Ο γιος μου "δεν μπορεί να πάρει ανάσα"

To γράμμα της αφροαμερικανής  μητέρας Jacalyn Wetzel σε όλες τις λευκές μητέρες που γράφτηκε πριν τα τραγικά γεγονότα στη Μινεάπολη, θα σας συγκλονίσει.

 

Απόδοση: Βέρα Πάρδου

 

Γεια σου φίλη μου,

Με θυμάσαι; Έχει περάσει κάποιο διάστημα, το ξέρω. Καθόμουν πίσω σου στο μάθημα της αγωγής του πολίτη στο γυμνάσιο.

Με θυμάσαι; Ήσουν η βάση μου στο σχήμα πυραμίδας στη ρυθμική και μια φορά έπιασες το κεφάλι μου πριν χτυπήσει στο έδαφος μετά από μια εξαντλητική μέρα.

Δεν με θυμάσαι; Τα αγόρια μας έπαιζαν μαζί στην ομάδα ποδοσφαίρου στην Τετάρτη δημοτικού.

Ήπιαμε κρασί σε πλαστικά ποτήρια στο πανεπιστήμιο μαζί.

Σίγουρα θυμήθηκες. Η φωνή μου μάλιστα έμοιαζε τόσο με τη δική σου που είχε γίνει καθιερωμένο αστείο ότι δεν είμαι όντως μαύρη, όμως είμαι.

Και έτσι είναι και τα αγόρια μου.

Φίλη μου, δεν μπορώ να εμβαθύνω μαζί σου σε συζητήσεις για το χρώμα μου και δεν είναι δικό σου το σφάλμα. Απλώς βλέπω την γρήγορη αλλαγή στην έκφραση σου που δείχνει πόσο άβολα αισθάνεσαι όταν αναφέρομαι στο θέμα της φυλής.

Μπορώ να διαχειριστώ τη δυσφορία σου τις περισσότερες μέρες, όμως είναι και κάποιες άλλες που είναι κάτι παραπάνω από απλή ενόχληση. Μερικές μέρες είναι δυσπιστία και αυτό με πονάει βαθύτερα για αυτό δεν σου μιλάω για αυτό το θέμα.

Δεν σου μιλάω για το φόβο που αισθάνομαι στην καθημερινότητα μου όσο τα αγόρια μου συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Δεν θέλω να σου πω ότι από μόνα τους έχουν αναπτύξει ένα ζωτικό φόβο για την αστυνομία, ακόμη και για τον υπεύθυνο ασφαλείας του σχολείου.

Δεν θέλω να σου πω ότι ο μεγαλύτερος γιός μου, μού αποκάλυψε ότι αγχώνεται αρκετά καθώς ο ίδιος υπεύθυνος κάνει διακρίσεις φερόμενος αυστηρότερα στα μαύρα παιδιά.

Δεν σου λέω ακόμη πως ενώ προσέχουμε να μην δείχνουμε σκηνές βίας άοπλων ανθρώπων που δέχονται επίθεση, το παιδί σου τις δείχνει στο σχολείο και τα παιδιά μου έχουν αντιληφθεί τις ομοιότητες στις σκηνές αυτές.

Δεν θα σου έλεγα ποτέ ότι όσο ψηλώνουν και με περνάνε σε μπόι η καρδιά μου, η καρδιά της μάνας, ραγίζει για λόγους που ποτέ εσύ πλήρως δεν θα καταλάβεις.

Δεν θα σου έλεγα ότι στην κρίσιμη ηλικία των 14, ο γιός μου «ταιριάζει στην περιγραφή» και ο αδερφός του δεν είναι πολύ μακριά από αυτό.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να σου πω, επειδή και εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως είναι αλήθεια. Ξέρεις τα αγόρια μου. Εσύ γνωρίζεις τι έχουν μέσα στην καρδιά τους. Εσύ ξέρεις πως είναι τα πιο γλυκά, ευγενικά και πρόθυμα να σε βοηθήσουν παιδιά που έχεις γνωρίσει. Η σκέψη ότι κάποιος θα μπορούσε να τα δει ως απειλή δεν περνάει καν από το μυαλό σου.

Σ' αγαπώ που νοιάζεσαι τα αγόρια μου. Αλλά χρειάζομαι να τα νοιάζεσαι και να τα αγαπάς αρκετά ώστε να απαιτείς την αλλαγή. Την αλλαγή με σκοπό γονείς σαν και εμένα να μην φοβόμαστε ότι τα παιδιά μας δεν θα καταφέρουν να επιστρέψουν σπίτι μετά από μια έξοδο.

Χρειάζομαι να τα αγαπάς αρκετά ώστε να μην τα βλέπεις μόνο ως παιδιά σου, αλλά όλα τα αγόρια που έχουν αυτού του είδους τα χαρακτηριστικά ως πιθανούς γιούς σου.

Έχω ανάγκη να τους αγαπήσεις όπως τους δικούς σου γιούς, επειδή αυτός ο κόσμος δεν το κάνει. Αγάπησε τους γιατί η καρδιά της μάνας δεν μπορεί να αντέξει άλλο ένα αγόρι που δέχεται πυροβολισμό και μοιάζει με τον αδερφό, τον ξάδερφο, τον θείο και τον γιό μου.

Αγάπησε τους για τον γιο μου που είπε «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» όταν συζητήσαμε πως νιώθει όταν βλέπει στο δρόμο περιπολικά.

Αγάπησε τους για τον μεγάλο μου αδερφό που του αρέσει να τρέχει.

Αγάπησε τους για τον νεότερο αδερφό μου που έχει το πιο υπέροχα μεταδοτικό γέλιο που έχεις ακούσει.

Αγάπησε τους για τον μικρότερο αδερφό μου με την πιο αγνή ψυχή που χρειάζεται όμως λίγο χρόνο για να μιλήσει.  Ενθουσιάζεται και αρχίζει να κομπιάζει με αποτέλεσμα αυτό να μπαίνει εμπόδιο στην επικοινωνία του.

Δώσε τους αγάπη γιατί η ταινία «American Son» είναι η πραγματικότητα τόσων πολλών μαύρων μαμάδων.

Δώσε τους αγάπη ώστε να μην γίνει και δική μου πραγματικότητα

Δώσε τους αγάπη και απαίτησε η Αμερική να κάνει το ίδιο.

Με ξέρεις. Είμαι φίλη σου.