Από μπόμπιρες στον...στίβο!

Aπό την Τζίνα Γαβαλά

Ήταν πριν από 2,5 χρόνια όταν ψάχνοντας να κάνω ένα πρωτότυπο ρεπορτάζ για παιδάκια στο Mega, έπεσα πάνω στην ATFA Πρότυπη Ακαδημία Στίβου. «Στίβος από 3 χρονών» ο τίτλος του θέματος και όντως, το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον. Με τον μεγάλο μου γιο ακριβώς 3 χρονών τότε,  με ενδιέφερε πάρα πολύ να δω πώς ακριβώς μπορεί ένα τόσο μικρό παιδί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες μιας προπόνησης στίβου! Κι έτσι, πηγαίνοντας για το γύρισμα, αποφάσισα να πάρω μαζί τα παιδιά για να δω πώς θα κινηθούν!

Ήταν Πέμπτη απόγευμα και με το που μπήκαμε στον χώρο του γηπέδου στις αθλητικές εγκαταστάσεις της Πρότυπης Ακαδημίας Στίβου ‘Athens Track n Field Academy’ στο ΟΑΚΑ ένιωσα ένα δέος.

Ως μικρό κορίτσι ήμουν αθλήτρια, μάλιστα στο σταυροδρόμι της ζωής όπου έπρεπε να αποφασίσω ‘τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω’ ήμουν ανάμεσα στη δημοσιογραφία και τον αθλητισμό.

Οπότε μπαίνοντας σε αυτόν τον χώρο, βρέθηκα ανάμεσα σε αυτές τις δύο μεγάλες μου αγάπες. Με το μικρόφωνο στο χέρι έτοιμη για το ρεπορτάζ και τον αγωνιστικό χώρο ενός γηπέδου να ξεπροβάλλει μπροστά στα μάτια μου, προχωρούσα χέρι – χέρι με τις δύο ακόμα μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου, τον Γιάννη και τον Γιώργο. Τα είχα όλα εκεί, μπροστά μου. Δεκάδες μικροί μπόμπιρες χωρισμένοι σε γρουπάκια να γελούν αλλά παράλληλα να ακούν τους προπονητές τους, τα δικά μου πλασματάκια ενθουσιασμένα να τρέχουν εδώ κι εκεί και εγώ να θέλω να τα μάθω όλα.

Έτσι και έκανα. Ρώτησα τα πάντα, έφτιαξα ένα πολύ χαριτωμένο βίντεο (βλ. παρακάτω) και έφυγα σοφότερη και γεμάτη χαμόγελα. Τότε ήταν που πολλά πράγματα έβγαλαν – αυτό που λέμε – νόημα. Ο Γιάννης να τρέχει πάνω κάτω στο σπίτι από το πρωί μέχρι το βράδυ και ενώ ακόμα δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου μου έλεγε ξεκάθαρα ότι χρειάζεται εκτόνωση! Ο Γιώργος να χαμογελάει κάθε λεπτό της μέρας και να χοροπηδάει από τη χαρά του. Εγώ ένας άνθρωπος που είχα πάντα πειθαρχία στη ζωή μου και ποτέ δεν είχα σκαμπανεβάσματα βάρους ή τάση προς junk food και γλυκά και όλοι εμείς μαζί να συνθέτουμε μια οικογένεια που ψάχνεται και που η γυμναστική, ο υγιεινός τρόπος ζωής και οι κανόνες είναι στοιχεία που μας ταιριάζουν απόλυτα. Εγώ τουλάχιστον, η μαμά τους, θεωρώ τόσο σπουδαίο τον ρόλο του αθλητισμού στη ζωή ενός ανθρώπου που δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο να μην βάζουμε όλοι μας τα παιδιά μας σε αυτήν την διαδικασία. Ακόμα και αν το παιδί μας δεν έχει αυτό που λέμε ‘κλίση’ στον αθλητισμό, η ενασχόληση του με αυτόν μόνο καλό μπορεί να του κάνει.

