Ο Τάκης Κουράκος είναι βιολογικός & ανάδοχος πατέρας και αυτή είναι η ιστορία του

 Ο Τάκης Κουράκος είναι βιολογικός πατέρας του Νίκου και ανάδοχος πατέρας του Χρήστου. Είναι περισσότερα από 30 χρόνια ανάδοχος πατέρας. Μονογονέας ανάδοχος πατέρας που με υπομονή, επιμονή, απέραντη αγάπη και φροντίδα πήρε τον Χρήστο μωρό και τον έκανε ολόκληρο άντρα.  Και χωρίς να στερήσει ούτε σπιθαμή  αγάπη από τον βιολογικό του γιο κατάφερε να τους κάνει αδέλφια. Να τους κάνει οικογένεια.  Σήμερα αυτός ο πατέρας γιορτάζει και γράφει το δικό του συγκινητικό κείμενο για την ημέρα του πατέρα.

 

«Aχ  Μάνα», «αχ  Παναγιά μου», «πού εισαι  ρε Μάνα;», «βόηθα  Παναγιά μου».

Μέσα μου έχω μαζί αυτούς τους αναστεναγμούς. Όταν όμως τα πράγματα ζορίζουν και οι αποφάσεις είναι σοβαρίςε με σ’ όλες τις σκέψεις έρχεται και το ερώτημα: «Ο πατέρας μου τί θα έκανε σ’ αυτήν την περίπτωση;».

Μανιάτης παλαιών αρχών, αλλά ατέλειωτα φιλελεύθερος με τον τρόπο του.  Έλεγε τη συμβουλή του και έφερνε ένα παράδειγμα και όποτε δεν τον άκουσα έχασα. Ούκ ολίγες φορές.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ζει. Ποτέ δεν τον ένιωσα αδύναμο. Και πέθανε ευτυχισμένος αφού μίλησε με τον εγγονό του, τον Νίκο.

Έχω  δυο  γιους, τον Χρήστο 31 ετών -  τον πηραμε από το ορφανοτροφείο με αναδοχή  όταν ήταν  28 μηνών- και το Νίκο  28 ετών  τον βιολογικό  μου γιο , που «συνελήφθη» λίγους μήνες μετά την άφιξη του Χρήστου.

Είχα αναλάβει την πρωινή τους καθαριότητα και από τότε μέχρι σήμερα τους το λέω ότι έμοιαζαν τόσο πολυ, που μερικοί απορουσαν και τους έλεγαν αδέλφια.Προσπαθούσα  να έχω παραγωγικό χρόνο μαζί τους και έβρισκα τις συζητήσεις στο αυτοκίνητο πολυ αποδοτικές.

Τα μαύρα σύννεφα ήρθα στη ζωή μας όταν χωρίσαμε με την μητέρα τους. Εκείνη ήθελε την επιστροφή του Χρήστου στο Ορφανοτροφείο και σαν να μην έφταναν αυτά έκλεισε και το ιδιωτικό σχολείο που εργαζόμουν ως μαθηματικός.

Όμως  τα σύννεφα πάντα αφήνουν τον ήλιο να περνάει: εμπνευσμένοι κοινωνικοί λειτουργοί  ( του τοτε ΠΙΚΠΑ Πεντελης )  μετά από λεπτομερή κοινωνική έρευνα και δικό μου μεγάλο αγώνα, ο Χρήστος έμεινε μαζι μου ως μονογονεϊκή οικογένεια χωρίς να επιστρέψει ούτε μια μέρα στο ορφανοτροφείο.

Είμαι πατέρας και μάνα πολλά χρόνια αλλά πιστέψτε με δε στερήθηκα τίποτα από τη ζωή μου, δε θυσίασα τίποτα από τη ζωή μου. Δεν θυσίασα τίποτα. Απλά ειχα περισσότερα !

Με πολλή υπομονή και χωρίς κανένα ανταγωνισμό μεταξύ των παιδιών, εγώ κατάφερα να κρατήσω μια εξαιρετική επαφή με τον βιολογικό μου γιο τον Νίκο. Γιατί προσπάθησα να μιμηθώ των πατέρα μου- σταθερός, φιλελεύθερος και πάντα διακριτικά παρών. Αυτό  απέδωσε. Και πέραν της επαγγελματικής αποκατάστασής του,  η θάλασσα μας ένωσε και τους τρεις.  Με το Χρήστο ήμουν βαρκάρης και με τον Νικο δύτες- λατρεις του βυθου της Μάνης.

Αυτό το αναφερω γιατί μια μέρα αφού είχαμε γυρίσει από την κατάδυση, σταματήσαμε να βάλουμε αέρα στα λάστιχα του αυτοκινήτου και εκεί πόνεσα πολύ στον μηνίσκο. Γύρισα και τους κοίταξα. Είχαν κοκαλώσει και ασπρίσει. Πρώτη φορά με έβλεπαν αδύναμο.

Ήταν μια καλή ευκαιρία να σκεφτούν ότι πρέπει να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή και να μην αφήνουμε πίσω μας εκκρεμότητες και παρεξηγήσεις γιατί το αύριο είναι άγνωστο.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, που είμαι πατέρας τους, κράτησα πάντα σταθερή στάση. Βράχος σε σταθερό σημείο, έτοιμος να δώσει τη σκιά τυ σ’ όποιον ερχόταν. Κατάφερα να καταλάβουν ότι θα είμαι δίπλα τυς στα λάθη τους και να μη διστάζουν να έρθουν σε μένα ό,τι και αν συμβεί.

Είπα έχω δυο γιος. Αλλά δεν έχω κόρη. Είχα και έχω μαθήτριες όμως που πολλές από αυτές  τίς είχα όλα τα σχολικά χρόνια και τώρα κάποιες μου φέρνουν τα παιδιά τους για μάθημα και κάποιες είναι και συνάδελφοι.   

Σαν πατέρας λοιπόν, σαν δάσκαλος, σαν καθηγητής για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Ο πατέρας σημαδεύει τα κορίτσια πιο βαθιά από τα αγόρια, με τα σωστά και τα λάθη του. Με την παρουσία του και την απουσία του.

Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες. Χωρίς πολλές παραλείψεις που θα μας βασανίζουν στα «στερνά» μας.