Τέμπη: «Μάνα κοιμήσου, δεν θα γυρίσω...»

«Μάνα κοιμήσου, δεν θα γυρίσω...». Δύο χρόνια πέρασαν από τη νύχτα που σημάδεψε που σημάδεψε τις καρδιές μας και την ιστορία μας, τη νύχτα που τόσα νέα παιδιά, γεμάτα όνειρα, σχέδια και ελπίδες, δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.

Από τη Μαργαρίτα Αργυρουπούλου

Ήταν μια διαδρομή που έπρεπε να είναι ασφαλής, ένα ταξίδι που έπρεπε να τελειώσει με αγκαλιές και χαμόγελα, όχι με σιωπή και δάκρυα.

Οι γονείς που αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους χωρίς να ξέρουν ότι ήταν η τελευταία φορά, οι μάνες που έμειναν να κρατούν φωτογραφίες αντί για χέρια, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανό το χαμόγελο που δεν θα δουν ποτέ ξανά, οι πατέρες που δεν θα ακούσουν ξανά τη φωνή του παιδιού τους – ;όλοι αυτοί κουβαλούν το βαρύτερο φορτίο. Όπως και τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους, που μεγάλωσαν απότομα μέσα στον πόνο και την απώλεια. Για όλους αυτούς ο χρονος σταμάτησε στις 28/22023.

Η μνήμη δεν σβήνει. Δεν πρέπει να σβήσει. Δεν είναι απλώς χρέος μας να θυμόμαστε, είναι καθήκον μας να απαιτούμε. Δικαιοσύνη για όσους χάθηκαν. Αλήθεια για όσους έμειναν πίσω. Ασφάλεια για όσους συνεχίζουν να ταξιδεύουν.

Δύο χρόνια μετά, η απώλεια παραμένει αβάσταχτη. Όμως η μνήμη τους πρέπει να γίνει φωνή. Η μνήμη αυτών των 57 ψυχών, αυτών των παιδιών που έφυγαν πριν προλάβουν να ζήσουν τα όνειρά τους, πρέπει να είναι η φωνή που θα διαπεράσει τη σιωπή. Και αυτή η φωνή δεν πρέπει να σιγήσει μέχρι να βρεθεί η δικαιοσύνη που τους αξίζει.