"Είμαι 4 χρόνια άυπνη..."

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Είναι 2 το πρωί και βρίσκω τον εαυτό μου να κάθεται εναλλάξ πάνω από δύο παιδικά κρεβάτια και να κοιτάζει δύο αγγέλους να ταξιδεύουν στα μονοπάτια των ονείρων τους. Πόσο όμορφοι είναι όταν κοιμούνται; Πόσα “σ’αγαπώ” τους έχω πει στο αυτί; Πόση ώρα μπορώ να κάθομαι έτσι από πάνω τους και να τους χαζεύω; Δεν υπάρχει ούτε ένα βράδυ που πριν κοιμηθώ δεν έχω μπει στα δωμάτια τους να τους κοιτάξω που κοιμούνται και να τους πω ακόμα μια καληνύχτα. Παρόλο που, δυστυχώς, 4 χρόνια μαμά και δεν είμαι από τις τυχερές στο θέμα του ύπνου. Ο μεγάλος μου γιος έχει περάσει πολλά σκαμπανεβάσματα. Δεν τον αγαπάει τον ύπνο βρε αδερφέ ή μάλλον τον αγαπάει μόνο όταν είμαι κοντά του. Με λίγα λόγια, είμαι 4 χρόνια άυπνη...

Και τι δεν δοκίμασα για να κοιμηθεί! Πόσα βιβλία διάβασα, πόσες τεχνικές ακολούθησα; Μέχρι και συνδρομή επί πληρωμή σε ένα αμερικάνικο site που έφτιαχνε tailor-made τεχνικές ύπνου έκανα. Τίποτα! Το μόνο που ΔΕΝ έκανα ήταν να αφήσω το παιδί μου να κλαίει μόνο του στο κρεβάτι του για να μάθει να κοιμάται, οπότε ότι δοκίμασα ήταν στα πλαίσια του “no tears methods”. Το γνωστό και μη εξαιρετέο «Κοιμήσου Παιδί μου» το διάβασα 3 φορές, δεν μπόρεσα όμως να ακολουθήσω τα βήματά του, παρόλο που γνώριζα ότι έτσι έμαθαν πολλά παιδιά να κοιμούνται.

Όταν απευθύνθηκα σε παιδοψυχολόγο για να ρωτήσω αν του κάνω κακό που δεν τον αφήνω να κλαίει για να μάθει να κοιμάται (γιατί αυτό με έκαναν να πιστεύω οι γύρω μου) μου απάντησε ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι το παιδί σου να αισθάνεται τη σιγουριά σου απέναντι σε ό,τι κάνεις.

Κάπως έτσι, η απόφαση για μένα ήταν μονόδρομος. Δεν θα τον άφηνα να κλάψει. Απλώς, θα προσπαθούσα να διορθώσω τα πράγματα στο δεύτερο μωρό που ερχόταν. Και σαν από θαύμα, τα δύο μου παιδιά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους στο θέμα του ύπνου. Γιατί στο δεύτερο παιδί ήξερα. Κατάλαβα ότι το λάθος με τον Γιάννη ήταν ότι από τότε που ήταν μωρό, αφού τελείωνε το γάλα του αποκοιμιόταν στην αγκαλιά μου και τον έβαζα στο κρεβάτι του αφού είχε ήδη κοιμηθεί. Είχε έτσι συνδέσει τον ύπνο του μαζί μου.

Διαβάζοντας, έμαθα ότι όλοι οι άνθρωποι κάνουν κύκλους ύπνου, περνώντας από τα ήρεμα στάδια στον πιο βαθύ ύπνο. Οι μεγάλοι, δεν το θυμόμαστε καν αφού έχουμε μάθει να αλλάζουμε πλευρό και να ξανακοιμόμαστε. Τα μωρά όμως που δεν το έχουν μάθει ακόμα, όταν ξυπνούν, ο μόνος τρόπος για να ξανακοιμηθούν είναι να βιώσουν την ίδια διαδικασία. Ο Γιάννης λοιπόν που είχε μάθει να αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου, όταν ολοκληρωνόταν ο κύκλος του ύπνου του ήθελε πάλι εμένα για να ξανακοιμηθεί. Όταν το κατάλαβα, και αφού είχα προσπαθήσει και άλλες τεχνικές με παταγώδη αποτυχία, ήταν λίγο πριν γεννηθεί ο αδερφός του και δεν ήθελα να πιεστεί παραπάνω με απανωτές αλλαγές.

