Η ευημερία των παιδιών στις σύγχρονες μορφές οικογενειών...

Διαβάστε ένα εξαιρετικό απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε οΚαθηγητής Benjamin S. Siegel στον Χρήστο Καρανάτση για το maga.gr

"Τον Μάρτιο του 2013 μια έκθεση που δημοσιεύτηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο.

Κεντρικό της συμπέρασμα ήταν ότι η ανατροφή και η ευημερία των παιδιών επηρεάζονται από μια σειρά κρίσιμων παραγόντων που δεν έχουν σχέση όμως με το φύλο ή το σεξουαλικό προσανατολισμό των γεννητόρων.

Η δημοσίευση, που συνυπογράφεται από τον Καθηγητή Παιδιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης Benjamin S. Siegel, την Καθηγήτρια Παιδιατρικής και διευθύντρια του τομέα έρευνας της παιδικής ανάπτυξης και συμπεριφοράς του Πανεπιστημίου Tufts Ellen C. Perrin καθώς και από την επιτροπή της Ακαδημίας που μελετά τις ψυχοκοινωνικές παραμέτρους της υγείας των παιδιών και της οικογένειας, βασίστηκε σε διαθέσιμα δεδομένα από έρευνες που έγιναν σε ΗΠΑ και Ευρώπη τα τελευταία 30 χρόνια.

Ορισμένοι εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το περιεχόμενο των ερευνών στις οποίες αναφέρεται η έκθεση, χωρίς όμως να καταφέρουν να υποστηρίξουν επιστημονικά επαρκώς αυτή τους τη θέση.

Παράλληλα, υπήρξαν φωνές που ισχυρίστηκαν ότι η χρονική συγκυρία δημοσίευσης της αναφοράς δεν ήταν τυχαία, αφού το ίδιο διάστημα είχε ξεκινήσει στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ η συζήτηση για το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων".

Αφού το θέμα έκλεισε τον αρχικό μιντιακό του κύκλο, θεώρησα ότι θα ήταν χρήσιμο να επικοινωνήσω με τον καθηγητή Siegel  για να μιλήσουμε για τα ζητήματα που φωτίζει η έκθεση που υπογράφει: Την ευημερία των παιδιών, τις σύγχρονες μορφές οικογενειών, τα νομικά εμπόδια και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανάμεσα σε άλλα.

Αφετηρία της κουβέντας μας ήταν ο γάμος. Ένας θεσμός, που σημαντικός πια αριθμός ανθρώπων δεν πιστεύει ή απλά δεν πίστεψε πραγματικά ποτέ..

 

 Η μεγαλύτερη απειλή σχετικά με το θεσμό φαίνεται να μην είναι μόνο τα νομικά κενά που αποκλείουν την πρόσβαση ορισμένων ομάδων σε παροχές του κράτους, αλλά πολύ περισσότερο η εγωκεντρική συμπεριφορά που έχουμε συνηθίσει να δείχνουμε και να τροφοδοτούμε, η οποία εν τέλει μας καθιστά ανίκανους να μοιραστούμε. Θα μπορούσε αυτό να είναι μια πραγματικότητα που παραγνωρίζουμε; .

- Εν μέρει είναι σωστό αυτό που επισημαίνετε. Αλλά τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα.

Το να είσαι παντρεμένος στις ΗΠΑ, σου προσφέρει συγκεκριμένα οικονομικά οφέλη τόσο σε επίπεδο πολιτειακό όσο και ομοσπονδιακό και ως εκ τούτου όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να παντρευτούν δεν έχουν το δικαίωμα πρόσβασης σε αρκετά από αυτά τα οφέλη και έτσι δημιουργείται ένα σημαντικό πρόβλημα. Πριν από χρόνια στις ΗΠΑ υπήρχαν νόμοι που απαγόρευαν τους διαφυλετικούς γάμους μέχρι την απόφαση – ορόσημο για τα αστικά δικαιώματα του Ανωτάτου Δικαστηρίου που ακύρωσε αυτούς τους νόμους (Η υπόθεση του 1967, Loving v. Virginia).

Η έννοια του γάμου περιγράφει την κοινωνική δομή γύρω από την οποία οι οικογένειες μπορούν να τροφοδοτηθούν και κατ’επέκταση να αναπτυχθούν. Φυσικά δεν υπάρχει ζήτημα με τους ανθρώπους που δεν θέλουν να παντρευτούν.

Το πρόβλημα στις ΗΠΑ ουσιαστικά σχετίζεται με τα παιδιά και το πως μπορούν να προστατευθούν σε νομικό και οικονομικό επίπεδο. Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν κάποιος είναι νόμιμα παντρεμένος και θέλει να πάρει διαζύγιο, δεν μπορεί φυσικά να χωρίσει χωρίς να ακολουθήσει την απαραίτητη νομική διαδικασία. Μέσω της τελευταίας γίνεται πάντα και η διαχείριση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των παιδιών που οι γονείς τους αποφάσισαν να χωρίσουν. Όταν δεν υπάρχει γάμος, αλλά έχουμε χωρισμό, δεν υπάρχει καμία νομική προστασία για τα παιδιά, καθώς δεν υπάρχει επίσημα διαζύγιο. Έτσι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα διασφαλιστεί το συμφέρον των παιδιών και πιθανόν αυτά να μην μπορούν να προστατευθούν με το βέλτιστο δυνατό τρόπο. Θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε και την περίπτωση της αλλαγής της σχέσης με το γονέα που δεν μπορεί να είναι εκεί για το παιδί χωρίς τη δικαστική διαταγή που καθορίζει τις επισκέψεις του. Και αυτές οι δικαστικές αποφάσεις μπορούν να εκδοθούν μόνο εάν το ζευγάρι είχε παντρευτεί, ή το παιδί (αν δεν είναι βιολογικό τέκνο) είναι νομίμως υιοθετημένο.

