3 λόγοι για να μην αγνοήσετε το θυμό του παιδιού σας!

Ο θυμός είναι ένα έντονο συναίσθημα, αλλά απολύτως φυσιολογικό. Οι γονείς πολλές φορές νομίζουν ότι το παιδί τους θυμώνει χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Κι όμως αυτό είναι μεγάλο λάθος. Οι έρευνες αναφέρουν ότι ο θυμός είναι ένα από τα συχνότερα συναισθήματα του ανθρώπου. Το παιδί θυμώνει, επειδή υπάρχει κάποιος λόγος τον οποίο πρέπει να μάθετε, για να το βοηθήσετε να τον διαχειριστεί.

Από τη Στεφανία Ρουμπάκη

Δείτε τι συμβαίνει όταν αγνοούμε τη συμπεριφορά αναζήτησης προσοχής του παιδιού και τι πρέπει να κάνουμε...

1. Στέλνουμε το μήνυμα στα παιδιά, πως η αγάπη μας για αυτά είναι υπό όρους.

Αυτό που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση ή νεύρα σε εμάς, όταν ο σύντροφος μας δεν μας δίνει την απαιτούμενη σημασία ή ενδεχομένως να αγνοεί το θυμό μας για κάποιο θέμα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το ίδιο πράγμα μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στα παιδιά, όταν εμείς δεν ανταποκρινόμαστε σε ό,τι κάνουν. Αυτή η αντίληψη μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά σε συναισθήματα απομόνωσης. Αν και το να αγνοήσετε το παιδί τη στιγμή που γκρινιάζει μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να ‘δουλέψει’, μακροπρόθεσμα όμως αυτό μπορεί να έχει πολύ υψηλό κόστος για την αυτοεκτίμηση του παιδιού.

Ένα παιδί συχνά δεν είναι διανοητικά ικανό να ακούσει τη συμβουλή μας, όταν είναι σε σύγχυση. Το μέρος του εγκεφάλου που χειρίζεται αυτούς τους τύπους συνομιλιών είναι ουσιαστικά στη θέση «off», μέχρι να μπορέσουν να επιστρέψουν σε μια πιο ήρεμη κατάσταση. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε το παιδί μόνο του, μεχρι να ηρεμήσει.

Τι να κάνετε πριν "διορθώσετε" τα παιδιά σας.

Κρατήστε το στην αγκαλιά σας και πείτε του μια ιστορία ή βρείτε μια άλλη κατευναστική δραστηριότητα για να βοηθήσετε στη ρύθμιση του εγκεφάλου τους (και να ενεργοποιήσετε το λογικό μέρος). Αυτό μπορεί να πάρει λίγο χρόνο. Δεν πρέπει να ακυρώνουμε τα συναισθήματα του παιδιού.

Όταν το παιδί σας ηρεμήσει, τότε μπορείτε να του πείτε με όμορφο τρόπο, τι ήταν αυτό που δεν σας άρεσε. Για παράδειγμα, μπορεί να μην σας άρεσε η αντίδραση του όταν του είπατε πως ήρθε η ώρα να μαζέψει τα παιχνίδια του από το πάτωμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρεπει να σταθείτε μόνο στο γεγονός και όχι στο τι δεν άρεσε σε εσάς. Για να αντιμετωπίσετε αυτή τη συμπεριφορά, θα μπορούσατε να πείτε, "Πρέπει να διατηρήσουμε το πάτωμα καθαρό, ώστε να μην πέσει κανείς και τραυματιστεί". Να εργάζεστε μαζί με το παιδί.

2. Χάνουμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε το μυαλό των παιδιών μας να αναπτυχθεί.

 Τα παιδιά, δεν έχουν πλήρως ανεπτυγμένο μυαλό, οπως εμείς οι ενήλικες. Στην πραγματικότητα, ο προμετωπιαίος φλοιός, το μέρος δηλαδή του εγκεφάλου τους που ρυθμίζει την ορθολογική σκέψη, μεταξύ άλλων δεν αναπτύσσεται πλήρως μέχρι πολύ πέρα από την ηλικία των 20. Θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν έχουν την “ψυχική εργαλειοθήκη” που χρειάζονται για να ελέγχουν αξιόπιστα τα συναισθήματά τους.