Με τον Γιώργο όμως άλλαξα λίγο τη στάση μου. Προσπαθούσα να τον βάζω στο κρεβάτι του λίγο πριν αποκοιμηθεί. Πολλές φορές έκλαιγε, τον έπαιρνα αγκαλιά και λίγο πριν αποκοιμηθεί τον ακουμπούσα πάλι στο κρεβάτι του. Υπήρξαν βράδια που έκανα την ίδια διαδικασία μπορεί και 20 φορές. Σταδιακά όμως το έμαθε και έτσι ο ύπνος για εκείνον έγινε μια πολύ λιγότερο περίπλοκη διαδικασία από ότι για τον αδερφό του, ο οποίος ακόμα θέλει να του κρατάω το χέρι για να κοιμηθεί, ενώ και κατά τη διάρκεια της νύχτας αναζητά την αγκαλιά μου.

Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές. Γενικά στη ζωή μου, πόσo μάλλον σε θέματα παιδιών. Όταν με ρωτούν φίλες μου που έκαναν παιδάκι μετά από μένα «τι να κάνω με αυτό, πώς να χειριστώ εκείνο;», δεν απαντώ ποτέ. Λέω πώς χειρίστηκα εγώ μια αντίστοιχη κατάσταση και τι έμαθα από τα λάθη μου αλλά οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ. Έχουμε προσωπικότητα, διαφορετική οπτική και αισθητική και διαφορετικό τρόπο χειρισμού ακόμα και μιας ακριβώς ίδιας πρακτικής. Έτσι, δύο άνθρωποι μπορεί να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα με εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Εξαρτάται τόσο από τον αποστολέα, όσο και από τον αποδέκτη. Σέβομαι την κάθε πρακτική που ακολουθεί μια μαμά για να μάθει το παιδί της το οτιδήποτε. Πάνω από όλα, για να είναι καλά το παιδί πρέπει να είναι καλά η μαμά, αυτό είναι νούμερο 1 κανόνας. Οπότε οτιδήποτε επιλέγουμε όλες μας είναι πάντα σωστό γιατί είναι αυτό που εμείς επιλέξαμε για τους δικούς μας λόγους.

Με αυτόν τον γνώμονα λοιπόν, εγώ που είμαι άυπνη εδώ και χρόνια, λέω πως αγαπώ αυτό που περνάω γιατί χαρακτηρίζει εμένα. Τα λάθη μου, τα κίνητρά μου, τους φόβους μου, την αγάπη μου. Δεν πειράζει που πολλές φορές από την κούραση κουτουλάω στην κυριολεξία σε πόρτες και τραπέζια. Μπορεί πολλοί να θεωρούν ότι 4 χρονών παιδί είναι πολύ μεγάλο για να μη σε αφήνει να κοιμηθείς. Να λένε ότι δεν είναι σωστό για κανέναν. Όμως εγώ δεν ήθελα να αφήσω το παιδί μου να κλαίει μόνο του στο σκοτάδι. Εγώ πίστευα ότι ήταν λάθος. Και πίστευα ότι θα βρω λύση. Δυστυχώς δεν την βρήκα. Λάθος, σωστό, δεν έχει σημασία. Αν είναι όντως λάθος όμως, δεν ήθελα να το διορθώσω πληγώνοντας τον περισσότερο, με τεχνικές που στην ηλικία που είχε φτάσει θα ήταν περισσότερο επώδυνες. Απλά δεν ήθελα. Αποφάσισα να περιμένω. Να κάνω υπομονή. Και είμαι σίγουρη ότι θα έρθει η στιγμή που χωρίς πίεση θα καταλάβει ότι δεν με χρειάζεται πια.

Μέχρι τότε, ρουφάω στιγμές. Αφού όταν δε θα με χρειάζεται πια, όταν με το ζόρι θα του παίρνω μια καληνύχτα και ένα φιλί, δεν θα στενοχωριέμαι ούτε θα νιώθω άσχημα. Γιατί θα έχω τόσες πολλές στιγμές να θυμάμαι που το αγγελούδι μου ξύπναγε και μου έλεγε «Μαμά, χεράκι!», «Μαμά έλα εδώ, θέλω αγκαλιά», «Μαμά σε χρειάζομαι». Και θα ξέρω ότι σε όλες αυτές τις στιγμές εγώ ήμουν εκεί για εκείνον. Τις έζησα. Και με το παραπάνω. Και αμέσως μετά πήγαινα στον γαλήνιο αδερφό του, τον χάιδευα στον ύπνο του και του ψιθύριζα ότι είναι όλη μου η ζωή. Δεν θα αναπληρώνω ύπνο λίγα χρόνια μετά. Ο ύπνος θα αναπληρωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, όταν έρθει η ώρα. Οι στιγμές είναι που χάνονται και δεν ξανάρχονται ποτέ. Και αυτές δεν αναπληρώνονται, ούτε γυρνάνε πίσω.