Βέβαια τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν αν θα παντρευτούν ή όχι προκειμένου να μεγαλώσουν παιδιά.

Οι ομοφυλόφιλοι γονείς δεν έχουν αυτό το δικαίωμα αυτή τη στιγμή στις περισσότερες αμερικανικές πολιτείες.

 

- Αρκετές γκέι και λεσβιακές οργανώσεις εξέφρασαν την ανησυχία τους σχετικά με το γεγονός ότι οι οικογένειές τους μπήκαν στο επιστημονικό μικροσκόπιο και αντιμετωπίστηκαν ως δυνητικά επιβλαβείς, όταν είναι προφανές ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με φροντίδα και πραγματικό ενδιαφέρον έχουν όλες τις δυνατότητες να γίνουν μεγαλώνοντας η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Η απάντηση που πήρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν ειλικρινής και σαφής.

Oι γκέι και οι λεσβίες μπορούν να γίνουν γονείς όπως ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο υποψήφιο γονέα, και τα παιδιά τους μεγαλώνουν μια χαρά

Μακάρι να μην χρειαζόταν να κάνουμε αυτήν την έκθεση.

Θέλω να τιμήσω όλους εκείνους τους γονείς που είναι γκέι και λεσβίες και αγαπούν τα παιδιά τους και τα αναθρέφουν με αγώνα έχοντας να αντιμετωπίσουν τις διακρίσεις, το στίγμα και όλες εκείνες τις δυσκολίες που μπορεί να φέρει η δημόσια κοινοποίηση του σεξουαλικού τους είναι.

Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας. Ο καθένας μπορεί να κάνει ένα παιδί. Δεν έχουμε κανένα νόμο που λέει για παράδειγμα ότι αν είσαι έφηβη δεν μπορείς να μείνεις έγκυος ή να γίνεις γονέας.

Στις ΗΠΑ το 65% των παιδιών μεγαλώνουν σε οικογένειες με παντρεμένους γονείς.

Κάνοντας αυτό το σχόλιο δεν λέμε ότι εγκρίνουμε ή απορρίπτουμε τους ανθρώπους που κάνουν παιδιά, ή το αν μπορούν να είναι καλοί ή κακοί γονείς.

Ως παιδίατροι έχουμε χρέος να διερευνήσουμε αν ένα παιδί είναι θύμα κακοποίησης, παραμέλησης και κακομεταχείρισης και στη συνέχεια χρησιμοποιούμε το δικαστικό σύστημα και τους νόμους.

Έτσι, το ερώτημα για πολλούς γκέι και λεσβίες, όπως το θέτετε και εσείς, είναι γιατί θα πρέπει να αποδείξουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν είναι εντάξει; Δεν είναι αυτό ένα είδος εσωτερικής προκατάληψης;

Το ζήτημα είναι ότι δυστυχώς παρόλο που είμαστε στο 2013, εξαιτίας της πολιτικής των ΗΠΑ και όλων αυτών των γενικευμένων υποθέσεων και αντιεπιστημονικών ερευνών που υποστηρίζουν ότι οι ομοφυλόφιλοι γονείς δεν είναι καλοί γονείς και τα παιδιά τους μπορούν να βλαφθούν, χρειαζόταν από την πλευρά της Ακαδημίας, που στηρίζει όλες τις παραμέτρους της υγείας των παιδιών, να επικοινωνήσει συμπεράσματα που βασίζονται σε επιστημονικά στοιχεία.

‘Οταν όλα τα πράγματα είναι ίσα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, όταν δεν είσαι αντιμέτωπος με τη φτώχεια, κάποιου είδους εξάρτηση από ναρκωτικά ή κάποια ψυχοπαθολογία και όλα τα άλλα είδη πηγών στρες και έχεις την κατάλληλη οικονομική στήριξη, τότε οι γκέι και οι λεσβίες μπορούν να γίνουν γονείς όπως ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο υποψήφιο γονέα, και τα παιδιά τους μεγαλώνουν μια χαρά.

Ο πιο σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη και συνολικά την ανάπτυξη των παιδιών είναι οι ψυχοκοινωνικές παράμετροι κινδύνου που μόλις ανέφερα (η φτώχεια, το άγχος, ο εθισμός στα ναρκωτικά,η κακοποίηση των παιδιών, κλπ.) δεν είναι το αν ο γονέας είναι γκέι ή λεσβία.

Έτσι θέλαμε μια για πάντα να καταστήσουμε σαφές προς τον αμερικανικό λαό ότι η Ακαδημία Παιδιατρικής λέει ότι τα παιδιά είναι εντάξει. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι έπρεπε να το κάνουμε αυτό, αλλά το πολιτικό και νομικό παρελθόν είναι τέτοιο που πιστεύαμε ότι είχαμε πια την ευθύνη της δημιουργίας μιας πλατφόρμας, έτσι ώστε η κοινωνία να μπορέσει να διαχειριστεί επιτέλους το γεγονός ότι υπάρχουν 2 εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ που είναι σε κίνδυνο εξαιτίας των νόμων, που κατά την άποψή μου, ενισχύουν τις διακρίσεις και έτσι η σημερινή ομοσπονδιακή και οι περισσότερες πολιτειακές κυβερνήσεις δεν βοηθούν τις οικογένειες και τα παιδιά με τον τρόπο που θα έπρεπε.
Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2013/06/04/ta-pedia-ine-entaxi/