisbetterthanyours"

Δεν είμαι ειδικός, αν και συμβουλεύομαι τους ειδικούς. Όμως στη ζωή μου ακούω πολύ το ένστικτό μου. Και έτσι θέλω να μεγαλώνω τα παιδιά μου. Να καταλαβαίνω τι χρειάζονται, να αφουγκράζομαι τον παλμό της ανάπτυξής τους, να παρατηρώ τι τα ελκύει, να προσέχω πώς αναπτύσσεται η προσωπικότητά τους. Και αυτό που νιώθω κοιτάζοντάς τα είναι ότι δε μπορεί να γεννιόμαστε με το φίλτρο του ανταγωνισμού μέσα μας. Κάποιος το τοποθετεί με μεγάλη μαεστρία στον οργανισμό μας. Και φοβάμαι πως αυτός ο «κάποιος» είναι η οικογένεια.

Δεν θέλω να είμαι εγώ η αιτία που τα παιδιά μου δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν τις δικές τους στιγμές ή τις δικές τους επιτυχίες γιατί πάντα θα κοιτούν τι έκανε ο διπλανός τους. Θέλω να απογοητεύονται για την όποια αποτυχία τους γιατί οι ίδιοι μπορούσαν καλύτερα και όχι επειδή κάποιος άλλος πέτυχε αυτό που εκείνοι δεν κατάφεραν. Δεν θέλω να πω ποτέ «κοίτα τον Κωστάκη πόσο πολύ τρώει» ή «πόσο καλό παιδάκι είναι» και δεν θέλω να τα κατακρίνω αν ο φίλος τους πήρε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο. Θέλω να κοιτάω πάντα το δικό μου παιδί ως μονάδα και το πώς εντάσσεται στην μικρή του κοινωνία αρχικά, στην μεγαλύτερη στη συνέχεια, να αφορά αποκλειστικά και μόνο συμπεριφορές και σχέσεις μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων και όχι σύγκριση. Ποτέ σύγκριση.
Φυσικά και αν αναλύσουμε την κάθε συμπεριφορά, υπάρχει εξήγηση. Οι μαμάδες που μπαίνουν σε αυτήν την διαδικασία είναι γυναίκες που θέλουν να νιώσουν την επιτυχία μέσα από τα παιδιά τους. Και είναι σεβαστό. Και τι δεν περνάμε όλες μας για να τα μεγαλώσουμε! Πόσο διακριτή όμως είναι η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο «χαίρομαι» και στο «ελέγχω»;

Η όποια επιτυχία των παιδιών μας, είναι και θα είναι πάντα αποκλειστικά και μόνο δική τους υπόθεση. Εμείς μπορούμε να είμαστε δίπλα και να καμαρώνουμε, να νιώθουμε ότι ίσως κάπου μπορεί και να βοηθήσαμε. Όχι όμως να το καρπωνόμαστε. Δεν είναι δικό μας, είναι δικό τους. Δεν βγάλαμε μαζί το δόντι, εκείνο το έβγαλε. Ούτε μάθαμε εμείς να μετράμε. Εκτός και αν είμαστε ακόμα αναλφάβητοι, οπότε σε αυτήν την περίπτωση όντως μας αξίζουν συγχαρητήρια. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, εμείς απλά κάνουμε το χρέος μας. Προσφέρουμε στα παιδιά μας ότι καλύτερο μπορούμε για να είναι καλά, τους δίνουμε εφόδια για να μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους και να κατακτούν ότι βάλουν στόχο. Ο ανταγωνισμός μόνο ως αντιπερισπασμός μπορεί να λειτουργήσει στις ζωές όλων μας. Γιατί να το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας;