"Η πρώτη χρονιά του σχολείου τελείωσε!"

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Πριν λίγες μέρες αποχαιρέτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου τις δασκάλες του παιδιού μου. Η χρονιά που πέρασε ήταν η πρώτη που ο μεγάλος μου γιος πήγε στον παιδικό σταθμό. Πόσα έχω να θυμάμαι! Και εκείνος, ακόμα περισσότερα σίγουρα. Είχα φάει έναν χρόνο να γυρνάω σε παιδικούς σταθμούς της περιοχής μας προκειμένου να αποφασίσω ποιος ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα του παιδιού μου και σε ποιον θα ένιωθα εγώ πιο ασφαλής. Με το που αντίκρυσα το παραδοσιακό αρχοντικό κτίριο όπου έμελε να χαραχτούν οι πρώτες μας σχολικές αναμνήσεις, ένιωσα αμέσως μια φοβερή θαλπωρή. Δεν ήταν οπτικά τόσο μοντέρνο όσο άλλα που είχα επισκεφθεί, όμως ήταν πανέμορφο και μέσα ήταν σαν σπίτι. Ακριβώς κάτι τέτοιο ήθελα. Το δεύτερο σπίτι του θα ήταν άλλωστε, αφού τις περισσότερες ώρες της ημέρας θα τις περνούσε εκεί. Ζεστό, με δασκάλες που τις έβλεπες και ένιωθες ότι δεν έχουν μόνο παιδαγωγικές γνώσεις και ότι δε μένουν στα στεγανά ενός εκπαιδευτικού μοντέλου αλλά ανοίγουν το μυαλό τους δίπλα και γύρω από αυτό, μου ενέπνευσε μεγάλη εμπιστοσύνη. Είχε προηγηθεί και μια όχι και τόσο καλή εμπειρία, έναν χρόνο πριν, όταν προσπάθησα να τον εντάξω σε έναν βρεφονηπιακό σταθμό που πρέσβευε και εφάρμοζε ένα ιταλικής προέλευσης εκπαιδευτικό σύστημα, οπότε ήθελα η επόμενη μου επιλογή να είναι πολύ πιο φιλοσοφημένη.

Οι πρώτες μέρες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Το σχολείο επέτρεπε στον γονιό να βρίσκεται στον προαύλιο χώρο, οπότε όταν το παιδί ένιωθε ανασφάλεια θα αναζητούσε την παρουσία του και έτσι η ένταξή του θα γινόταν πολύ πιο ομαλά και σταδιακά. Και όντως ο Γιάννης την αναζητούσε συνέχεια την παρουσία. Ξέρω παιδικούς σταθμούς και σχολεία που θεωρούν ότι αυτό δεν είναι καλό ή δίνουν χρονικό περιθώριο λίγων ημερών για να ολοκληρωθεί η προσαρμογή του παιδιού. Εγώ όμως πιστεύω ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Δεν έχουν όλες οι συμπεριφορές τον ίδιο αντίκτυπο και ούτε η ζωή όλων των παιδιών είναι η ίδια ώστε να υποδέχονται με ευκολία την πίεση στην πραγματικότητά τους. Το δικό μου το παιδί λοιπόν δεν χρειαζόταν πίεση σε εκείνη την φάση της ζωής του οπότε το συγκεκριμένο οικογενειακό σχολείο ήταν, για εμένα, ότι έπρεπε. Άλλωστε θα έρχονταν σίγουρα στιγμές στη ζωή του όπου η πειθαρχία θα ήταν η no1 λέξη απέναντι στην υποχρεωτική εκπαίδευση, στους δασκάλους, στις υποχρεώσεις, σ το σπίτι του. Δεν ήταν η ώρα για αυτό, έκρινα εγώ η μαμά του. Μας πήρε περίπου έναν μήνα για να πει ο Γιάννης «γεια μαμά» με χαμόγελο. Και από τότε δεν υπήρξε σχεδόν ούτε μια μέρα που να μου είπε ότι δεν θέλει να πάει στο σχολείο. Αγάπησε όλες τις δασκάλες του, τους φίλους του, τα καινούργια πράγματα που μάθαινε, το σχολικό, τις γιορτές, τα πάρτυ, όλα! Και μαζί του και εγώ τα λάτρεψα.

