Υπάρχει άραγε το "φίλες για πάντα";

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Πριν από κάποια χρόνια, είχα πάει για ένα ρεπορτάζ σε μια παιδική χαρά στο κέντρο της Αθήνας. Ερευνούσαμε αν τηρούνταν οι στοιχειώδεις κανόνες προστασίας των παιδιών από σκουριές ή αν υπήρχαν σπασμένα παιχνίδια με κοφτερές μύτες κλπ.

Εκεί που κοίταγα τα στοιχεία του ρεπορτάζ είδα δυο παιδάκια να παίζουν και τις μαμάδες τους να μιλούν. Δεν ήθελαν να κάνουν δηλώσεις on camera, αλλά από τα λεγόμενα τους κατάλαβα οτι είχαν γνωριστεί εκεί και έκαναν πολύ στενή παρέα τους τελευταίους μήνες. Αυτό για το οποίο αναρωτήθηκα και το θυμάμαι πολύ έντονα ήταν "μα καλά, δεν έχουν φίλες; Χρειάζεται να γίνεις φίλη με την μαμά από την παιδική χαρά όταν γίνεις γονιός;". Δεν το ανέλυσα βέβαια παραπάνω γιατί ούτε ήμουν στην φάση της ζωής μου που σκεφτόμουν την οικογένεια ούτε είχα χρόνο εκείνη την ώρα.

Από τότε όμως και μέχρι να γίνω μαμά, περνώντας από παιδικές χαρές ή παιδότοπους, πάντα το σκεφτόμουν. Άραγε αυτές οι μαμάδες είναι φίλες από παλιά ή έγιναν λόγω των παιδιών τους; Άραγε θα πρέπει να «θυσιαστώ» κι εγώ όταν γίνω μαμά, κάνοντας παρέα με γυναίκες που δεν είναι αληθινές φίλες μου; Γιατί τα παιδιά μου να μην κάνουν παρέα με τις δικές μου φίλες και τα παιδιά τους; Το καλό ειναι ότι με το που γίνεσαι μαμά σου έρχονται στο πιάτο όλες οι απαντήσεις.

Δεν είναι στη ζωή όλα όπως ίσως τα έχουμε στο μυαλό μας. Ότι εμείς και οι παιδικές μας φίλες θα γεράσουμε μαζί, τα παιδιά μας θα κάνουν παρέα και θα τα καμαρώνουμε να κάνουν τις σκανταλιές τους. Άλλες κάνουν παιδιά και χάνονται στις σκοτούρες τους. Άλλες δεν κάνουν παιδιά και θεωρούν ότι δεν έχουν πια κοινά μαζί σου. Ή το αντίστροφο. Άλλες χωρίζεις και απομακρύνονται. Άλλες βρίσκουν μια αφορμή να θυμώσουν για κάτι που έκανες και δεν το κατάλαβες ποτέ. Άλλες όμως ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, με παιδιά, χωρίς παιδιά, με σκυλιά, γατιά, παραξενιές, διαφωνίες. Και άλλες πάλι, παρουσιάζονται δειλά δειλά στη ζωή σου με μια απαραίτητη αφορμή και παραμένουν εκεί. Μαμάδες που συναντάς στην παιδική χαρά. Μαμάδες που κάνετε μαζί baby-swimming. Μαμάδες των φίλων των παιδιών σου.

Ποια λοιπόν είναι τελικά «καλύτερη φίλη»; Που βρίσκεται η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο «συναναστρέφομαι» και το «αγαπώ»; Η απάντηση είναι στην καρδιά και το ένστικτο της καθεμιάς μας.

Μεγαλώνοντας αναμφισβήτητα τα κριτήρια σου για τους ανθρώπους αλλάζουν. Γίνεσαι πιο επιλεκτική. Αναγνωρίζεις αν σου κάνει ο άλλος σχετικά νωρίς. Πεισμώνεις παρά στενοχωριέσαι. Και εκεί καταλαβαίνεις με ποιων την εικόνα θέλεις να μεγαλώσουν τα παιδιά σου. Με ποιων την εικόνα θέλεις εσύ να μεγαλώσεις. Ποια θέλεις να θεωρείς φίλη σου. Τι θα πει άλλωστε φίλη; Φίλη δεν είναι αυτή με την οποία μοιράζεσαι όμορφες, γεμάτες αγάπη, στιγμές; Φίλη δεν είναι αυτή που είναι εκεί για σένα όταν γνωρίζει ότι την χρειάζεσαι; Φίλη δεν είναι και αυτή που αγαπάει τα παιδιά σου; Που τα ξέρει; Που τα σέβεται; Φίλη δεν είναι και η αδερφική παιδική σου φίλη που και 1 χρόνο να έχετε να μιλήσετε όταν την πάρεις τηλέφωνο θα είναι σαν να μιλήσατε χθες; Τι σημασία έχει πόσο καιρό την ξέρεις αυτήν τη φίλη ή πώς γνωρίζεστε; Από τώρα ή από πάντα; Σημασία έχει ο άνθρωπος.

