Πώς να αντικαταστήσετε τη φράση «Πήγαινε στο δωμάτιό σου» & γιατί αυτή η φράση είναι αρκετά προβληματική

Θυμάστε πόσο σας την «έσπαγε» όταν ήσασταν μικρή και σας έστελναν οι γονείς σας στο δωμάτιό σας; Και νευριασμένη καθόσασταν στο κρεβάτι σας και ορκιζόσασταν ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα κάνετε το ίδιο στα παιδιά σας; Και να που έρχεται το σήμερα για να μας διαψεύσει… Για να διαψεύσει αυτήν την υπόσχεση που είχατε δώσει στον παρελθοντικό μικρό σας εαυτό… Αλλά, μεταξύ μας, είναι φορές που δεν έχουμε άλλη επιλογή πέραν του να στείλουμε το παιδί στο δωμάτιό του.

από τη Χρυσούλα Σπυράτου

Και κάπως έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται... το παιδί σας πηγαίνει φωνάζοντας ή και κλαίγοντας στο δωμάτιό του, νευριάζει μαζί σας, αλλά και εσείς από την πλευρά σας όσο νευριασμένη κι αν είστε μαζί του, κάτι μέσα σας (ο παρελθοντικός εαυτός που είπαμε και πριν;) δεν νιώθει καλά με όλο αυτό. Νιώθουμε τύψεις για την συμπεριφορά μας και σχετικά γρήγορα τα ξαναβρίσκουμε, μέχρι να έρθει το επόμενο -ανούσιο- καβγαδάκι και να ξαναξεστομίσουμε την φράση «Πήγαινε στο δωμάτιό σου!». Φαύλος κύκλος… Κι αν σου έλεγα ότι υπάρχει ο τρόπος να «βγούμε» από αυτόν τον φαύλο κύκλο; Να δίνουμε στο παιδί μας- αλλά και στον εαυτό μας- λίγο χώρο, αποφεύγοντας την τιμωρητική λύση του «πήγαινε στο δωμάτιό σου!»...;

Πρόσφατα πέσαμε πάνω σε ένα βίντεο στο Instagram της Dr. Siggie Cohen, ψυχολόγου η οποία εξειδικεύεται στην παιδική ανάπτυξη. Η Dr. Siggie βλέπει τα πράγματα από μια άλλη οπτική, πιο ψύχραιμη, αλλά συγχρόνως απλή, την οποία μπορούμε εύκολα να υιοθετήσουμε.

Ας ξεκινήσουμε για αρχή από εμάς… Τι νιώθουμε την ώρα εκείνη που απλά μας βγαίνει να φωνάξουμε στο παιδί μας «πήγαινε στο δωμάτιό σου!»; Φράση, μάλιστα, την οποία ξεστομίζουμε με τόσο «πάθος» εκείνη την ώρα και που φαντάζει σαν η μόνη λύση για να ηρεμήσουμε και να πάρουμε λίγο αέρα. Λογικά, εκείνη τη στιγμή νιώθουμε νευριασμένες, αγανακτισμένες, μπουχτισμένες. Έχουμε φτάσει στα όριά μας και αρκετές φορές πριν το «πήγαινε στο δωμάτιό σου» μπορεί και να πούμε και κάτι σαν «ως εδώ!» ή «δεν πάει άλλο πια!». Νομίζω αρκετά με τις περιγραφές, σίγουρα κάπου μέσα σε όλα αυτά έχετε βρει και τον εαυτό σας. Η Dr. Siggie έρχεται όμως να μας καθησυχάσει, λέγοντας πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι, αλλά συμπληρώνει ότι «Ο θυμός και η αγανάκτηση δεν είναι καλοί σύμβουλοι για έναν γονιό. Σας κάνουν να δράτε παρορμητικά και να χρησιμοποιείτε τακτικές όπως η ντροπή και η ενοχή».

Tι συμβαίνει στο παιδί μας όταν ακούει τη φράση "Πήγαινε στο δωμάτιό σου"

Όπως πιθανότατα να θυμάστε και από όταν ήσασταν μικρή, ένα παιδί που ενοχλημένα πάει στο δωμάτιό του, θα κάνει οτιδήποτε άλλο πέραν του να αναλογιστεί τι έκανε ή τι θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά. Θα φωνάξει, θα κλάψει, θα ξαπλώσει στο κρεβάτι του, θα παίξει με τα παιχνίδια του, μπορεί ακόμα και να μην κάνει απολύτως τίποτα, όχι όμως επειδή διερωτάται τι έκανε λάθος και επειδή ασκεί αυτοκριτική. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας… «Αντίθετα, το παιδί σας θα περάσει την ώρα του μόνο του νιώθοντας ότι "φταίει" και κυρίως νευριασμένο μαζί σας» εξηγεί η Dr. Siggie. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει να προσπερνάμε τις κακές συμπεριφορές και να κάνουμε πως δεν τρέχει τίποτα, γιατί, μετά από ένα σημείο, μια μη αποδεκτή συμπεριφορά, εάν παραμείνει ατιμώρητη, μπορεί να συστηματοποιηθεί και κανονικοποιηθεί στην αντίληψη του παιδιού. Η Dr. Siggie προτείνει μια εναλλακτική λύση, η οποία ενθαρρύνει την ενδοσκόπηση αλλά με πολύ απλό και εύληπτο τρόπο. Η συζήτηση θα μπορούσε να κυλήσει ως εξής:

«Ώπα, ώπα… τι έγινε εδώ... όχι αυτό δεν είναι εντάξει. Πρέπει και οι δυο να κάτσουμε να σκεφτούμε τι έγινε. Και γι’ αυτό θα κάνουμε ένα διάλειμμα λίγο ο ένας από τον άλλο και θα πάρουμε τον χώρο μας. Μετά, όταν θα κάτσουμε μαζί, θα σου πω εγώ τι σκέφτηκα για αυτό που έγινε και το ίδιο θα κάνεις κι εσύ, θα μου πεις τι σκέφτηκες και μαζί θα αποφασίσουμε τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα την επόμενη φορά. Είμαστε εντάξει;»

Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε στο παιδί  χώρο αλλά και χρόνο να σκεφτεί αυτό που έκανε, και δε νιώθει ότι το κατηγορούμε και ότι το «στήνουμε στον τοίχο». Το επίκεντρο της συζήτησης μεταφέρεται στην πράξη και στο ίδιο το συμβάν, και όχι στο παιδί, οπότε εκείνο δε νιώθει τόσο έντονα ότι φταίει, απλά ότι έχει γίνει κάτι λάθος και μαζί πρέπει να το λύσουμε και να φροντίσουμε να μην ξανασυμβεί. Θα μπει έτσι σε μια πρώιμη μορφή «αυτό-αξιολόγησης» και θα μάθει από νωρίς να λύνει με ηρεμία και συζήτηση τυχόν προβλήματα. Εν συντομία, και θα βελτιώσετε την σχέση σας με το παιδί σας στο παρόν, αλλά και θα του μάθετε με απλό τρόπο να βρίσκει λύσεις και να είναι ο ίδιος κριτής του εαυτού και της συμπεριφοράς του, τώρα αλλά και στο μέλλον.