Καταρχήν κοινωνικοποιείται. Εκτονώνει την ενέργειά του που όλα τα παιδιά έχουν ανεξαρτήτως κλίσεων και προτιμήσεων, μαθαίνει να πορεύεται βάσει κανόνων και ενισχύει την αυτοπεποίθησή του. Και σωματικά όμως το όφελος είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού η γυμναστική βοηθά στη φυσική ανάπτυξη των παιδιών, μια που σε αυτές τις μικρές ηλικίες ο οργανισμός αναπτύσσεται γρηγορότερα.

Συγκεκριμένα, οι παιδίατροι αναφέρονται στην γυμναστική ως μια «υγιή συνήθεια» από την οποία δεν υπάρχει κανένας λόγος να προστατεύουμε τα παιδιά μας. Και δεν φαίνεται και να το κάνουμε, αφού σύμφωνα με έρευνες, το 20% των τρίχρονων παιδιών συμμετέχουν σε κάποια αθλητική δραστηριότητα τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα και το ποσοστό αυτό μεγαλώνει μέχρι και 70% στα παιδιά μέχρι το 5^ο έτος της ηλικίας τους.

Σε εκείνο λοιπόν το σταυροδρόμι, με όλες αυτές τις πληροφορίες –νέες και παλιές- στο κεφάλι μου, στα τρία χρόνια του μεγάλου και τα δύο του μικρού, είχα δύο επιλογές. Το κολύμπι και τον στίβο, τα πιο δημοφιλή αθλήματα για αυτές τις ηλικίες. Το πρώτο είναι μια ασφαλής απόφαση καθώς γυμνάζει όλους τους μύες του σώματος ενώ παράλληλα διεγείρει το αναπνευστικό και το καρδιαγγειακό σύστημα. Πρόκειται για ένα άθλημα που ενδείκνυται από βρεφικές ηλικίες και αρέσει πολύ στα παιδιά καθώς το νερό είναι πολύ οικείο στα μωρά από οτιδήποτε στον έξω κόσμο, αφού για 9 ολόκληρους μήνες κολυμπούσαν 24 ώρες την ημέρα στο νερό. Ο στίβος από την άλλη είναι μια φυσική άσκηση που βοηθάει στον συντονισμό των κινήσεων χεριών και ποδιών, στον έλεγχο ολόκληρου του σώματος, την ισορροπία, την ευεξία, την εκτόνωση , την αντοχή και την δύναμη και όλα αυτά θέτουν τις βάσεις για μια δυναμική ένταξη του μικρού ανθρώπου στην έννοια της γυμναστικής, ως τρόπου ζωής. Κολύμπι έκανα ούτως ή άλλως και στους δύο από πέντε μηνών. Στίβο έκανα εγώ πάνω από 10 χρόνια σε πολύ υψηλό επίπεδο. Οπότε και οι δύο επιλογές ήταν πολύ κοντά σε εμάς.

Με τούτα και με κείνα, πήρα τις αποφάσεις μου και έτσι, ανήκω κι εγώ στο ποσοστό εκείνο που σπρώχνει τα παιδιά σε κάποια δραστηριότητα. Άνηκα σαν παιδί και ανήκω με τα 1000 σαν γονιός. Ο μεγάλος μου γιος έχει τεράστια κλίση στον αθλητισμό. Λένε ότι μου έμοιασε. Ταλέντο λένε. Ο μικρός όχι τόσο, τουλάχιστον όχι ακόμα. Και οι δύο όμως βρίσκουν πια τεράστια χαρά σε αυτήν την ενασχόληση. Η επιθυμία να κερδίσουν, η χαρά τους όταν βλέπουν τον φίλο τους να νικά, η αυτοπεποίθηση όταν νιώθουν ότι τρέχουν «σαν σφαίρα» ή «πύρινη βολίδα», το αίσθημα ότι ανήκουν σε μια ομάδα όπου ο στόχος είναι κοινός, το ότι ξεφεύγουν από το σπίτι όπου οι εστίες της τηλεόρασης και των λοιπών αποχαυνωτικών πειρασμών είναι παντού, το ότι αναπνέουν οξυγόνο την ώρα της άσκησης, όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα ίσως, με κάνουν χαρούμενη και  περήφανη παράλληλα.

