Oι ιστορίες της Έλλης: Έρωτας, σχέση, γάμος και παιδί, συνοδοιπόροι που χάνονται

Aπό τη ψυχολόγο Έλλη Στάβερη

Σήμερα η ιστορία που θα μοιραστώ μαζί σας έχει να κάνει με τη ζωή της Χ γυναίκας ,δεν θα της δώσω όνομα γιατί μπορεί να είναι η κάθε μια από εμάς.

Είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα, έχει κοπιάσει πολύ για τις σπουδές της και στη συνέχεια για να εδραιωθεί στο χώρο εργασίας της, και κάπου στα 30 έρχεται ο μεγάλος έρωτας. Ερωτεύεται παράφορα και ζει την απόλυτη ευτυχία με μια δουλεία που αγαπάει και έναν άντρα έτσι όπως τον είχε ονειρευτεί.

Η ίδια, η Χ γυναίκα, περιγράφει ότι η απόφαση να παντρευτούν έγινε την καλύτερη στιγμή της σχέσης στα 2 χρόνια, που ο ερωτισμός και η τρυφερότητα ξεχείλιζε στο κάθε τι. Στα 3 χρόνια έρχεται το πρώτο τους παιδάκι και μετά από 1 χρόνο το δεύτερο. Και κάπου εκεί ανάμεσα στο ολοκληρωτικό δόσιμο στα παιδία, στους δίχρονους θηλασμούς, τα θήλαστρα, την κούραση και τα ξενύχτια, χάθηκε ο έρωτας. Στη θέση του ήρθε η απομάκρυνση, ο ύπνος με τα παιδία, η ρουτίνα, και το διαζύγιο.

Πάντα αναρωτιέμαι, μα τι είναι ο έρωτας για να εξαφανιστεί? Εντάξει να αλλάξει μορφή, δεν περιμένεις στα 10 χρόνια να είσαι όπως τον πρώτο μήνα, αλλά να χαθεί? Και εκεί που περπατάς χέρι χέρι στο δρόμο τι γίνεται και το χέρι μένει ορφανό? Γιατί τα τελευταία χρόνια χαλάνε πολύ γρήγορα θα πω, όχι εύκολα απαραίτητα, οι γάμοι? Και κάπου εκεί στις σκέψεις μου, έρχεται πάντα η γιαγιά μου, που όταν ανοίγουμε αυτή τη συζήτηση μου λέει με τη σοφία των χρόνων της, ότι στην εποχή της δεν είχαν την δυνατότητα να αντικαταστήσουν το «σπασμένο βάζο» και το «κολλούσαν» όσες φορές χρειαζόταν, το βάζο έμενε εκεί κολλημένο με τις ρωγμές του.

Δεν ξέρω αν αυτή είναι η λύση στην εποχή που ζούμε, άλλα τα δεδομένα τώρα για όλους μας και άλλα τότε, αλλά μήπως ζητάμε πλέων το ακατόρθωτο? Ένα βάζο χωρίς καμία ρωγμή? Μήπως στην πρώτη ρωγμή τα παρατάμε?

Οι σχέσεις είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που χρειάζονται καθημερινή φροντίδα, και όπως θα ταΐσεις, θα φροντίσεις , θα κανακέψεις, θα πας στο γιατρό το παιδί σου που αγαπάς, το ίδιο καλείσαι να κάνεις και με τη σχέση- το γάμο. Ναι στο γιατρό πας το παιδί σου όταν πονάει από κάτι, γιατί ξεχνάμε να πάμε σε έναν ειδικό όταν πονάει η σχέση μας? γιατί μάλλον θεωρούμε δεδομένο ότι θα την έχουμε για πάντα και δυστυχώς όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι έτσι , τότε τρεχάτε ποδαράκια μου, αλλά τότε ο «γιατρός» δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Και ναι δεν είναι εύκολο, θέλει και τρόπο και κόπο, αλλά τι είναι εύκολο σε αυτή τη ζωή? Η μαγεία πολλές φορές βρίσκεται στην προσπάθεια, άλλωστε και στα παραμύθια πάντα αυτό που έχει τον κακό τον λύκο επιλέγαμε να μας διαβάσουν!

Και η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, στην αρχή συστηνόμαστε ως γυναίκες και μόνο, δυναμικές ,όμορφες, περιποιημένες και στο τέλος επειδή τα αναλαμβάνουμε όλα στις πλάτες μας μένει η κούραση σε όλο της το μεγαλείο, η παραμέληση του εαυτού μας και η ερωτική απομάκρυνση. Και ναι αγαπημένη μου Χ δεν είσαι σούπερ ήρωας για να είσαι τέλεια σε όλους τους ρόλους σου, γιατί μέσα στη φόρα που πήρες στα χρόνια του φεμινισμού σου φορτώθηκες από μόνη σου πολλούς ρόλους, και πρέπει να καταλάβεις ότι δεν βγαίνει έτσι το παραμύθι σου.

Χθες ένας υπέροχος άνθρωπος μου θύμισε ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Χούκλη «καλησπέρα σας κύριε Σεφέρη», λέει κάπου στα πολλά και όμορφα « έπρεπε να φτάσω στο κατώφλι της καταστροφής για να καταλάβω τουλάχιστον πως το σπουδαίο δεν είναι να αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη»

Tip ευτυχίας

 Αγαπημένη μου Χ στο παιχνίδι του έρωτα χρειάζεσαι μόνο έναν όπλο, να μην χάσεις εσένα. Δεν θα γίνεις λιγότερο καλή μητέρα αν έχεις χρόνο για εσένα, τη σχέση σου με τον άντρα σου, τις φίλες σου. Το παιδί σου σε θέλει ευτυχισμένη, από αυτό θα τραφεί. Βγες ραντεβού με τον άντρα σου όπως τον πρώτο καιρό και άσε του χώρο και χρόνο με το παιδί σας, μην τρέχεις στο πρώτο κλάμα εσύ, δεν θα γίνεις λιγότερο καλή μάνα αν δεν πας και πάει ο πατέρας, χρειάζονται χρόνο οι πατεράδες για να καταλάβουν και να νιώσουν τη σχέση τους με το παιδί τους, άλλωστε η φύση εμάς προετοιμάζει 9 μήνες και όχι εκείνους, οπότε δώσε χρόνο, άλλωστε μόνο αν κουραστεί και ο πατέρας θα σε καταλάβει και θα μπει στα παπούτσια σου.!