Έζησα στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα μου. Η πρώτη συγκέντρωση γονέων όπου μου έλεγαν πόσο υπέροχος είναι, πόσο τρυφερός, πόσο χαρούμενος, πόσο υπάκουος, πόσο φιλομαθής. Οι πρώτες του ζωγραφιές. Οι παρελάσεις που διοργάνωναν για τις εθνικές εορτές. Οι ημέρες που μας καλούσαν για να φτιάξουμε κέικ με τα παιδιά μας. Τα αθλήματα που έκανε. Τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι γνώσεις που απέκτησε για τις 4 εποχές. Το λεξιλόγιο που εμπλουτίστηκε εντυπωσιακά. Ο ενθουσιασμός του κάθε φορά που ήθελε να μου πει κάτι «φοβερό» που έμαθε. Η αγκαλιά του όταν τον υποδεχόμουν εγώ από το σχολικό. Τα πρώτα πάρτυ των φίλων του. Η γνωριμία μου με τις άλλες μαμάδες. Ένας κόσμος τόσο καινούργιος για μένα αλλά τόσο όμορφος παράλληλα. Κάθε νέα του γωνιά και ένα ακόμα όμορφο συναίσθημα. Κάθε τοπίο του και ένα ακόμα δάκρυ συγκίνησης. Κάθε του ανάμνηση και μια ακόμα επιθυμία να παγώσω το χρόνο.

Το πάγωμα του χρόνου όμως δεν έρχεται. Και η σχολική χρονιά τελείωσε για τον Γιάννη και για μένα μετά από αυτόν. Πηγαίνοντας τον την τελευταία μέρα στο σχολείο του, όλα αυτά πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου. Πόσο ευγνώμων είμαι για όλα όσα έζησα φέτος μέσα από τον Γιάννη... Ήταν σίγουρα η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Αλλά το σχολείο του Γιάννη ήταν ίσως ο συμβολισμός που μου έδειξε ότι πίσω από κάθε άσχημη κατάσταση μπορεί να υπάρχει κάπου ένα όμορφο κεφάλαιο που αν το κοιτάξεις και δεν το αγνοήσεις θα σου ανοίξει την καρδιά και θα σε κάνει να δεις τη ζωή με άλλα μάτια. Μάτια δακρυσμένα από περηφάνια για την εξέλιξη των παιδιών σου. Μάτια που λάμπουν όταν βλέπεις τον χαρακτήρα τους να ξεδιπλώνεται και όταν κοιτάς τι τους κερδίζει και τι αγαπούν. Μάτια σκεπτικά για σένα που τα καταφέρνεις όταν σου αναλογούν τόσες ευθύνες. Ανάμεσα σε θεατρικές παραστάσεις, γυμναστικές επιδείξεις και κουτιά γεμάτα από δημιουργίες των πιο σημαντικών ανθρώπων της ζωής σου που χαζεύεις το βράδυ με το που κοιμηθούν, βιώνεις συναισθήματα που σε κρατούν δυνατή και σε κάνουν να πιστεύεις ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές εσύ θα βλέπεις πάντα την ηλιαχτίδα και αυτή θα μάθεις και τα παιδιά σου να κοιτούν...

Δίνω ραντεβού για τον Σεπτέμβριο, λοιπόν, στο ίδιο αρχοντικό κτήριο. Αυτή τη φορά, ο έμπειρός πια Γιάννης θα υποδεχτεί τον αδερφό του στο σχολείο του και η ιστορία θα επαναληφθεί για μένα. Για εκείνους, θα διαγραφεί ένας καινούργιος δρόμος, ο καθένας με τη δική του βαρύτητα. Για εμένα όμως θα είναι μια απόδειξη ότι η ζωή είναι όμορφη, ανταμείβει και σου δίνει όλα τα σημάδια στα πόδια σου, ώστε να καταλάβεις πως δεν πρέπει να χάνεις τις χαρές της. Και αν όλες οι σχολικές χρονιές που θα ακολουθήσουν στη ζωή μας είναι έστω λίγο σαν αυτή που μόλις τελείωσε, θα είμαι όσο χαρούμενη χρειάζομαι να είμαι. Και εκείνα το ίδιο.