Πώς να χτίσουμε γερά θεμέλια στη σχέση μας με το παιδί μας

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Πριν δύο μέρες έτυχε να φύγω σχετικά νωρίς από τη δουλειά και να γυρίσω σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν σε ποια παιδική χαρά να τους πάω, αφού δυστυχώς μεσοβδόμαδα συνήθως δεν μένει πολύς χρόνος για βόλτες. Όταν έφτασα ήταν τόσο χαρούμενα που η πρώτη ώρα αφιερώθηκε σε αγκαλιές και παιχνίδια στο σπίτι. Μετά άρχισε να βρέχει πολύ, οπότε η παιδική χαρά δεν φάνταζε τόσο καλή ιδέα, έτσι, μπαίνοντας στη διαδικασία να σκεφτώ που θα μπορούσαμε να πάμε, θυμήθηκα ότι δεν έχουμε φτιάξει κέικ εδώ και μέρες και θα ήθελα να έχουν για το σχολείο και το πρωινό τους κάτι σπιτικό. «Θέλετε να φτιάξουμε κέικ;» τους ρωτάω και λάμπει το πρόσωπό τους από ενθουσιασμό! Συγκεντρώνουμε τα υλικά από το ντουλάπι, φτιάχνουμε όλοι μαζί το κέικ, το βάζουμε στον φούρνο και μία ώρα μετά που είναι έτοιμο το τρώνε με τόση μεγάλη περηφάνια που το είχαν φτιάξει οι ίδιοι που σίγουρα ήταν πολύ πιο νόστιμο στον ουρανίσκο τους.

Όταν κοιμήθηκαν, έβαλα ένα ποτήρι κρασί και σκέφτηκα όλα όσα θέλω να κάνω μαζί τους. Όλα όσα ονειρεύομαι να τα δω να βιώνουν και να χαμογελούν. Και θυμήθηκα κάτι που μου έχει πει η καλύτερή μου φίλη που είναι ψυχολόγος. Τα παιδιά χρειάζονται ποιοτικό χρόνο μαζί σου. Και κάπως έτσι, έκανα μια λίστα με κάποια από αυτά που λένε ότι βοηθούν το δέσιμο της μαμάς με το παιδί της. Και σε ό,τι μου αναλογεί, συμφωνώ και επαυξάνω.

1. Ο χρόνος μαζί με το παιδί είναι πολύ σημαντικός. Δεν έχει σημασία τι κάνουμε μαζί, αν θα είναι μια βόλτα στο πάρκο ή ψώνια για το σπίτι. Μπορεί να είναι η βόλτα με το σκύλο στην γειτονιά ή ένα συγκεκριμένο παιχνίδι μέσα στο σπίτι, μπορεί να είναι μια δραστηριότητα που έχουμε ορίσει μέσα στην εβδομάδα ή ένα playdate με μια άλλη οικογένεια. Ότι και να είναι, είναι πολύ σημαντικό το παιδί να ξέρει ότι «αυτό το κάνω με τη μαμά μου».

2. Το δείπνο ή το μεσημεριανό είναι μια διαδικασία που είναι πολύ όμορφο να την μοιράζεται η οικογένεια. Μπορεί να μην είναι εφικτό κάθε μέρα να τρώμε μαζί, όμως αν υπάρχει η δυνατότητα να ορίσουμε το βραδινό γεύμα ως μια κοινή ώρα στην οποία συζητάμε και μοιραζόμαστε τα νέα μας, τότε χτίζουμε μια πολύ ουσιαστική σχέση με το παιδί μας, στην οποία το ίδιο αισθάνεται ασφάλεια και όπου τα θέματα συζήτησης δεν έχουν όρια.

3. Αντίστοιχα με το φαγητό, είναι και τα οικογενειακά συμβούλια. Δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο ότι τα παιδιά θυμούνται και οφείλουν να γνωρίζουν πάντα το πρόγραμμα της οικογένειας αυστηρά, ειδικά σε μικρότερες ηλικίες. Είναι λοιπόν πολύ βασικό να συγκεντρωνόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε και να τους υπενθυμίζουμε τι έχουμε να κάνουμε τις επόμενες μέρες. Έτσι και εκείνα θα νιώθουν ασφαλή και δεν θα αισθάνονται άγχος κάθε φορά που καλούνται να κάνουν κάτι ή να πάνε κάπου που δεν θυμούνται μια στιγμή που νιώθουν κουρασμένα. Το να ξέρουν τα παιδιά τι να περιμένουν είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία που θα τους βοηθήσουν να κινούνται χωρίς στρες κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

4. Οι δουλειές μέσα στο σπίτι, όχι σαν υποχρέωση αλλά σαν ομαδική δραστηριότητα, κάνει τα παιδιά να νιώθουν υπεύθυνα και τους τονώνει πάρα πολύ την αυτοπεποίθηση. Απλά, είναι σημαντικό να μην τους το επιβάλουμε αλλά να τους το κάνουμε διασκεδαστικό, ώστε να αισθάνονται χρήσιμοι και ότι φροντίζουν τον χώρο τους και το σπίτι τους και πρέπει να είναι περήφανοι για αυτό. Τα παιδιά αισθάνονται πολύ δεμένα μαζί μας, τόσο γιατί μοιράζονται τις δουλειές που κάνουμε εμείς, όσο και γιατί νιώθουν ότι τους βοηθάμε να νιώσουν αυτοπεποίθηση.

