Μαμά, τί είναι το Big Brother;

Την ώρα που έμενα με ανοιχτό το στόμα και ανατρίχιαζε η ραχοκοκαλιά μου με αυτά που έβλεπα στο video που ανέβηκε και έδειχνε τον μάγκα τον Κρητίκαρο να λέει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «όταν μια γυναίκα δεν μου κάθεται, τότε τη βιάζω», ο 12χρονος γιος μου με ρώτησε τι βλέπω. Ντράπηκα να του πω.  Ψέλλισα μόνον ότι έχει γίνει ντόρος με ένα βίντεο και σα δημοσιογράφος πρέπει να δω τι είναι. Όμως εκείνος επέμενε: «Μαμά, τι είναι το Big Brother και τί έχει συμβεί εκεί; Γιατί κάτι είδα στο youtube και κάτι μου είπε και ο κολλητός μου που το βλέπει με τους γονείς του».

από τη Μικαέλα Θεοφίλου

Αφού γούρλωσα τα μάτια μου γιατί συνειδητοποίησα πόσο κοντά στο παιδί μου- μέσω live streaming -μπορεί να είναι “οι 15 ανεγκέφαλοι ήρωες της καθημερινότητας μας» από το Big Brother ... καμίας ανοχής, δεν ήξερα τι απ’ όλα να του πω και να του εξηγήσω και πόση θυμωμένη μαμαδίστικη αλήθεια αντέχει να ακούσει  το εφηβικό αντιδραστικό μυαλό του, για να μη γυρίσει μπούμερανγκ και καταλήξουμε τελικά να βρει όλη αυτή τη reality χλαπάτσα, γοητευτική!

 Να του πω ότι ένα μάτσο άνθρωποι χωρίς ίχνος στοιχειώδους παιδείας κλείστηκαν σ’ ένα σπίτι όπου δεν υμνείται η διαφορετικότητα (όπως διαφήμιζαν) αλλά ο ρατσισμός, η ομοφοβία, ο σεξισμός και τα ακραία αρνητικά συναισθήματα για όποιον δεν είναι «straight», αδύνατος, Έλληνας- «κανονικός άνθρωπος δηλαδή»;

Να του δώσω την παλιά εκείνη περιγραφή του reality ως αρένα θηρίων με άγρια ένστικτα όπου τα δυνατά ζώα σκότωναν τα πιο αδύνατα της αγέλης για να επιβληθούν;

Να του εξηγήσω ότι είναι μία εκπομπή που σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τι λόγο ύπαρξης έχει στην έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένη ελληνική τηλεόραση;

Να του πω ότι ενώ η ελληνική κοινωνία αγκομαχά να κάνει ένα βήμα μπροστά στην αποδοχή οποιουδήποτε δεν είναι σαν και μας, μέσα σε μία εβδομάδα που παίζει (και αυτο) το σκληροπυρηνικό τηλεοπτικό σκουπίδι ποδοπατήθηκε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια με προσβολές για τους μετανάστες, τα κιλά, τις γυναίκες, τις σχέσεις των ανθρώπων με αποκορύφωμα το περιβόητο: «Να πάω κάθε μέρα σε μια να αδειάζω το πακέτο μου, αλλιώς έχει βιασμό»  που είπε ο παίκτης Αντώνης από την Κρήτη, αναφερόμενος στην αχόρταγη σεξουαλική του ανάγκη και στην πρωτόγονη επιθυμία του να μην την αφήνει ανικανοποίητη; Μάλιστα κάπου διάβασα ότι από το ίδιο στόμα  βγήκαν και ατάκες του τύπου, «εγώ τις χοντρές δεν τις υπολογίζω ως γυναίκες, δεν θέλω να με φλερτάρουν», «δεν γουστάρω να μου τρίβονται οι γκέι».

Πώς να εξηγήσω στο γιο μου ότι ο «μάτσο», ο Αντώνης Αλεξανδρίδης έπαιξε το ρόλο του, όπως του τον ταίριαξαν αρχικά η καταγωγή του, η οικογένεια του και στη συνέχεια ο περίγυρος και η παραγωγή του reality. Ότι στο παιχνίδι αυτό επιλέχθηκε από 15.000 αιτήσεις ανεγκέφαλων για να παίξει τον «βγάζω- φλύκταινες-  στους- ομοφυλόφιλους» Κρητίκαρο, κάτι που επιβεβαιώθηκε αλλά και του καλλιεργήθηκε δημοσίως από τον επίσημο λογαριασμό του τηλεσκουπιδιού. 