Και καταρχήν όταν κάνεις παιδιά, βασικό κριτήριο στα περισσότερα πράγματα είναι εκείνα να είναι και να περνούν καλά. Τι και αν εγώ συμπαθώ μια μαμά αλλά τα παιδιά μας όταν βρίσκονται πλακώνονται στο ξύλο; Θα τα κάνουμε φίλους με το ζόρι; Ειδικά σε τέτοια θέματα δεν υπάρχει «πρέπει» και εφόσον θέλεις το παιδί σου να πάρει μαθήματα αυτοσεβασμού, καλό θα ήταν να του τα προσφέρεις. Θα κάνει παρέα με όσα παιδάκια απολαμβάνει την παρέα τους. Δεν λέω να απολαμβάνει την παρέα του Αργύρη του οποίου η μαμά είναι μια αγενής κατσούφα υπερφύαλη ψεύτρα και εμείς να είμαστε κάθε εβδομάδα μαζί. Χρειάζεται ισορροπία σε όλα. Βέβαια, από την μικρή εμπειρία μου, όταν το παιδί σου αγαπάει πολύ ένα άλλο παιδί, δύσκολα με τη μαμά του δεν θα ταιριάξεις καθόλου. Τουλάχιστον σε εμένα αυτό συνέβη μέχρι στιγμής. Θα κάνεις λοιπόν σίγουρα παρέα μαζί της. Και ανάμεσα στο λίγο και στο πολύ, μεσολαβούν πολλές στιγμές. Playdates, τηλεφωνήματα ενδιαφέροντος, sleepovers, ταξίδια, συζητήσεις που σιγά σιγά δεν αφορούν μόνο το παιδί αλλά και εσένα. Και κάπου εκεί κρίνεις.

Ποια ήταν εκεί για σένα όταν την χρειάστηκες; Ποια σε φωνάζει σπίτι της για παιχνίδι; Ποια ανταποκρίνεται στα τηλεφωνήματά σου; Ποια κάνει ότι μπορεί για να συναντηθείτε; Ποια νοιάζεται πραγματικά; Ποια δεν σε αφόρισε όταν άλλαξε η ζωή σου; Ποια σε στήριξε και δεν σε επιβάρυνε με προβλήματα; Ποιας το χαμόγελο σου έδινε δύναμη; Ποια σε ήθελε πραγματικά ευτυχισμένη; Αν απαντήσεις στον εαυτό σου όλες αυτές τις ερωτήσεις, όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα. Και μπορεί να βρεις ένα ή δύο ονόματα, μπορεί και παραπάνω. Πολύ παραπάνω είναι σπάνιο αλλά και μεγάλη τύχη, οπότε αν σου συμβαίνει συγχαρητήρια.

Για μένα, σε κάθε σχέση, δεν έχει σημασία πόσο καιρό γνωρίζεις έναν άνθρωπο. Ούτε πρέπει να μπαίνουμε σε καλούπια. Οπότε και εγώ, απαντώντας στον 23χρονο εαυτό μου, λέω πως εκείνες οι δυο μαμάδες πολύ πιθανό να ήταν φίλες από μικρές και να κατάλαβα λάθος. Πολύ πιθανό να είχαν και άλλες φίλες, πιο καλές. Πολύ πιθανό να συναντιόντουσαν μια στο τόσο για να παίξουν τα παιδιά τους. Πολύ πιθανό να βαριόταν η μια την άλλη. Πολύ πιθανό όμως και να δημιούργησαν μια σχέση ζωής για εκείνες και τα παιδιά τους γεμάτες από αγάπη, χαμόγελα, και αλήθεια. Στοιχεία που κάνουν την ζωή να αξίζει. Και αυτό είναι που τελικά μετράει.