5. Ο προγραμματισμός δραστηριοτήτων όπως μια έξοδος στο θέατρο ή στο λούνα παρκ ή στο σινεμά ή σε έναν παιδότοπο που τους αρέσει ή σε μια έκθεση παραμυθιών είναι κάτι που φέρνει τα παιδιά πολύ κοντά μας. Τα παιδιά κρέμονται από τα χείλη μας για τα πάντα και όταν βλέπουν ότι κάτι ανυπομονούμε και εμείς να το κάνουμε μαζί τους, νιώθουν ευτυχισμένα και δεν χρειάζονται τίποτα περισσότερο.

6. Η συζήτηση για το τι έγινε στο σχολείο, πρέπει να γίνεται ενδιαφέρουσα για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει κάτι πιο βαρετό από την ερώτηση «Πώς πέρασες σήμερα στο σχολείο;». Θα σου πουν ένα «καλά» και όταν τους πεις «τι εννοείς καλά;» θα καταπιεστούν και δεν θα θελήσουν συνήθως να συνεχίσουν τη συζήτηση. Οι ερωτήσεις μας λοιπόν θα ήταν καλύτερο να είναι πιο στοχευμένες και συγκεκριμένες. Π.χ «Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη σου στιγμή σήμερα;» ή «έγινε κάτι που δεν περίμενες με τίποτα;». Σιγά σιγά η συζήτηση θα μπαίνει σε μεγαλύτερο βάθος και έτσι μαμά και παιδί θα αποκτούν όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και επικοινωνία.

7. Τα παιδιά μπορεί να απολαμβάνουν την παρέα σας αλλά δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μπορεί να παίξει στους δικούς τους ρυθμούς καλύτερα από ότι οι φίλοι τους. Έτσι, όποτε οι χρόνοι το επιτρέπουν, καλέστε τους φίλους τους στο σπίτι. Βάλτε τους ένα κέικ, ένα χυμό και μερικά μπισκοτάκια και αφήστε τους να διασκεδάσουν ξέροντας ότι αυτό είναι κάτι που σκεφτήκατε εσείς για εκείνα.

8. Η μαμά οφείλει να είναι εκεί για τα παιδιά της οποιαδήποτε στιγμή την χρειαστούν. Σύμμαχος στα προβλήματα, έμπιστη φίλη στα μυστικά, καθοδηγητής στις συμπεριφορές, έχουμε υποχρέωση να κάνουμε τα παιδιά μας να αισθάνονται πως είμαστε η φωλιά τους, η ασφάλειά τους, ο άνθρωπός τους, ακόμα και αν αυτό που μας εμπιστεύονται δεν μας αρέσει.

9. Το πιο σημαντικό από όλα είναι να νιώθουν τα παιδιά μας ότι τα αποδεχόμαστε και τα αγαπάμε πάντα και χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση ότι και αν κάνουν. Είναι σπουδαίο να τους επικοινωνήσουμε ότι μπορεί να μην αγαπάμε κάτι που κάνουν εκείνη τη στιγμή αλλά εκείνα τα αγαπάμε και τα θαυμάζουμε και εκείνη τη στιγμή και πάντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τις στιγμές που κάνουν κάποια ζημιά ή κάτι που ξέρουν ότι δεν πρέπει να το κάνουν, πώς με κοιτούν στα μάτια και μου λένε «μαμά με αγαπάς;». «Πάντα σε αγαπάω» απαντώ. «Σε λατρεύω» τονίζω. Και αυτό φυσικά μου επιβεβαιώνει όλα όσα διαβάζω ή μου λένε οι ειδικοί επί του θέματος.

Όταν ένα παιδί 3 χρονών βλέπει ότι θυμώνεις και το πρώτο που σε ρωτάει είναι αν το αγαπάς, χωρίς ποτέ να έχεις υπονοήσει το αντίθετο, αυτό είναι η σφραγίδα ότι τα παιδιά έχουν μόνη και απόλυτη ανάγκη να νιώθουν την αγάπη σου. Όσο και αν θυμώνεις ή απογοητεύεσαι, ποτέ μην υπονοήσεις ότι αλλάζει το πώς τα βλέπεις και πόσο τα αγαπάς. Τίποτα άλλο δεν έχει μεγαλύτερη αξία ούτε για εκείνα και ούτε θα έπρεπε και για σένα.