Το πιο επικίνδυνο μέρος για μια γυναίκα είναι το... σπίτι της - Πόσες ακόμα θα θρηνήσουμε;

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών είναι μια υπενθύμιση για μια σκληρή πραγματικότητα που συνεχίζει να σοκάρει: κάθε 10 λεπτά μια γυναίκα δολοφονείται από τον σύντροφό της ή κάποιον συγγενή της. Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι απλά στατιστικά στοιχεία. Είναι ανθρώπινες ζωές που χάνονται εκεί όπου οι γυναίκες θα έπρεπε να αισθάνονται πιο ασφαλείς — στο σπίτι τους.

Το σπίτι, αυτός ο κατεξοχήν χώρος ασφάλειας και προστασίας, μετατρέπεται για εκατομμύρια γυναίκες σε έναν κρυφό τόπο φόβου και κακοποίησης. Ο σύντροφος, ο πατέρας, ο αδελφός, οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι πρέπει να τις στηρίζουν, γίνονται οι θύτες. Η βία δεν έχει μία μόνο μορφή· δεν είναι μόνο σωματική. Είναι ψυχολογική, λεκτική, οικονομική. Εξαντλεί τις γυναίκες, αποδυναμώνει τη φωνή τους και τις απομονώνει από την κοινωνία.

Η πατριαρχική κοινωνία, με τις ρίζες της σε ένα σύστημα που βλέπει τη γυναίκα ως ιδιοκτησία του άνδρα, έχει διαμορφώσει τις σχέσεις εξουσίας με τρόπο που ορίζει ότι εκείνος αποφασίζει αν μια γυναίκα θα ζήσει ή όχι. Σαν να ήταν κτήμα του, το σώμα και η ζωή της γίνονται αντικείμενα ελέγχου και καταπίεσης. Ακόμα και αν μια γυναίκα αποφασίσει να απελευθερωθεί, να διεκδικήσει την ελευθερία της και να ζητήσει βοήθεια, πολλές φορές η αντίσταση του συντρόφου ή του πρώην συντρόφου της είναι αμείλικτη. Ο φόβος για αντίποινα, η αίσθηση του δικαιώματος να διατηρήσει τον έλεγχο πάνω της, είναι τόσο ισχυρές που το «όχι» της γυναίκας δεν γίνεται αποδεκτό. Αντίθετα, η βία κλιμακώνεται. Πόσα ακόμα θύματα γυναίκες θα θρηνήσουμε; Πόσες ακόμα γυναικοκτονίες θα μετρήσουμε; Πόσος πόνος και απώλεια θα χρειαστεί να μας ξυπνήσουν από την αδράνεια, για να κατανοήσουμε ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι απλά προσωπική υπόθεση, αλλά κοινωνικό ζήτημα που αφορά όλους μας;

Η σιωπή γύρω από αυτά τα εγκλήματα είναι εξίσου θανατηφόρα. Ο κοινωνικός στιγματισμός, η έλλειψη υποστήριξης από δομές και αρχές, καθώς και η ανασφάλεια για το μέλλον αποθαρρύνουν τις γυναίκες να ζητήσουν βοήθεια. Αλλά η σιωπή δεν σώζει ζωές· η δράση το κάνει.

Χρειαζόμαστε εκπαίδευση, πρόληψη, αυστηρή εφαρμογή των νόμων και, κυρίως, μια συλλογική αλλαγή νοοτροπίας. Η βία κατά των γυναικών δεν είναι "οικογενειακή υπόθεση"· είναι κοινωνικό έγκλημα. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να αισθάνεται μόνη. Καμία ζωή δεν πρέπει να χάνεται.

Αυτή η ημέρα είναι μια κραυγή αφύπνισης: να αγωνιστούμε για μια κοινωνία όπου οι γυναίκες θα μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους και να νιώθουν ασφαλείς.

Γιατί καμία γυναίκα δεν αξίζει να ζει με φόβο