Σπύρος Γιαννιώτης: «Ίσως και εγώ αν δεν ήμουν δυσλεκτικός, δεν θα είχα φτάσει σήμερα εδώ που είμαι»

Η νέα σχολική χρονιά μπορεί να έχει ήδη ξεκινήσει και τα περισσότερα παιδιά να χαίρονται πολύ που επέστρεψαν στα μαθήματα, τους συμμαθητές  και την καθημερινότητα τους, ωστόσο υπάρχουν και κάποια παιδιά που καρδιοχτυπούν και ανησυχούν πολύ για την νέα χρονιά. Ο λόγος είναι πως μαζί με την πρόκληση των νέων μαθημάτων έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα της δυσλεξίας.

Ο ασημένιος Ολυμπιονίκης του Ρίο στα 10 χιλιόμετρα ανοικτής θαλάσσης, Σπύρος Γιαννιώτης, με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς έκανε μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram γράφοντας «Ίσως και εγώ αν δεν ήμουν δυσλεκτικός, δεν θα είχα φτάσει σήμερα εδώ που είμαι».

«Όταν ήμουν στο σχολείο δεν γνώριζα ότι έχω μια δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα και ότι δεν είμαι μόνος. Η δυσλεξία δεν είναι πρόβλημα, είναι μια δυσκολία που λύνεται και αυτό είναι το σημαντικό. Όταν ήμουν μικρός δεν το έβλεπα αυτό, με έπνιγε ένιωθα ότι ήθελα να είμαι καλός, ήθελα να είμαι ανάμεσα στους καλούς, ήθελα να ξέρω το μάθημα, να μην νιώθω ότι είμαι αδιάβαστος. Όταν πάνω από ένα βιβλίο ώρες ατελείωτες δυσκολευόμουν και την επόμενη ημέρα δεν μπορούσα να εκφραστώ, να γράψω και φαινόμουν αδιάβαστος, δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω.

Είναι δύσκολο ακόμα και για τους ενήλικες να αντιμετωπίσουν προβλήματα, πόσο μάλλον ένα παιδί που είναι σε μία τάξη με άλλα παιδιά που το ακούνε και νιώθει άβολα και αυτό συνεχώς γιγαντώνεται. Το θέμα δεν είναι να μπούμε στο καβούκι μας, αλλά να αντιμετωπίσουμε αυτό που έχουμε. Να γίνουμε καλύτεροι και σίγουρα μέσα από τις δυσκολίες βγαίνουμε πιο δυνατοί στην κοινωνία. Ήθελα να αποδείξω σε μένα πρώτα και σε όλους τους υπόλοιπους μετά, ότι θα τα καταφέρω, θα δημιουργήσω. Δεν μπορούσα να φανταστώ σε ποιο επίπεδο, αλλά το είχα βάλει στόχο ότι θα δημιουργήσω. Έτσι πρέπει να κάνει κάθε παιδί, να βάζει στόχο να δημιουργήσει. Μπορεί ένα δυσλεκτικό παιδί, να μην είναι στο σχολείο πολύ καλός μαθητής, αλλά έχει τη δυνατότητα να είναι ένας μαθητής που θα μπορεί να ανταπεξέλθει και αργότερα στη ζωή. Κυνηγώντας τα όνειρα μας, είτε στον αθλητισμό, είτε στα γράμματα, είτε οπουδήποτε αλλού μπορούμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Δυστυχώς είναι στιγμές που δεν φεύγουν, χαράζονται, αφήνουν σημάδια και όσο και αν προσπαθούμε να τις ξεχάσουμε, επιστρέφουν την πρώτη στιγμή που νιώθουμε ευάλωτοι, οπότε είναι πράγματα που δυστυχώς γίνονται» και συμπλήρωσε: «πολλά παιδιά έχουν το ίδιο θέμα, όχι μόνο σχετικά με τη μάθηση, το θέμα είναι να προσπαθούμε να το αντιμετωπίζουμε και πρέπει να βγαίνουμε νικητές.

Ιδίως τα πρώτα χρόνια, διάβαζα πολύ ή καλύτερα προσπαθούσα να διαβάσω, αλλά κακά τα ψέματα, όταν έρχεται η απογοήτευση, έρχεται και η άρνηση, το "δε θέλω" και για ένα διάστημα ήμουν και εγώ στο "δε θέλω". Αλλά βρήκα τον εαυτό μου μέσα από τον αθλητισμό. Με βοήθησε πάρα πολύ να μπορώ να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα και σίγουρα με βοήθησε πάρα πολύ να συνεχίσω να προσπαθώ.

Οι γονείς πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά τους, δεν έχουν πρόβλημα απλά χρειάζονται στήριξη και σίγουρα θα δουν θαύματα από αυτά. Κάθε παιδί μπορεί να κάνει το δικό του θαύμα είτε μεγάλο είτε μικρό, σίγουρα όμως η πρόοδός τους είναι δεδομένη αρκεί να υπάρχει στήριξη από την οικογένεια τους και από το σχολείο. Απογοητεύσεις θα υπάρχουν πολλές, αλλά είναι μέρος της ζωής μας και μας διαμορφώνουν προς το καλύτερο όχι προς το χειρότερο.

Κάθε ημέρα είναι μια προσπάθεια, κάθε ημέρα προσπαθώ να είμαι λίγο καλύτερος από την προηγούμενη. Δεν αφήνω την προηγούμενη να με πισωγυρίσει. Στη μάθηση και στην άθληση άλλωστε, μόνο βήματα μπροστά μπορείς να πας, οπότε όσο ζούμε μαθαίνουμε και όσο ζούμε προσπαθούμε και για μένα είναι σημαντικό να το τηρώ αυτό καθημερινά»