Η συγκλονιστική κατάθεση ψυχής της Αγγελικής στο all4mama- μιας μητέρας που έμεινε ανάπηρη την ώρα του τοκετού!

Η μοίρα της έπαιξε άσχημο παιχνίδι στα 29 της. Έζησε τη μεγαλύτερη χαρά συγχρόνως με την ανείπωτη λύπη. Τη στιγμή που έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, έμεινε παράλυτη. Εκεί γκρεμίστηκε ο όμορφος κόσμος της και άρχισε ο Γολγοθάς της Αγγελικής Λάβδα.

Συνέντευξη στην Μαργαρίτα Αργυροπούλου

Δεν έζησε τον πρώτο χρόνο της μονάκριβης κόρης της, τον πέρασε σε κέντρα αποκατάστασης της Αμερικής και της Ελλάδας... Γιατροί, νοσοκομεία, επώδυνα χειρουργεία και φρούδες ελπίδες ότι θα ξαναπερπατήσει. Σε όλον αυτό τον αγώνα ήταν σχεδόν, μόνη της. Ο άνδρας της την εγκατέλειψε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να αντέχουν τα δύσκολα. Είχε όμως τον φύλακα άγγελό της, την αδελφή της, Αλεξία.

Παρά τη σθεναρή άρνησή της να αποδεχθεί την παραλυσία της, η Αγγελική δεν... κατέθεσε τα όπλα. "Άργησα να το αποδεχθώ, δεν ξέρω αν το έχω αποδεχθεί ακόμα" ομολογεί. Όση δύναμη λείπει από τα πόδια της, τόση και περισσότερη έχει η ψυχή της. Δύναμη να ξεπερνάει τους καθημερινούς αβάσταχτους πόνους με μορφίνες, δύναμη να φροντίζει τη 12χρονη κόρη της, δύναμη να στηρίζει το σπίτι της μόνη της, δύναμη να αγνοεί αγενείς συμπεριφορές, κακεντρεχή σχόλια και αδιάκριτα βλέμματα.

Μπορεί η εγκατάλειψη του πιο δικού της ανθρώπου στην πιο δύσκολη στιγμή να την "διέλυσε", όμως δεν το έβαλε κάτω και σήμερα 12 χρόνια μετά, νιώθει νικήτρια! Η Αγγελική Λάβδα είναι το ζωντανό παράδειγμα, ότι ο άνθρωπος έχει αστείρευτες δυνάμεις και μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του!

Διαβάστε την συγκινητική εξομολόγηση από καρδιάς της 41χρονης Αγγελικής Λάβδα στο all4mama.gr και τον συγκλονιστικό τρόπο που περιγράφει  τις δύσκολες στιγμές στέλνοντας το πιο δυνατό μήνυμα ζωής.

Ήσουν στην πιο όμορφη περίοδο της ζωής σου. Μόλις είχες παντρευτεί και περίμενες το παιδί σου. Τί συνέβη;
Ήταν στα αλήθεια η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου άρχισα σιγά σιγά να νιώθω έντονους πόνους στη μέση που στην συνέχεια γινόντουσαν όλο και πιο αφόρητοι. Στην πορεία μου είπαν πώς κατά το μεγάλωμα των ορμονών, μεγάλωνε και ένας όγκος που είχα στον νωτιαίο μυελό. Παρόλο που απευθύνθηκα σε πολλούς γιατρούς η απάντηση που έπαιρνα ήταν πως "έτσι πονούν οι εγκυμονούσες." Ο γυναικολόγος μου δεν έδωσε καμία σημασία στους πόνους, μου συνέστησε υπομονή και κάποιες παυσίπονες ενέσεις έως ότου έρθει η ώρα της γέννας. Έκανα καισαρική... Τη στιγμή του τοκετού έσπασε αυτός ο όγκος, ο οποίος πίεζε τα νεύρα, αιμορράγησε δημιούργησε βλάβη και εκ των υστέρων παραπληγία κάτω άκρων.

Τι αισθάνθηκες μόλις έμαθες ότι δεν θα ξανά περπατήσεις;
Όταν έμαθα ότι δεν θα ξανά περπατήσω ένιωσα πως χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, αρνιόμουν για πολύ καιρό να το δεχτώ. Στην ζωή ήμουν πάντα χρήσιμη σε όλα, δούλευα, ζούσα μόνη μου, ήμουν ανεξάρτητη. Για μια στιγμή πέρασε όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια μου, όλες οι όμορφες στιγμές που είχα περάσει. Τι θα κάνω από δω και πέρα; Άρχισα να σκέφτομαι πως θα μεγαλώσω το παιδί μου. Πως θα παρευρίσκομαι δίπλα του όταν έρθει η ώρα να πάει στο σχολείο; Πολλά ερωτήματα στα οποία δεν έβρισκα καμία απάντηση. Ένιωσα κατώτερη των περιστάσεων, γεμάτη ενοχές, για όσα θα στερηθεί το παιδί μου, απογοήτευση...