Περήφανη που με νύχια και με δόντια καταφέρνω να τους προσφέρω αυτήν την δραστηριότητα. Αλλά αξίζει και με το παραπάνω. Που κατάφερα, μαζί με τους προπονητές τους, να τους μεταδώσω την αξία της άσκησης. Που χάρη σε αυτό τα παιδιά μου εκκρίνουν ενδορφίνες, που τους κάνουν να νιώθουν χαρά. Που η ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό τα βοηθά στην αντιμετώπιση του στρες που καλώς ή κακώς έχουν στην ζωή τους, αλλά και στο να ενισχύεται μέσα τους η αλληλεγγύη, η σημασία των κινήτρων και η διαύγεια του πνεύματος τους.

Και σίγουρα περήφανη που βρήκα τους πιο καλούς προπονητές που έχω γνωρίσει. Πάνω από όλα καλούς ανθρώπους που αφήνω στα χέρια τους τα παιδιά μου και ξέρω ότι κοντά τους θα περάσουν καλά, θα νιώθουν ασφάλεια και θα ακούω για εκείνους ιστορίες το βράδυ που λέμε τα νέα μας. Και η ασφάλεια που νιώθω είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν ξέρω ότι είναι πρότυπα συμπεριφοράς, άρτια καταρτισμένοι, έμπειροι, πρωταθλητές και πρώην μέλη της εθνικής ομάδας στίβου. Κοντά τους τα παιδιά μου νιώθουν και εκείνα πρωταθλητές! Και αν τους ρωτήσεις τι είναι σημαντικό, ποτέ δεν θα σου πουν να γίνουν και εκείνα πρωταθλητές. Θα σου πουν πως η διαδικασία του ανταγωνισμού είναι λάθος. Πως σημασία έχει να εκτονωθεί το παιδί και όχι να αποδείξει κάτι. Πως οι ευκαιρίες είναι ίδιες σε όλα τα παιδιά και όχι στα πιο ‘ικανά’ και πως σημασία έχει να διασκεδάζουν μέσα από την γυμναστική. Γιατί ακόμα και αν είναι γραφτό τους να γίνουν τελικά πρωταθλητές, πώς θα συμβεί αυτό αν δεν αγαπήσουν την άσκηση; Πώς θα καταφέρουν να έχουν κίνητρο να γίνουν καλύτεροι και να προσπαθούν, αν η όλη διαδικασία είναι για εκείνα βαρετή ή καταπιεστική; Και σίγουρα πώς θα γίνει αυτό αν δεν υπάρξει απόλυτη κατανόηση ότι η άσκηση είναι πάνω από όλα τρόπος ζωής;

Κάπως έτσι, με όλες αυτές τις πληροφορίες κατά νου, με σωστή καθοδήγηση και άρτια συνεργασία, τα παιδιά μου θα συνεχίσουν φέτος να κάνουν στίβο στο Athens Track & Field Academy στο ΟΑΚΑ. Και εγώ μαζί τους θα ξεκινήσω να γυμνάζομαι στο πρόγραμμα Fit Family στον ίδιο χώρο που επιτρέπει στους γονείς να ασκούνται παράλληλα, αντί να περιμένουν στις κερκίδες, και να αποτελούν και με αυτόν τον τρόπο οι ίδιοι παράδειγμα προς τα παιδιά τους! Κάπως έτσι, θα ανυπομονώ να τους βλέπω να ενθουσιάζονται, να το περιμένουν, να συμμετέχουν στους ετήσιους αγώνες και να διαπρέπουν, όχι μόνο στα κουλουάρ του ταρτάν και τα σκάμματα του σταδίου αλλά περισσότερο στην δουλειά με τον εαυτό τους, χτίζοντας το μέλλον τους ως αθλητές και κυρίως ως υγιείς άντρες στο σώμα αλλά κυρίως στο πνεύμα.

 

Αν ενδιαφέρεστε και εσείς να ξεκινήσετε το παιδί σας στίβο ή να πάρετε κάποιες περισσότερες πληροφορίες, μπείτε στο www.atfa.gr