Ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιάαα…

Από τη Τζίνα Πατσαρίνου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Οκτώ η ώρα το πρωί…

Η Αφροδίτη είναι 7 χρονών. Πλησιάζει η πρώτη μέρα του σχολείου μετά από ένα γεμάτο καλοκαίρι με πολλή θάλασσα, βόλτες με τους γονείς και τις ξαδέρφες στο παραθαλάσσιο χωριό της μαμάς, χωρίς διάβασμα και κουραστικό καθημερινό πρόγραμμα. Και έρχεται εκείνη η μέρα του Σεπτέμβρη που το σχολείο ξεκινά και πάλι… Βλέπει το μικρότερο αδερφό της που θα συνεχίσει να μένει όλη την ημέρα με τη μαμά και φυσικά δεν βρίσκει το λόγο γιατί να μην κάνει κι εκείνη το ίδιο. Η αλήθεια είναι ότι η επιστροφή στην απαιτητική καθημερινότητα είναι δύσκολη. Πόσο μάλλον για τη μικρή Αφροδίτη;
«Μαμά, πονάει η κοιλιά μου…» (ο λαιμός ή το κεφάλι, ο,τιδήποτε που δεν μπορεί εύκολα να ελεγχθεί πάντα) Να της βάλετε θερμόμετρο; Να κάνετε ότι δεν ακούσατε; Ποια είναι η «σωστή» αντιμετώπιση μιας τέτοιας συμπεριφοράς προερχόμενη από τη γλυκύτατη και ταυτόχρονα απελπισμένη κορούλα;

Συμβουλή: Τα παιδιά γνωρίζουν σίγουρα πως εκδηλώνοντας με παράπονο μια «αδυναμία» τους, συχνά σε ώρα αιχμής, κρατούν το ενδιαφέρον των γονιών και συνήθως της μητρικής τρυφερότητας. Αισθάνονται ότι η στιγμή τους ανήκει, ζητούν έμμεσα, ή και άμεσα, την αγάπη και φροντίδα και εμφανίζονται στα μάτια των γονιών πιο ενδιαφέροντα απ’ ό,τι όταν είναι σε καλή φυσική κατάσταση.

Αρχικά, αποκλείουμε την πιθανότητα του να μη νιώθει πράγματι το παιδί καλά. Στη συνέχεια, θα βοηθούσε αν οι γονείς:

- έτειναν να ανταμείβουν την υγεία και όχι να εστιάζουν στην «αρρώστια»
- εξαρχής μάθαιναν να κρατούν δυναμική στάση απέναντι σε θέματα υγείας
- διαχειρίζονταν με ψυχραιμία και υπομονή δικά τους καθημερινά ζητήματα υγείας
- σταδιακά ενθάρρυναν το παιδί να εφευρίσκει άλλους τρόπους για να τραβήξει την προσοχή και τη φροντίδα τους (βοηθώντας σε δουλειές εντός και εκτός σπιτιού, κατασκευάζοντας ή ζωγραφίζοντας κάτι που αγαπούν τα ίδια, κ.ά.)

Τέλος, δεν υπάρχει μία σωστή λύση για κάθε δράση ή αντίδραση του παιδιού. Ο γονιός θα πρέπει να ακούει με προσοχή τα παράπονα για πιθανή αρρώστια του παιδιού, να τα εξετάζει και να παρατηρεί πότε και πώς προκύπτει η ανάγκη του να μείνει σπίτι, ακόμα κι αν δεν είναι άρρωστο.