Ελεονώρα Μελέτη: H ψυχολογική κατάρρευση κατά την κατάψυξη ωαρίων «...δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω»

Η γυναίκα όσο ανεξάρτητη, δυναμική και δραστήρια να είναι "κουβαλάει" μέσα της στερεότυπα που ακούει από μικρό παιδί. "Πότε θα παντρευτεί και πότε θα γίνει μάνα". Κι αν δεν ακολουθήσει την πεπατημένη "φταίει η ίδια, είναι προβληματική, στείρα, γεροντοκόρη"

Η Ελεονώρα Μελέτη αν και τόσο δυνατή δεν μπόρεσε να ξεφύγει από αυτά τα στερεότυπα. Ηχούσαν στα αυτιά της. Η όμορφη παρουσιάστρια έδωσε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό GLOW και, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην ημέρα που μίσησε τον εαυτό της, αλλά και το μεταβατικό στάδιο που πέρασε μετά τη γέννηση της κόρης της.

«Στα 35 μου, που είχα μάθει για την ωοκατάψυξη, ανέφερα στον γυναικολόγο μου ότι αγχώνομαι με την ηλικία μου και ήταν καθησυχαστικός. Μου είπε να τα ξαναπούμε στα 38 μου. Οπότε, επανήλθα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι, αν δεν είμαι στην τροχιά μιας σχέσης με προοπτικές, στα 38 θα ξεκινήσω με τη μέθοδο. Η διαδικασία είχε ξεκινήσει πριν γνωρίσω τον Θοδωρή. Τον γνώρισα στο τελείωμά της και είχα σκεφτεί ότι θα την ολοκληρώσω. Έκανα ουσιαστικά αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Στα 38 μου κατέψυξα τα ωάριά μου, έτσι ώστε, αν ποτέ ξυπνούσα στις “γκρίζες ηλικίες” μετά τα 42, να μπορώ να έχω τη δυνατότητα να αποκτήσω ένα παιδί, χωρίς το άγχος που κυνηγάει όλες τις γυναίκες, εκείνου του ρολογιού που μετράει αντίστροφα.

Η μέρα που ξεκίνησα τη διαδικασία ήταν πράγματι πολύ επώδυνη, καθώς ήξερα ότι οι άνθρωποι που θα με έβλεπαν εκεί θα σκέφτονταν διάφορα πράγματα για μένα. Λειτούργησαν σαρκοφαγικά μέσα μου όλα τα στερεότυπα. Το στερεότυπο είναι τόσο δυνατό που περνάει στην ψυχοσύνθεση και στο υποσυνείδητό μας ως πραγματικότητα. Μία ένεση ορμονών κατάφερε να αναστατώσει το είναι μου. Εκείνη τη στιγμή βρέθηκα να είμαι αντιμέτωπη με την ηλικία μου: “Για να είμαι εδώ, σημαίνει ότι είμαι 38, άρα μετράω αντίστροφα, άρα αρχίζω να παλιώνω ως γυναίκα”.

Βρέθηκα να νιώθω την ανάγκη να δικαιολογηθώ, γιατί η κοινωνία μέχρι και πρότινος έδειχνε με το δάκτυλο τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Σε άλλες εποχές τις αποκαλούσαν “στείρες”, τις εγκατέλειπαν οι άντρες τους. Βρέθηκα να νιώθω ότι οι άλλοι μπορεί να νομίζουν ότι φέρω κι εγώ αυτό το στίγμα και ένιωσα την ανάγκη να δικαιολογηθώ. Εκεί μίσησα τον εαυτό μου… Ακριβώς επειδή είμαι γυναίκα που δε λυγίζει μπροστά στα στερεότυπα, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος άλλος για μένα. Τραγικό.

Ένιωσα ότι με την ενοχική μου σκέψη θρέφω κι εγώ ένα τέρας, που κυνηγάει πολλές γυναίκες. Βρέθηκα να θέλω να δικαιολογηθώ που είμαι 38 και μόνη μου, και οι άλλοι θα νομίζουν πως είμαι προβληματική, δύστροπη, γεροντοκόρη – πράγματα που είχα ακούσει στο παρελθόν να λέγονται πίσω από την πλάτη μου σε συγκεντρώσεις και οικογενειακά γεύματα. Όλο αυτό ήρθε και γιγαντώθηκε με μία ένεση την ημέρα την ωοληψίας. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα, είχα μπει στο αυτοκίνητο και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ο γιατρός μου με ηρέμησε και τελικά ολοκλήρωσα τη διαδικασία και δεν το μετάνιωσα ποτέ» εξομολογήθηκε η Ελεονώρα Μελέτη.

Οι ημέρες μετά τον τοκετό

Η Ελεονώρα Μελέτη αναφέρθηκε και στο δύσκολο μεταβατικό στάδιο μιας γυναίκας μετά τον τοκετό. Η ψυχολόγος της τής εξήγησε πως αυτό που περνούσε είχε όνομα, λέγεται “matrescence” (στα ελληνικά «επιλόχειος ψυχισμός»), κάτι που την ανακούφισε. Μέρος, λοιπόν, αυτής της ψυχικής αναδιαμόρφωσης ήταν και τα έντονα συναισθήματα που της γεννούσε ο σύντροφός της, ο οποίος συνέχιζε κανονικά την καθημερινότητά του, κάτι που για εκείνη έμοιαζε ανέφικτο.

«Το μωρό είναι ένα άγνωστο πεδίο, που ναι μεν ενεργοποιεί ένστικτα, αλλά μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι είναι όλο αυτό που σου συμβαίνει, το να βλέπεις τον άντρα σου να ακολουθεί τη ρουτίνα που ακολουθούσε μέχρι και λίγες ώρες πριν πας στο μαιευτήριο, σε κάνει έξαλλη, νιώθεις επιθετικά για εκείνον. Σκέφτεσαι: “Αφού μαζί κάναμε το παιδί, γιατί εγώ ζω όλο αυτό και νιώθω ένα συνεχές σφυροκόπημα;”. Αλλά εκεί πρέπει να καταλάβουμε πως αυτή είναι η κατάσταση για τις γυναίκες, καθώς αυτές είναι η τροφή, από αυτές εξαρτάται το παιδί για πολύ καιρό μετά τη γέννησή του. Ο ρόλος του πατέρα, αντίθετα, είναι να φροντίζει τη γυναίκα. Όταν το άκουσα αυτό από χείλη ειδικού, ηρέμησα, καθώς ο Θοδωρής είχε αυτόν τον ρόλο. Ήταν παρών φροντίζοντας εμένα, ικανοποιώντας τις δικές μου ανάγκες, με είχε ως προτεραιότητα και ήθελε να είμαι καλά. Άρχισα να βρίσκω τις ισορροπίες, αλλά πήρε λίγο χρόνο. Δεν ήταν ωραίο να σκέφτομαι άσχημα για τον άνθρωπό μου. Είχα ενοχές, αλλά δεν το έλεγα σε κανέναν» ανέφερε η Ελεονώρα Μελέτη.