Γιατί δεν πρέπει να συζητάμε για τις αμβλώσεις; (Έλα μου ντε!)

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Η άμβλωση είναι δικαίωμα της γυναίκας και νόμος του κράτους. Και κάπου εδώ θα πρέπει να τελειώσω το κείμενο και να λήξει η όποια συζήτηση.

Από τη Μικαέλα Θεοφίλου

Δυστυχώς όμως υπάρχουν στιγμές  σ’ αυτή τη χώρα που η κοινή λογική, που τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα και που ψάχνεις να βρεις τι δεν έχεις καταλάβει εσύ καλά… ή μήπως οι άλλοι;

Ο ευρωβουλευτής της ΝΔ και ψυχίατρος Στέλιος Κυμπουρόπουλος έδωσε θετική ψήφο σε ψήφισμα που αναφέρει ότι η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού «πρέπει πάντα να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης». Για να δικαιολογήσει μάλιστα την στάση του ο ευρωβουλευτής ανέφερε  ότι «όταν το παιδί βρίσκεται στη μήτρα της μητέρας, όταν είναι μικρό, δεν έχει τη δύναμη να μιλήσει, δεν πρέπει να μιλήσουμε και εμείς για αυτό;». Μία δήλωση, μια ερώτηση  για να «ψαρώνουν» οι  αδαείς  με χειριστική επίκληση στο συναίσθημα. Η κυβέρνηση και το κόμμα τον άφησαν εκτεθειμένο, ο ίδιος ζήτησε συγνώμη και δεν λέω ότι το έκανε από πρόθεση, λέω όμως ότι ήταν φάουλ.

Λέω ότι  δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και  ερωτήματα που έχουν απαντηθεί με νόμο από το 1986 είναι επικίνδυνο να τα επαναφέρεις αμφισβητώντας τα,  όπως δεν έχουμε αμφισβητήσει ποτέ- μετά την Μεταπολίτευση – το άρθρο 4 του Συντάγματος που ορίζει ότι  όλοι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και ότι όλοι μας έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης (γνωστή ως άμβλωση, ή έκτρωση) έχει νομιμοποιηθεί με τον νόμο 1609/1986, δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 86/Α/3-7-1986 (με τελευταία ενημέρωση τον Μάρτιο του 2019 στο ΦΕΚ 43/Α/9-3-2019) και βάσει του άρθρου 304 του Ποινικού Κώδικα και επιτρέπει  την άμβλωση / έκτρωση με τη συναίνεση της εγκύου και από γιατρό μαιευτήρα – γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα.

Έτσι ορίζει ο νόμος που ψηφίστηκε στη Βουλή από την πλειοψηφία των βουλευτών και έλυσε το ζήτημα μία και δια παντός. Το δικαίωμα λοιπόν στην άμβλωση είναι μία ακόμα αρχή της Δημοκρατίας. Μία ακόμα αρχή της αυτοδιάθεσης. Αυτής  του  γυναικείου σώματος.

Γιατί το ζήτημα των αμβλώσεων δεν χρειάζεται να είναι ούτε μεγάλο ούτε λεπτό. Είναι ατομικό. Αφορά κάθε γυναίκα ξεχωριστά. Αφορά τη γυναίκα που θέλει ή δε θέλει να γίνει μητέρα. Τη μητέρα που θέλει ή  δε θέλει να κάνει άλλο παιδί.  Και μόνον αυτή.

Σε ένα meme που κυκλοφορεί στα social media διάβασα το ακτιβιστικό σχόλιο «Αν δεν έχεις μήτρα, δεν έχεις γνώμη».

Αν με ρωτάτε (που δε με ρωτάτε) δεν το πιστεύω αυτό. Σε μια δημοκρατία απόψεις διαφορετικές οφείλουν να υπάρχουν.   Το θέμα είναι να μην επιβάλλονται. Να μην θεωρούνται θέσφατο που μας ρίχνει το φως της αλήθειας στα μάτια μας. Που υπόγεια ή... υπέργεια θέλουν να κυριαρχήσουν.  Άλλο είναι η άποψη και άλλο να υποτάσσεται το αναφαίρετο δικαίωμα μίας γυναίκας, στο σκοταδισμό, στον συντηρητισμό και την ακραία άποψη εκείνων… με ή  χωρίς μήτρα. (ούπς!)

Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που πρέπει να εξηγήσουμε τα δεδομένα.  Θυμάστε τον Ιανουάριο του 2020 όπου οι σταθμοί του Μετρό είχαν γεμίσει με εκείνες τις αχαρακτήριστες  αφίσες κατά των αμβλώσεων που μεταξύ άλλων ανέφεραν «από την 18η ημέρα ΚΤΥΠΑ η ΚΑΡΔΙΑ του;» και «από την 8η εβδομάδα ΟΛΑ τα όργανά του έχουν δημιουργηθεί;», που –μεταξύ μας – δεν έχουν και καμία επιστημονική βάση;  Μετά τον σάλο που ξέσπασε οι αφίσες κατέβηκαν ύστερα από εντολή του υπουργού Μεταφορών που καλούσε τη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ να εξηγήσει το σκεπτικό με το οποίο επέτρεψε μια τέτοια καμπάνια.  Ευτυχώς και τότε υπήρξε αντίδραση.

Ευτυχώς υπάρχουν αντανακλαστικά (λίγο τα social media, λίγο ότι η κοινωνία έχει πια πιο ευαίσθητες κεραίες, λίγο ότι και η Πολιτεία έχει –ας το παραδεχθούμε χωρίς ενοχές- πιο ευήκοα ώτα) και αυτές οι ανταύγειες σκοταδισμού και οι κορώνες Μεσαίωνα σβήνουν εν τη γενέσει τους.

Θα τελειώσω όπως άρχισα. Η άμβλωση είναι δικαίωμα της γυναίκας και νόμος του κράτους. Και κάπου εδώ θα πρέπει να τελειώσω το κείμενο και να λήξει η όποια συζήτηση.