23 ετών. Αυτοκτόνησε λόγω bullying στο στρατό. Φτάνει με την τοξικότητα στην κοινωνία μας!

Ένα αγόρι δε θα ξυπνήσει ποτέ πια. Δε θα γράψει το βιβλίο που ήθελε, δε θα σχεδιάσει το ταξίδι στην Κούβα, δε θα βάλει πείσμα και στόχο να γίνει ζωγράφος ή «επαγγελματίας ομοφυλόφιλος» ή ό,τι η ψυχούλα του κάνει κέφι γιατί δεν έχει άλλη ανάσα. Ένα αγόρι 23 ετών δεν αναπνέει πλέον.

από τη Βέρα Πάρδου

Φρίκη και αηδία για έναν κόσμο τόσο τοξικό και άδικο. Ένα αγόρι, χαμογελαστό, ψηλό και όμορφο δε θα ανοίξει ξανά τα μάτια του γιατί τον έφτασαν κάποιοι στο σημείο μηδέν. Ο Κυριάκος Ευαγγελάτος δέχτηκε σε τέτοιο βαθμό bullying που λύγισε και οι ιθύνοντες ακόμη δεν έχουν εμφανιστεί και κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας. Στην Κεφαλονιά αυτό το αγόρι έπεσε στη θάλασσα με το αυτοκίνητό του και αποφασισμένος στα 23 του χρόνια για το τέλος δεν το εγκατέλειψε με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο.

Η κοινωνία τον ανάγκασε να πάει στρατό, γιατί είναι υποχρεωτικό ασχέτως αν δεν είναι για όλους ή  αν κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ να φέρονται ως άνθρωποι και κρύφτηκαν εκεί μέσα. Μάθαμε να εξισώνουμε τον άντρα με τη μαγκιά, τη βαρβαρότητα, τις φωνές και τις προσταγές. Όσο περισσότερο ξύλο αντέξεις να φας, τόσο πιο άντρας είσαι, άλλωστε οι άντρες δεν κλαίνε και άλλα τόσα λάθος πρότυπα που πέρασαν ως δεδομένα με τα χρόνια ανάμεσα μας. Ούτε λογικό, ούτε δεδομένο, ούτε ανεκτό πια εν έτη 2021 να πεθαίνει ένας άνθρωπος επειδή βασανίστηκε, επειδή οι συνάνθρωποι του φέρθηκαν σαν τέρατα και τον οδήγησαν εκεί. Αρκετά με την ταύτιση και την ανάγκη μας να ανήκουμε στην ομάδα, που αν είναι έτσι ας μη μετέχουμε και ποτέ τελικά. Ψάχνοντας τον αποδιοπομπαίο τράγο και πάντα κάποιος να φταίει ώστε να μην καταλάβουν ότι και εμείς είμαστε διαφορετικοί και τότε θεός φυλάξοι τι θα μας κάνουν.

Όσο φοβάσαι τους νταήδες τόσο γιγαντώνονται και θεριεύουν. Όσο δε μιλάς και ανέχεσαι στη σιωπή τόσο μεγαλύτερος συνένοχος θεωρείσαι. Σκέψου μόνο εσύ που ήξερες ότι αν είχες μιλήσει νωρίτερα ο Κυριάκος μπορεί τώρα και να ζούσε. Δε σου αρέσουν οι τύψεις και οι ενοχές όμως; Ούτε στην οικογένεια του αρέσει που το παιδί τους δεν έκανε όσα ονειρεύτηκε γιατί βρέθηκε νεκρό, επειδή εκείνοι απλώς ακολούθησαν την εντολή της κοινωνίας και τον έστειλαν στρατό και εκείνο δεν επέστρεψε ποτέ. Τι να πούμε σε αυτούς τους γονείς, τι θα μπορούσαμε εμείς να πούμε;

Ντρέπομαι για αυτά τα άτομα που μιλάνε και εκφράζονται χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες, που φέρονται ως το χείριστο είδος και με τρομάζει η ευκολία με την οποία το κάνουν. Πως γίνεται να μην τους αγγίζει ο φόβος του αλλού; Η απογοήτευση ακόμα ή ο πόνος; Είναι 23 ετών και είναι ακόμα ένα παιδί ή μάλλον πιο σωστά ήταν ένα παιδί. Για αυτό γράφεται αυτό το κείμενο, για να μη ξεχάσουμε αυτό το παιδί και να κάνουμε ότι μπορούμε για να θυμόμαστε. Είμαστε όλοι μέρη αυτού του συστήματος που κάνουμε οικογένειες μεγαλώνουμε παιδιά και γινόμαστε για κάποια χρόνια κουκουβάγιες και ενώ στην αρχή είναι χαριτωμένο και υπέροχο μετά σταματάει να θεωρείται. Μεγαλώνουμε και εμείς και τα παιδιά μας και χρειάζεται εμείς να τα διδάξουμε όχι απλώς με λόγια αλλά με πράξεις ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω τους, δεν είναι τόσο σημαντικοί και αξίζει να φέρονται με σεβασμό και εκτίμηση στον άνθρωπο δίπλα τους.

Καμία επιλογή του άλλου σε κανέναν τομέα δεν δικαιολογεί και δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να εφαρμόζει τέτοια καψόνια λες και είμαστε ακόμα στον μεσαίωνα και δεν έγινε μισό βήμα προόδου από τότε. Από εμάς θα παραδειγματιστούν τα παιδιά μας, από τον τρόπο θα φερθούμε και θα μιλήσουμε στους συμμαθητές τους, στους γείτονες και στο αφεντικό μας γιατί ο σεβασμός είναι ένα αγαθό που αν κατακτηθεί δεν χάνεται ποτέ. Αν πραγματικά λοιπόν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας είναι χρέος μας να τα τιμωρούμε και να τα μαλώνουμε όταν παραφέρονται και παρεκτρέπονται και όχι σαν άλλες κουκουβάγιες να τα προφυλάσσουμε κάτω από τις φτερούγες μας πιστεύοντας ότι δε θα ξανασυμβεί και σιγά γιατί τελικώς δεν ήταν και τόσο σημαντικό το ατόπημα. Το παιδί λαμβάνει μη λειτουργικά μηνύματα για τη ζωή του έτσι, γιατί θεωρεί δεδομένο ότι θα είμαστε πάντα εκεί να παρέχουμε την προστασία μας και εκείνο θα μπορεί να φέρεται όπως θέλει χωρίς επιπτώσεις. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν είμαστε ποτέ μόνο γονείς, δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό που διαθέτουμε, είμαστε και πολίτες και ως πολίτες αυτής της κοινωνίας έχουμε υποχρέωση απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά για τους ανθρώπους που ανατρέφουμε.

Ένα παιδί στα 23 κοιμήθηκε για πάντα. Ας είναι το τελευταίο παιδί που κοιμάται τόσο νωρίς γιατί υπήρξαμε λίγοι και μικροί και εκείνος πολύ μοναδικός για τον κόσμο μας.