Και σίγουρη και ανασφαλής: αυτό θα πει να είσαι μάνα

Η Χριστίνα Κοπανά παραδέχεται ότι δεν ξέρει τι... της γίνεται σε σχέση με το αν είναι καλή μαμά.

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είμαι καλή μαμά. Άσχετα αν έχω τις αμφιβολίες μου. Πάντως νιώθω ότι δεν είμαι καθόλου καλή. Ναι, ναι, σίγουρα είμαι απαράδεκτη μάνα.

Σας μπέρδεψα; Ε, μα ναι βέβαια, λογικό είναι. Αλλά στ'΄αλήθεια πείτε μου: Λίγες φορές  έχετε μπει και εσείς σε αυτόν τον κυκεώνα αμφιβολιών, αμφισβητήσεων και ανασφάλειας σχετικά με το αν είστε καλή μαμά; Μερικές φορές γίνεται σχεδόν αστείο, το πώς περνάμε δηλαδή από τη μια κατάσταση στην άλλη μέσα σε λίγα λεπτά. Αν, για παράδειγμα, σε μια αγχωτική για μας στιγμή,  μαλώσουμε λίγο το παιδί μας, αμέσως θα τα βάλουμε με τον εαυτό μας, επιπλήττοντάς τον σιωπηλά. Άλλοτε, όταν μόνο του έρθει και μας χαρίσει ένα "σε αγαπώ, μανούλα!" και δείξει απαράμιλλα σωστή και καλή συμπεριφορά, ένα υπέρμετρο καμάρι και μια μαμαδίστικη περηφάνια μας κατακλύζει, σκεφτόμενες πως μάλλον όλα καλά τα πράττουμε. Και αυτές οι δύο οι στιγμές, ειρήσθω εν παρόδω, απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους.

Το παραπάνω σε μένα συμβαίνει, συχνά, οφείλω να παραδεχτώ. Θέλω να πω, τη μια αυτομαστιγώνομαι με σκληρές κατηγορίες και την άλλη, με καμία διάθεση αλαζονίας, καλπάζω πάνω σε άλογο σαν πριγκίπισσα μάνα, άριστη και παινεμένη. Αν ακούγεται παράξενο, κι αν κάπου εδώ, η σκέψη να επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο επισκέφτηκε το μυαλό σας, δεν με πειράζει, λογικό το βρίσκω. Όμως από την άλλη, τελικά, στις διεργασίες που γίνονται στα ενδόμυχα διαμερίσματα του συλλογισμού και των συμπερασμάτων, όλα αυτά είναι αποδεκτά και λογικά. Όλες οι αντιφατικές σκέψεις και οι διακυμάνσεις στην αυτοκριτική μας. Βλέπετε, η μητρότητα, ή μάλλον το πώς να είσαι μάνα, δεν διδάσκεται ποτέ και πουθενά. Οπότε, ο δρόμος χαράσσεται από την κάθε μητέρα, πάντα με άξονα και κριτήρια τα απαραίτητα και αυτονόητα: την τροφή, την υγεία, την πνευματική και σωματική ανάπτυξη, το σεβασμό, τη φροντίδα, την καθαριότητα και το παιχνίδι. Το πώς όμως θα τα προσφέρουμε όλα αυτά, βασισμένα σε ποιες μεθόδους ή νόμους και με ποιους κανόνες είναι κάτι που το μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα. Μάθημα που προέρχεται κι από το ίδιο μας το παιδί μέσα από τους τρόπους του, τις επιθυμίες και τις ανάγκες του, ανάλογα με την προσωπικότητά του. Και αυτό περιπλέκει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα.

Άρα, μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι ακόμα και η  ανασφάλεια ή η καθημερινή επιφύλαξη μπορούν να παρουσιάζονται συχνά, και αν όχι να είναι καλοδεχούμενες, μπορούν -έστω- να γίνουν αποδεκτές, με την έννοια της συμφιλίωσής μας μαζί τους. Όπως επίσης και πιθανώς ακόμα πιο ευπρόσδεκτες είναι η ισχυρή αυτοπεποίθηση, η σιγουριά και η αποφασιστικότητα.

Αυτό το παζλ των στοιχείων που διατρέχουν τη μάνα που είμαστε, μας κάνουν τη μάνα που είμαστε. Μέσα σε όλα αυτά τα μονοπάτια με προορισμό τη σωστή και ισορροπημένη μητρότητα, εγώ συναντώ πολύχρωμα λουλούδια, καλοσυνάτα ζωάκια, χαρωπούς ήλιους και απέραντα λιβάδια, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό και τις δυσκολίες,  τις -μη- αντοχές, τις ανυπόφορες στιγμές και την έλλειψη καρτερικότητας. Κι έτσι, ακόμα κι αν όλα τα κάνω, ή έστω νομίζω ότι τα κάνω σωστά, όταν λίγο ξεφύγω σε κάτι, και ξεφύγω με τα δικά μου δεδομένα και όχι με αυτά που θα μου υποδείξουν οι άλλοι, τότε θα εμφανιστεί η αμφιβολία και η αυτοαναίρεση πλουμιστές και ψηλομύτες και θα αρχίσουν να με κάνουν να αυτοαναιρείμαι και να με αποδοκιμάζω ως μάνα.

Όλα κατά τη γνώμη μου είναι εύλογα και φυσιολογικά μέσα στις πιθανές παρεκκκλίσεις τους. Αυτό που μετράει για μένα είναι μια μάνα να είναι στα αλήθεια ταπεινή και πάντα σε επιφυλακή. Ίσως αυτό και να μας κάνει ειλικρινείς απέναντι σε μας και σε αυτά που κάνουμε και να ανοίγει το δρόμο της βελτίωσης. Τόσο για το παιδί μας όσο και για μας. Τι λέτε κι εσείς;