Το περιβάλλον σου σε αποδέχθηκε;
Ευτυχώς που μέσα σε όλο αυτό που είχα να διαχειριστώ από εδώ και πέρα είχα ανθρώπους αληθινούς δίπλα μου, είχα την οικογένεια μου, φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να αντιμετωπίσω και την  αγένεια της κοινωνίας, ναι υπήρχαν και αυτοί... Οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να δεχτούν το διαφορετικό, που πολλές φορές με έφερναν σε δύσκολη θέση. Μια φορά θυμάμαι περίμενα στο πεζοδρόμιο και ήμουν έτοιμη να μπω στο αυτοκίνητο, πέρασε κάποιος, κοντοστάθηκε με κοίταξε και μου έδωσε πέντε ευρώ. Μούδιασα, ένιωσα το κεφάλι μου να σφίγγεται. Τότε κατάλαβα πόσο τραγικό είναι αυτό που μου είχε συμβεί. Έτσι θα με βλέπουν οι άνθρωποι από δω και πέρα; Είναι απλά ένα μεμονωμένο γεγονός; Αργότερα που άρχισα σιγά σιγά να αποδέχομαι την καινούργια μου ζωή, άρχισα να ξεχνάω τις δυσάρεστες στιγμές.

Υπάρχουν άνθρωποι που έφυγαν από το πλάι σου, ενώ τους θεωρούσες δικούς σου;
Έπρεπε να προχωρήσω για το παιδί μου, για τους ανθρώπους που ήθελαν το καλό μου, που με αγαπούσαν και έμειναν δίπλα μου. Εκτός από τον άντρα μου, που κάποτε πίστευα πως δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ ό,τι και να συμβεί... Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα, με τον καιρό το ξεπέρασα, είχα πιο δύσκολα να διαχειριστώ. Η  αδερφή μου, Αλεξία, όλα αυτά τα χρόνια είναι δίπλα μου και με προσέχει. Όλες τις φορές που με έπαιρνε από κάτω, όταν απογοητευόμουν και έσκυβα το κεφάλι, πάντα δίπλα μου βράχος, Οι δυο μας πήγαμε στην Αμερική, στα νοσοκομεία παντού. Ήταν εκεί για όλα όσα χρειαζόμουν, ο φύλακας άγγελος μου...

Λιγοψύχησες ποτέ;
Πολλές φορές λύγισα, έκλαψα, αλλά έπρεπε να μετατρέψω την αναπηρία μου σε προτέρημα. Δεν έπρεπε να δειλιάσω και να το βάλω κάτω.  Το παιδί μου, την Άντα μου, πάντα αυτή σκεφτόμουν και έβρισκα δυνάμεις που δεν φανταζόμουν ότι είχα.

Οι δυσκολίες της καθημερινότητας: πως κάνεις τις δουλειές σου, εσωτερικές και εξωτερικές;
Ξυπνάω πρωί, κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού, όσο και να κουράζομαι μου αρέσει, ξεχνιέμαι, νιώθω χρήσιμη. Τις πιο πολλές ώρες μου τις περνάω στο σπίτι. Έξω βρίσκω πάντα εμπόδια, αποφεύγω να βγαίνω, εξάλλου το κράτος και οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν είναι στο πλευρό των αναπήρων...

Ως μαμά ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις;
Έπρεπε να ανταπεξέλθω στο μεγάλωμα της κόρης μου. Έπρεπε να φανώ ικανή μητέρα. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Τον πρώτο χρόνο έπρεπε να μείνω σε κέντρο αποκατάστασης, έπρεπε να δυναμώσω. Έτσι έχασα τους δώδεκα πρώτους μήνες της ζωής της. Ανησυχούσα αν θα τα καταφέρω αργότερα, διαψεύστηκαν οι φόβοι μου. Δεν το έβαλα κάτω, απέδειξα σε όλους, και στον εαυτό μου πως ήμουν ικανή να ζήσω την μητρότητα. Τώρα πια είναι 12 χρονών. Και είναι η ανάσα μου. Δεν νιώθω ενοχές, ούτε κατώτερη των περιστάσεων, τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα χωρίς να της στερώ τίποτα. Για αυτήν είμαι ο ήρωάς της... με κοιτάζει στα μάτια και κάθε φορά καταλαβαίνει πως νιώθω. Το σημαντικό είναι πως ξέρει ότι την αγαπώ... χωρίς όρια. Ξέρει πως θα είμαι εκεί ότι και αν συμβεί, όσες αγενείς συμπεριφορές και να συναντήσει, όσα κακοπροαίρετα κοιτάγματα αν αντιληφθεί, δεν την αποθαρρύνουν, δεν την πτοούν. Κάνει ότι κάνω και εγώ, αδιαφορεί. Όσον αφορά εμένα δυσκολεύτηκα πολύ αλλά κατάφερα να ανταπεξέλθω στην καινούργια πραγματικότητα.

Τι σου έμαθε η ζωή σου;
Ότι  η ζωή συνεχίζεται και αν δεν το κάνω για μένα, πρέπει για χάρη της κόρης μου και όλων αυτών που είναι δίπλα μου και με αγαπούν. Μην αναλώνεστε σε ανούσια πράγματα, χαρείτε, αγαπήστε, τίποτα δεν γυρίζει πίσω, σας το λέω εγώ που που πήρα το μεγαλύτερο μάθημα.
Που έμαθα να εκτιμώ, εκείνα τα μικρά που όμως έχουν μεγάλη σημασία.