Μην χάνετε στιγμές με τα παιδιά σας..

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

Μην χάνετε στιγμές με τα παιδιά σας..

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος


Χθες το βράδυ έκανα κυριολεκτικά έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να προλάβω μετά τη δουλειά να βρω στολές τσολιά για τα παιδιά μου για τη σημερινή γιορτή του σχολείου, με αποτέλεσμα να με περιμένουν μέχρι τις 21.20 τέσσερις ευγενέστατοι υπάλληλοι πολυκαταστήματος παιχνιδιών στα βόρεια προάστια ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ στον δρόμο για να με εξυπηρετήσουν. Είχα επισκεφτεί άλλα 3 μαγαζιά και οι στολές είχαν εξαντληθεί, με μένα να έχω πάθει πανικό στο ενδεχόμενο να μην τηρήσω τον λόγο μου ότι θα γυρίσω με τα ρούχα των τσολιάδων στο σπίτι. Έλεγα ευχαριστώ με τέτοια χαρά, λες και ήμουν εγώ 5 χρονών και είδα από κοντά τον Άγιο Βασίλη!

Με τα παιδιά μου να κοιμούνται τελικά στις 11 το βράδυ, τρισευτυχισμένα και με την αίσθηση ότι ξεκουράζονται από την επανάσταση του ’21 για να ξυπνήσουν το πρωί δριμύτεροι να πολεμήσουν, καθόμουν και τα κοιτούσα που κοιμόντουσαν με τα πρόσωπά τους γαλήνια και σκεφτόμουν πως όλο αυτό που έζησα θα το θυμάμαι για μια ζωή. Τον ενθουσιασμό τους όταν ξεπρόβαλα από τις σκάλες με τις σακούλες, την ανυπομονησία τους να τις δοκιμάσουν, το παιχνίδι τους μέχρι αργά, τα παρακάλια να κοιμηθούν με τη φουστανέλα, την ωριμότητα όταν τους εξήγησα ‘γιατί όχι’ και τις αγκαλιές με τα ‘ευχαριστώ’ μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Τι και αν πήγα να πάθω ανακοπή όταν έκλειναν τα μαγαζιά και εγώ δεν είχα βρει στολή, με αποτέλεσμα να τρέχω σαν τρελή να προλάβω; Τι κι αν στις 11 που κοιμήθηκαν ήμουν ακόμη με τα ρούχα που φορούσα από το πρωί; Αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι οι στιγμές που έζησα μαζί τους! Θα τις θυμάμαι για πάντα, αυτές όπως και πάρα πολλά άλλα που βιώνω με τα παιδιά μου κάθε μέρα. Και υπάρχουν και κάποια αντίστοιχα πράγματα που θα μπορούσα να είχα ζήσει μαζί τους, ώστε να έχω να τα θυμάμαι, και δυστυχώς δεν το έκανα.

Πόσες στιγμές χάνουμε όταν σκεφτόμαστε «όλα όσα πρέπει να γίνουν» και μετά έχουμε τύψεις που δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι μαζί τους; Πόσο δύσκολο είναι να βλέπουμε τις στιγμές να περνούν και να χάνονται! Όταν πια έρχεται η ώρα που τα παιδιά μεγαλώνουν και δεν μας έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη, δεν είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να πούμε «μα πότε ήταν που το είχα στην αγκαλιά μου μωρό και έκλαιγε όταν με έχανε από τα μάτια του;». Η καθημερινότητα είναι αδυσώπητη, τα προβλήματα βουνό, η ανάγκη προγράμματος και προσωπικού χώρου και χρόνου τεράστια που είναι λογικό και επόμενο να μην τα προλαβαίνουμε όλα. Όμως δεσπόζει τόσο έντονα μέσα μου η σκέψη ότι οφείλω στον εαυτό μου και σε εκείνα να ρουφήξω στιγμές και να τους τις προσφέρω απλόχερα ώστε να τις ρουφήξουν και εκείνα, που είμαι απόλυτα προσηλωμένη στο να τους προσφέρω ποιοτικό χρόνο. Και έτσι, χρησιμοποιώ κάποια «κλειδιά» όσο μπορώ που πιστεύω απόλυτα ότι αποτελούν επένδυση για το μέλλον. Και για εκείνα αλλά και για μένα!

Είμαι απόλυτα προσηλωμένη να απομονώνω ότι με απασχολεί την ώρα που βρίσκομαι μαζί τους. Ότι και να έχω στο μυαλό μου, επιβάλλω στον εαυτό μου, απλά, να μην το σκέφτομαι. Και δέκα λεπτά να κερδίσουν μαζί μου απόλυτης προσήλωσης είναι για εκείνα ο κόσμος όλος!