Τι σημαίνει αυτό για τους γονείς; Εάν ένας ενήλικας αγνοεί σωματικά ή συναισθηματικά ένα παιδί που αγωνίζεται για λάβει τη προσοχή μας, το παιδί δεν έχει κανένα μοντέλο για το πώς να χειριστεί καλύτερα ό, τι βιώνει και του προκαλεί την αρνητική συμπεριφορά κατ’ επέκταση. Στην πραγματικότητα, μελέτες δείχνουν πως αγνοώντας ένα παιδί που συμπεριφέρεται άσχημα είναι πιο πιθανό να συνεχίσει να συμπεριφέρεται άσχημα, παρά να μάθει μια εναλλακτική λύση και πιο θετικο τρόπο για να φέρεται.

Μοντέλο συναισθηματικής ρύθμισης 

Όταν ένα παιδί γκρινιάζει ή είναι θυμωμένο και αναζητά την προσοχή μας, μπορούμε να το βοηθήσουμε να αντιμετωπίσει με έναν πιο κατάλληλο τρόπο τη διαχείριση των μεγάλων συναισθημάτων του. Μπορούμε να του εξηγήσουμε πως όταν βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση, μπορεί να έρθει σε μας για υποστήριξη και να μη φοβάται για τιμωρία.

Θυμηθείτε, μπορούμε (και πρέπει) να θέσουμε υγιή όρια σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά. Αυτό που είναι πιο σημαντικό για ένα παιδί να ξέρει, είναι το τι δεν μπορεί να κάνει, αλλά και το τι μπορεί να κάνει. Με το να τους υπενθυμίσουμε με συνέπεια ποιο είναι το όριο και ποια είναι η καλύτερη λύση σε τέτοιες συμπεριφορές, αυτό μπορεί να δημιουργήσει νέες οδούς στον εγκέφαλο.

3. Δεν αντιμετωπίζουμε την υποκείμενη ανάγκη

 Οι ειδικοί συμφωνούν ότι κάθε συμπεριφορά είναι επικοινωνία ακόμα και όταν δεν μας αρέσει ο τρόπος που ένα παιδί εκφράζει αυτό που θέλει. Ίσως το παιδί να είναι πεινασμένο ή κουρασμένο. Ή ίσως μιλάμε πολύ στο τηλέφωνό και νιώθουν μοναξιά. Ίσως απλά αναζητούν επαφή μαζί μας. Το παιδί μπορεί να μην ξέρει καν γιατί φέρεται με τον τρόπο που φέρεται. Στην ουσία ψάχνει τον ενήλικα προκειμένου να το βοηθήσει στη διαχείριση των μεγάλων συναισθημάτων του.

Θυμηθείτε ότι οι ανάγκες είναι ανάγκες.

Η λύση για πολλούς γονείς προκειμένου να ηρεμήσουν τα παιδιά τους, μπορεί να είναι μια αγκαλιά, ένα παιχνίδι ή ένα σνακ; Αυτή είναι μια εύκολη λύση. (αν και θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τη τελευταία, προσφέροντας φαγητό κάθε φορά). Όποια και αν είναι η λύση ωστόσο, αν μπορέσουμε να βρούμε τη βασική αιτία της συμπεριφοράς, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, από το να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει, διαφορετικά κινδυνεύουμε να στείλουμε το μήνυμα στο παιδί μας ότι οι ανάγκες τους δεν έχουν σημασία.

Τα παιδιά χρειάζονται την προσοχή μας. Είναι παιδιά. Αυτό που θέλουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι να βασίζονται στην αποδοχή μας, την άνευ όρων αγάπη μας και τη συνεπή συναισθηματική μας παρουσία.