 Να του πω ότι σκέφτομαι τη μάνα αυτού του παλληκαρά που βγαίνει στα κανάλια και κλαίει για το γιο της; Τον γιο της, που λίγο πριν είχε μιλήσει για βιασμό και λίγο μετά -πριν  τον διώξει ο «εισαγγελέας»- Big Brother- δήλωσε  "Δεν είμαι από κανένα στάβλο, είμαι παιδί από καλή οικογένεια, έχω αρχές, έχω παιδεία».  Πόσο πονηρός! Πίστεψε ότι  προβάλλοντας την αξία της οικογένειας του που την ξεφτίλισε θα πέσει το «έγκλημα» του στο επίπεδο της κοινής πλάκας. Κοινή πλάκα ο βιασμός;

Τί να του απαντήσω όταν με ρωτήσει ο γιος μου ποιος φταίει για όλο αυτό; Ποιον να πρωτοαναφέρω; Το κανάλι; Την παραγωγή; Toν υπεύθυνο των παικτών; Τον παίκτη; Την οικογένεια του; Εμάς που παρακολουθούμε το reality; Όλους;

Και πώς θα πω στο γιο μου ότι αυτό που ομολόγησε ο παίκτης Αντώνης είναι έγκλημα; Οτι ο βιασμός είναι έγκλημα. Είναι έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου. Πώς θα του εξηγήσω ότι πρέπει να τον καλέσει ο πραγματικός εισαγγελέας (όχι ο Big Brother) και να απολογηθεί για το παρελθόν του;

Πώς να απαντήσω όλα αυτά σ’ ένα 12χρονο αγόρι χωρίς να το φοβήσω, να το αγχώσω, να τον κάνω να νιώσει άσχημα για το φύλο του καθώς  μεγαλώνει και γίνεται άντρας;

Θα αρχίσω λοιπόν πάλι από τα βασικά και θα πω στον γιο μου:

• Είναι υπέροχο που είμαστε όλοι διαφορετικοί και προσπαθούμε να ζήσουμε αρμονικά. Πόσο βαρετό θα ήταν να είμαστε όλοι ίδιοι.
• Είναι σημαντικό να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας ακριβώς γι’ αυτήν την διαφορετικότητα. Η διαφορετικότητα δεν είναι αδυναμία. Είναι ένας υπέροχος άλλος κόσμος που μπορείς να εξερευνήσεις γνωρίζοντας τους ανθρώπους.
• Να αγαπάς τους ανθρώπους, ακριβώς γι’ αυτό που είναι.
• Να μιλάς και να συζητάς. Να μη φωνάζεις ούτε να επιτίθεσαι.
• Να δέχεσαι το όχι σαν απάντηση. Να διεκδικείς το ναι, αλλά να μην εκδικείσαι όταν δεν το παίρνεις.
• Να ξέρεις ότι κανένας σπουδαίος άντρας- τί λέω; ανθρωπος- δεν καυχιέται για τα μικρά ή μεγάλα επιτεύγματα του.
• Να μάθεις να αγαπάς τα κορίτσια και τις γυναίκες που θα περάσουν από τη ζωή σου και εσύ από τη δική τους. Και να θέλεις να αγαπηθείς από αυτές. Το σεξ είναι η πράξη και ένας ακόμα τρόπος για να εκφράσετε τον έρωτά σας  ο ένας για τον άλλον. Μαζί.
•  Να σέβεσαι τις γυναίκες. Όλες. Από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες. Να σέβεσαι τη γυναίκα σαν προσωπικότητα, σαν ιδέα, σαν αξία.  Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια γυναίκα.
•  Να ξέρεις ότι το να μισείς, να απαξιώνεις και να ασκείς βία για οποιοδήποτε λόγο δεν σε κάνει πιο δυνατό, σε κάνει πιο αδύναμο και πιθανον και εγκληματία. Σου υπόσχομαι ότι σ’ αυτήν την οικογένεια δε θα το μάθεις ποτέ αυτό. Και εύχομαι και σε καμία άλλη οικογένεια.