Και τι έγινε αν μια μέρα για βραδινό φάνε ένα τοστάκι με βραστά αυγά και σαλάτα που θα μου πάρει 10 λεπτά να ετοιμάσω, αντί για το δείπνο που θα μου πάρει 45, προκειμένου να περάσουμε τον κερδισμένο χρόνο μαζί;

Και τι έγινε αν δεν σηκώσω το τηλέφωνο όταν με παίρνουν από τη δουλειά γιατί παίζουμε κλέφτες και αστυνόμους και θα στενοχωρηθούν αν το διακόψουμε;

Και τι έγινε αν αργήσω να βάλω πλυντήρια, να μαγειρέψω, να απλώσω, να συμμαζέψω, να λουστώ και να προλάβω και να κοιμηθώ εγκαίρως ή αν αργήσω σε κάτι που έχω κανονίσει γιατί εκείνα θέλουν λίγες κουβεντούλες παραπάνω πριν κοιμηθούν;

Και τι έγινε αν κάνουν κάποια ζημιά, λερώσουν τα ρούχα τους ή κάνουν μπάχαλο το δωμάτιο την ώρα που δεν πρέπει;

Και τι έγινε αν τσακώνονται την ώρα που προσπαθώ λίγο να ηρεμήσω;

Και τι έγινε αν καθυστερήσουν λίγο ένα πρωί να σηκωθούν και δεν προλάβουμε το σχολικό ή δεν προλάβουν να φάνε όλο το πρωινό τους;

Αν δεν το λέω πιο συχνά αυτό το «και τι έγινε;», όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια και εγώ θα έχω άπλετο χρόνο στην καθημερινότητα μου να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ, όταν θα έχω ανάγκη τα χάδια περισσότερο, όταν δε θα με ενδιαφέρει ένα ακατάστατο σπίτι ή να ξυπνήσω μια συγκεκριμένη ώρα, τότε θα λέω «και τότε που ήθελαν να παίξουν και εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο» ή «έκλαιγε γιατί ήθελε αγκαλιά και εγώ ήμουν κουρασμένη» ή «ήθελε περισσότερη κουβεντούλα στο κρεβάτι και εγώ τον πίεζα να πάει για ύπνο»… Και τότε θα παρακαλάω να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να βρισκόμουν πτώμα μετά τη δουλειά στο σπίτι και να ΜΗΝ μαγειρέψω, να κάτσω μαζί τους ένα βράδυ μέχρι τις 12, να τους παρακαλάω να τα κάνουν όλα λίμπα και ας τα μαζεύω με τις ώρες… Και θα πρέπει τότε να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να μην τολμήσω ποτέ να τους ζητήσω μια αγκαλιά, ένα χάδι, λίγο χρόνο μαζί τους… Γιατί δεν θα είναι ο ρόλος τους να φροντίσουν εμένα. Είναι ο ΔΙΚΟΣ μου ρόλος να φροντίσω αυτούς. ΤΩΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ. Είναι δική μου ευθύνη να τα σκεφτώ όλα αυτά και στο μέτρο της ισορροπίας που οφείλουμε να έχουμε σε όλα στη ζωή μας να φροντίσω να γεμίσω με αποθέματα την δική μου ψυχή, ώστε να είμαι γεμάτη από αγκαλιές και στιγμές που θα με συντροφεύουν για πάντα. Και φυσικά να γεμίσω με ακόμη πιο πολλά αποθέματα τη δική τους ψυχή, ώστε να είναι άνθρωποι γεμάτοι αγάπη, μνήμες και εφόδια για να βαδίσουν με γερά βήματα τον δρόμο τους στη ζωή.

Όποιος και αν είναι ο δρόμος που βαδίζουμε, είτε μιλάμε για όλη μας τη ζωή είτε για επιμέρους δρόμους που βαδίζουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, αυτό που μένει είναι η γεύση που μας μένει. Αν έχουμε πάρει αγάπη, θα μας μείνει αυτή η γεύση για πάντα, αν δώσαμε την ψυχή μας θα το ξέρουμε και θα νιώθουμε καλά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα παιδιά μας! Όταν έχουμε κάνει τα πάντα για να ζωγραφίζουμε κάθε μέρα χαμόγελα στα πανέμορφα προσωπάκια τους, όταν έχουμε πει «ε και;» πολλές φορές, όταν έχουμε φροντίσει και εμάς να έχουμε κάποιες –λίγες ή πολλές- όμορφες προσωπικές στιγμές ώστε να έχουμε την πηγαία χαρά να δίνουμε στα παιδιά μας υπέροχο ποιοτικό χρόνο, τότε όταν φτάσει η ώρα του «πότε μεγάλωσαν;» θα είναι πολύ πιο γλυκός ο πόνος… Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Και θα πιστεύω για πάντα ότι ο χρόνος δεν μετριέται με ρολόγια αλλά με στιγμές. Για αυτό και οφείλουμε να τις ζούμε. Και να μετανιώνουμε μόνο για πράγματα που δεν κάνουμε, για ευκαιρίες που δεν δώσαμε, αλλά ποτέ για κάτι που κάνουμε.

tags:






tags: