Έχετε αυτά τα 5 χαρακτηριστικά; Τότε θα μεγαλώσετε δραστήρια παιδιά!

Υπάρχουν τρόποι να ενθαρρύνεις ένα παιδί ώστε να είναι δραστήριο και να θέλει να πηγαίνει μπροστά αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες όχι ως εμπόδια, αλλά ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Ποια είναι λοπόν τα 5 χαρακτηριστικά των γονιών που μεγαλώνουν δραστήρια παιδιά;

Ενθαρρύνουν την ευελιξία

Ένας άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα στις εκάστοτε συνθήκες, που δεν «κολλάει» όταν μια αλλαγή ανατρέπει μια κατάσταση, που ξέρει να ελίσσεται είναι ένας άνθρωπος αποτελεσματικός. Αυτά τα χαρακτηριστικά θέλουν εκπαίδευση. Μία αποτυχία δεν είναι το τέλος των πάντων, ούτε ο λόγος να τα παρατήσει ένα παιδί, αλλά ένα ακόμα βήμα για την ολοκλήρωσή του. Όταν κάνει λάθος, πρέπει να το ωθούμε να ξαναπροσπαθήσει.

Αποδέχονται τη διαφορετικότητά του

Το ότι εσύ π.χ «φυσάς» στα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι το παιδί θα πάρει απευθείας το ταλέντο από σένα ή πως αν δεν σκαμπάζει από αριθμούς, δεν είναι έξυπνο. Αυτά τα πίστευε ο κόσμος αιώνες πριν, όταν η αναπτυξιακή και εξελικτική ψυχολογία ήταν ακόμα «ψιλά» γράμματα. Μην απαιτείς από το παιδί σου να γίνει αυτό που έγινες ή δεν έγινες. Αυτή η διαδικασία σύγκρισης μόνο επιβάρυνση θα φέρει.

Ωθούν το παιδί στην προσπάθεια

Το να του τα κάνουμε όλα εύκολα ως γονείς δεν είναι ο σωστός τρόπος. Ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει από μικρός πως «τα αγαθά κόποις κτώνται» και έχει συνηθίσει να τα βρίσκει όλα έτοιμα, μεγαλώνοντας θα νιώθει αδύναμος, δεν θα έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του ή θα χαραμίσει την όποια ικανότητά του, απλά και μόνο γιατί δεν θα έχει μπει ποτέ στη διαδικασία να την καλλιεργήσει. Όταν πετυχαίνει κάτι λοιπόν, το παιδί πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι αυτό συνέβη γιατί προσπάθησε γι’ αυτό. Όχι απλά γιατί ήταν «τυχερό», «πανέξυπνο» ή έχει ισχυρούς γονείς.

Δεν υποτιμούν τα παιδιά τους

Ορισμένοι γονείς πιστεύουν πως επαινώντας το παιδί τους και κάνοντάς το να νιώθει ότι έκανε κάτι πολύ σημαντικό, τα μυαλά του «θα πάρουν αέρα», γι’ αυτό και επιλέγουν να είναι αυστηροί μαζί του, να μην δείχνουν ενθουσιασμό, «γιατί ο Κωστάκης μπορεί και καλύτερα». Μερικές φορές αυτό έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά ως έναν πολύ μεγάλο βαθμό κάνουν πράγματα για ν’ ακούσουν το «μπράβο» από τους γονείς και τους δασκάλους τους. Όταν εκείνοι δείχνουν μονίμως ανικανοποίητοι και απαιτούν μόνο το κάτι παραπάνω, τα παιδιά αισθάνονται μονίμως «λίγα», δεν χαίρονται με την επιτυχία τους και το να τα καταφέρουν γίνεται αυτοσκοπός, έως και εμμονή. Κι αυτό οδηγεί σε μονόπλευρες κι αγχώδεις προσωπικότητες.

Γονείς που γίνονται το καλό παράδειγμα

Είναι κάπως προφανές. Τα παιδιά αντιγράφουν τους γονείς τους συνειδητά και υποσυνείδητα. Όταν η μαμά και ο μπαμπάς είναι άνθρωποι με ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, εκείνα θεωρούν αυτονόητο πως αυτό είναι το φυσιολογικό. Αντίθετα, αν βλέπουν γονείς βυθισμένους στον καναπέ, που το μόνο που κάνουν είναι να δουλεύουν και να βλέπουν τηλεόραση ή να κάνουν κάτι εξίσου τοξικό, θα μεγαλώσουν με αυτά τα βιώματα και θα συνδέσουν στο μυαλό τους τη δραστήρια ζωή με κάτι που είναι δύσκολο και άρα, όχι για εκείνα.