"Το μωρό μου που με έκανε να ξαναγεννηθώ μόλις έκλεισε τα 5"

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

"Το μωρό μου που με έκανε να ξαναγεννηθώ μόλις έκλεισε τα 5"

Της Τζίνας Γαβαλά, δημοσιογράφος


 

 

 

Πριν από λίγες μέρες ήταν τα γενέθλια του μεγάλου μου γιου. Ο Γιάννης μου έγινε 5 χρονών. Εκτός από τη συγκίνηση που ένιωθα κοιτάζοντας τον να είναι ένα ολόκληρο αγόρι, ένα ανθρωπάκι με προσωπικότητα, γνώσεις, τρόπους, άποψη, σκεφτόμουν πολύ έντονα, όπως όλες οι μαμάδες με διάφορες αφορμές στην ζωή μας και στη ζωή τους, ότι πρόκειται για το μωρό που πριν από 5 χρόνια κράτησα στην αγκαλιά μου μετά από τεράστια ανυπομονησία. Το μωράκι αυτό που με το που βγήκε από την κοιλιά μου στον κόσμο με έκανε και μένα να ξαναγεννηθώ. Και κάπως έτσι, θυμήθηκα καρέ-καρέ τη μέρα εκείνη της γέννας, της πιο δυνατής εμπειρίας που έζησα ποτέ στη ζωή μου και της πιο ουσιαστικής πράξης της φύσης που βιώνει το ανθρώπινο είδος.
Ήταν λίγο πριν την 25η Μαρτίου όταν ο γυναικολόγος μου μου υπενθύμισε ότι πρέπει να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική γιατί λόγω των ενέσεων ηπαρίνης που έκανα για την θρομβοφιλία δεν θέλαμε με τίποτα να μου σπάσουν τα νερά γιατί δεν θα μπορούσα να κάνω επισκληρίδιο -για κάποιον ιατρικό λόγο, δεν μπορούν να ‘συνυπάρξουν’ η ηπαρίνη με την επισκληρίδιο. Έτσι, θα έπρεπε να έχουν περάσει 2 μέρες από την τελευταία ένεση ηπαρίνης προκειμένου να ακολουθήσουμε την προβλεπόμενη διαδικασία του τοκετού.

Εγώ λοιπόν που ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, όπως πολλές γυναίκες, έκανα ότι ακριβώς μου υποδείκνυε ο γιατρός ώστε να μην ρισκάρω οτιδήποτε θα οδηγούσε σε κάτι διαφορετικό. Η επιθυμία μου να γεννήσω φυσιολογικά ήταν πραγματικά τόσο μεγάλη που το σκεφτόμουν κάθε πρωί και μετά από τις προσευχές μου να πάνε όλα καλά και να γεννηθεί το μωράκι γερό η επόμενη ευχή μου ήταν να μπορέσω να γεννήσω φυσιολογικά. Ήθελα να ζήσω το θαύμα της φύσης, ήθελα να συμμετέχω σε αυτό, ήθελα να νιώσω ότι έκανα τα πάντα για να το βιώσω και ευτυχώς είχα έναν γιατρό άγγελο που εκτός από εξαιρετικός επιστήμονας, σεβόταν την επιθυμία μου.

Κάπως έτσι λοιπόν όσο πλησίαζαν οι μέρες για να συμπληρωθούν οι 9 μήνες πήγαινα σχεδόν μέρα παρά μέρα στον γιατρό, ώστε να ελέγχουμε αν το μωρό μου ήταν έτοιμο να βγει. Μια μέρα λοιπόν, στην εξέταση που μου έκανε μου είπε ότι το μωρό «μάλλον θα βγει αύριο» οπότε να πάω να κάνω ότι θέλω, μια βόλτα στη θάλασσα ή οτιδήποτε αγαπάω και στις 6 το πρωί να είμαι στο μαιευτήριο. Χτυπούσε η καρδιά μου σαν τρελή από χαρά και προσμονή!

