7oς μήνας

Μόλις χθες έκλεισα τον 6ο μήνα και   διανύω τον 7ο.

Ακόμη καταφέρνουμε να ξεκλέβουμε χρόνο για αποδράσεις και  βουτιές στη θάλασσα.

Κάθε φορά που μπαίνω στη θάλασσα ο μπέμπης λουφάξει στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου, όπου μένει ακούνητος μέχρι να βγω και να ξαπλώσω στην ξαπλώστρα.

Κάθε μέρα που περνάει κλωτσάει περισσότερο, τα βράδια δε πολλές φορές με ξυπνάει με τις κλωτσιές του. (ααα ποδοσφαιριστής θα γίνει φαίνεται...χαχαχα).

Το βράδυ που μας βάζει κρέμα ο μπαμπάς στην κοιλιά αρχίζει η ώρα του παιχνιδιού. Σκουντήγματα και  χάδια εμείς, κλωτσιές και μπουνιές ο μπέμπης. Το γεγονός ότι από πολύ νωρίς τον παίζαμε και του έβαζα μουσική έχει σαν αποτέλεσμα να είναι αρκετά δραστήριος, κινητικός αλλά και πονηρός.

Πολλές φορές εκεί που κλωτσάει αν βάλει κάποιος άλλος το χέρι του εκτός από εμένα ή τον μπαμπά του σταματάει και λουφάζει.

Τις προάλλες προσπάθησε η γιαγιά του να τον νιώσει χωρίς καμία ανταπόκριση και με το που βάζει ο μπαμπάς μας το χέρι έριξε μια δυνατή κλωτσιά. Έχει προσωπικότητα και χαρακτήρα λέμε το παιδί, τι και αν είναι μια σταλιά ανθρωπάκι ακόμα!!!

Καθόλην τη διάρκεια των διακοπών, από τον προηγούμενο ακόμη μήνα, έκανα καθημερινά μπάνια, ασκήσεις στη θάλασσα και μεγάλη προσοχή στον δυνατό ήλιο. Έβαζα όλο το διάστημα υψηλό δείκτη προστασίας τόσο στο σώμα, στην περιοχή της κοιλιάς (πολλές φορές που καθόμουν στον ίσκιο την σκέπαζα ώστε να μην παίρνει ακτινοβολία) όσο και στο πρόσωπο και φορούσα καπέλο για την αποφυγή πανάδων. (Είχα ακούσει τόσα πολλά για τις πανάδες που δημιουργούνται κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης σε βλέπει δε σε βλέπει ο ήλιος, που είχα τρομοκρατηθεί γιατί μου είχαν πει άτι δεν φεύγουν μετά).

Παρόλο που χρησιμοποιούσα όλα τα παραπάνω προϊόντα και μεθόδους , κρυβόμουν κάτω από την ομπρέλα στην ξαπλώστρα, ο ήλιος με έβλεπε μόνο στη θάλασσα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να μου δώσει ένα γλυκό ανοιχτό σοκολατί χρώμα.

Κάθε τόσο στο μπάνιο παρατηρούσα την διαφορά από το σημάδι του μαγιό και εκνευριζόμουν. Μίλησα με τη μαία μου όπου με καθησύχασε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα  να πάρω λίγο χρώμα αρκεί να μην γίνω κατράμι και το σημαντικότερο να μην μαυρίσει η κοιλιά μου.

Δευτέρα απόγευμα και είμαστε καθ οδόν για το πολυπόθητο ραντεβού του μήνα.

Αυτή τη φορά παρέα ήρθε η θεία μας η Χαρά για να γνωρίσει τον ανιψιό της. Χαρούμενη και φανερά συγκινημένη ακούει την αναλυτική περιγραφή που κάνει ο γιατρός για τον μπέμπη. Το βάρος του είναι τώρα 1010gr (απίστευτο... ένα ολόκληρο κιλό) και το ύψος του περίπου 35cm . Είναι πολύ καλός και αναπτύσσεται φυσιολογικά όπως μας διαβεβαίωσε ο γιατρός.

Ύστερα από τις απαραίτητες μετρήσεις από την κορφή μέχρι τα νύχια, προσπαθεί να τον αποθανατίσει στον τρισδιάστατο υπέρηχο. Αμ δεεεεεε... Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες ο μπέμπης εξακολουθεί να κρύβει το πρόσωπο του με τα δυο του χεράκια. Προσπαθήσαμε στη συνέχεια να δείξουμε στη θεία μας το "3ο μικρότερο ποδαράκι " όπως το αποκαλεί ο γιατρός μας αλλά πάλι τζίφος. Τα πόδια κλειστά ...(αν σήμερα περιμέναμε να μάθουμε το φύλλο του μωρού .. δεν είχαμε καμία τύχη) ...το πρόσωπο καλυμμένο με τα μικροσκοπικά του χεράκια...

Δεν ξέρω τι να υποθέσω... σε ποιον έμοιασε άραγε αυτό το παιδί και κάνει ντροπές???

Θέμα χρόνου είναι που θα μου πάει... θα το ανακαλύψω!!!! χαχαχα