Οι ώρες που πέρασα στο μαιευτήριο από τις 6 το πρωί μέχρι τις 13.20 που αντίκρυσα για πρώτη φορά το μικρό μου πλασματάκι θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου για πάντα. Όσες έχετε γεννήσει το ξέρετε. Πιστεύω όμως ότι όσο όμοια ή ίδια και αν είναι αυτή η εμπειρία για όλες μας, είναι τόσο ξεχωριστή για την καθεμιά μας που είναι εντελώς μοναδική στον κόσμο. Από τη νοσοκόμα που ήρθε για το κλύσμα και την τελευταία φορά που άκουσα την καρδιά του να χτυπάει από την κοιλιά μου, η πρόκληση του τοκετού αφού μου έσπασαν τα νερά με μια καθόλου μικρή βελόνα, ο φοβερός πόνος εκείνη την ώρα, οι ωδίνες που για μένα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν ήταν σημαντικές αφού στην περίοδο καμιά φορά πονούσα περισσότερο, η μαία που με ενθάρρυνε να σπρώξω ακριβώς όπως ο Χρήστος Ιακώβου τον Πύρρο Δήμα στο γνωστό «κάτσε κάτω από την μπάρα», η αναισθησιολόγος που μου έκανε κοπλιμέντα ρωτώντας αν πίστευα ότι ο γιος μου θα πάρει τα μάτια μου, ο γιατρός μου που μου έκανε καλαμπούρια, το σπρώξιμο που έκανα που δεν περίμενα ποτέ να έχω τόση δύναμη να αντέξω πόνους και σπρώξιμο μαζί, όμως η φύση μου την έδωσε απλόχερα, και φυσικά το αποκορύφωμα, η στιγμή που μετά από όλα αυτά τον είδα να βγαίνει και οι λυγμοί που έβγαζα μαζί με τα δάκρυα μου που τον έβρεχαν όταν τον ακούμπησαν πάνω μου. Μετά από αυτό, τα κλάματα όταν με πήγαν έξω και είδα τους γονείς μου και τον άντρα μου. Και 2 ώρες που μου φάνηκαν αιώνες στην ανάνηψη που δεν τον είδα σχεδόν καθόλου και μετά η αναμονή στο δωμάτιο μέχρι να μου τον φέρουν κοντά μου. Στιγμές που τις θυμάμαι σαν να τις ζω τώρα και που τις κουβαλώ σαν φυλαχτό παντού και πάντα.

Θυμάμαι ότι, αφού είχαμε πάει πια στο δωμάτιο και για όσο μείναμε στο μαιευτήριο, κάθε φορά που ερχόντουσαν οι μαίες και οι νοσοκόμες να τον πάρουν για να τον αλλάξουν, να τον πλύνουν, να του κάνουν εξετάσεις ένιωθα ότι μου έπαιρναν ένα κομμάτι του εαυτού μου μαζί. Κοιτούσα την πόρτα σαν χαμένη μέχρι να μου τον ξαναφέρουν. Και όταν ξεπρόβαλλε από την πόρτα, έλαμπε το πρόσωπό μου και ηρεμούσα αμέσως. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον κοιτάζω και να τον αγκαλιάζω. Δεν υπάρχει στιγμή που να σκέφτομαι εκείνες τις μέρες και ναμην δακρύζω και δεν υπάρχει μέρα που να μην ευγνωμονώ το Θεό που με ευλόγησε να τις ζήσω.

Στιγμές που ακούγονται σαν επνευσμένες από βιβλία, όμως τα βιβλία είναι που τελικά εμπέονται από τη ζωή. Τη ζωή τη δική μας, της κάθε μαμάς που βιώνει με τον δικό της τρόπο την συγκίνηση του τοκετού, του νέου της ρόλου και των συναισθημάτων που γεννιούνται εκεί, μαζί με το μωρό μας και που θα μας ακολουθούν για όλη μας τη ζωή. Τόμοι βιβλίων μπορούν να γράφονται κάθε μέρα. Έτσι και εγώ κάθε φορά που τα παιδάκια μου έχουν γενέθλια θα αισθάνομαι την ανάγκη να γράφω τον δικό μου τόμο. Γιατί όσα γενέθλια και αν ζήσω, όσους τόμους και αν γράψω, δε θα μπορέσω να αποτυπώσω ποτέ σε λέξεις όλα όσα ένιωσα, νιώθω και θα νιώθω για όλη μου τη ζωή. Και για αυτόν τον λόγο, όπως και όποτε μπορώ, θα επιστρέφω εκεί, στις ίδιες μαγικές στιγμές, και θα προσπαθώ να τις ζήσω για λίγο ακόμα…