Μαντώ Γαστεράτου:«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»

Περισσότερο απ' όλα με ανησυχεί το γεγονός ότι πια πολλές φορές δεν με σοκάρει τίποτα! Ειδικά αυτή την περίοδο που οι ορμόνες είναι στα ups τους, όλα γύρω μου, μου φαίνονται βαμμένα στις 50 αποχρώσεις του ρόζ!
Ωστόσο αυτές τις μέρες συνέβη ένα απροσδόκητο γεγονός που νομίζω ότι προβλημάτισε αρκετούς απο εμάς.

Αναφέρομαι στην υπόθεση της 19χρονης κοπέλας που εγκατέλειψε το παιδί της στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Δεν είναι το πρώτο τέτοιο περιστατικό που συμβαίνει και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο.
Στην προκειμένη περίπτωση η εγκατάλειψη του παιδιού φαίνεται να είναι η κατάληξη μιας μακράς σειράς λαθών και απερίσκεπτων ενεργειών της μητέρας και του περιβάλλοντος της.
Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν όσα ακολούθησαν μετά από την απόφαση της να δώσει το παιδί για υιοθεσία. Να ξεκαθαρίσω πως η υιοθεσία είναι και θεμιτή και κατανοητή.

Είναι απείρως προτιμότερο ένα παιδί να υιοθετηθεί παρά να μείνει σ' ένα σπίτι που δεν το θέλουν ή δεν μπορούν να το μεγαλώσουν. Η κοπέλα ισχυρίζεται ότι τηλεφώνησε στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα αλλά δεν απαντούσαν στο τηλέφωνο οπότε αντί να πάει εκεί έκρινε προτιμότερο να εγκαταλείψει το παιδί της στον δρόμο.

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω μια τέτοια παράλογη ενέργεια σε καμία περίπτωση, όμως ούτε θα κρίνω τόσο αυστηρά όσο κρίνουν τα ΜΜΕ, τα social media, τα sites, τα blogs και τα forums την γυναίκα αυτή.
Προφανώς δεν ωριμάζουν όλοι οι άνθρωποι στην ίδια ηλικία ή περίοδο της ζωής τους.

Άλλοι ωριμάζουν νωρίς, άλλοι αργά και άλλοι ποτέ. Άλλοι άνθρωποι έχουν στενή και ωφέλιμη καθοδήγηση από το περιβάλλον τους κι άλλοι βρίσκουν μόνοι τον δρόμο τους στη ζωή. Κάποιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους και κάποιοι όχι.

ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ...

Αναρωτήθηκε κανείς πριν κατακεραυνώσει αυτήν τη γυναίκα πόσο τρομαγμένη μπορεί να αισθάνθηκε και πήρε μια τέτοια απόφαση; Όσο παράλογη κι αν είναι αυτή. Πόσο μόνη και εγκαταλελειμένη; Ο πατέρας εκτός απο την στιγμή της σύλληψης του μωρού, υπήρξε ποτέ έμπρακτα δίπλα της; το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον που την άφησε να φτάσει σε αυτό το σημείο στάθηκε τόσο αμέτοχο και όλα τα χρόνια δικής της ανατροφής; Μπορεί τώρα να τη βοηθήσει να μεγαλώσει το παιδί της;

Σε καμία περίπτωση δεν την δικαιολογώ! Αυτό το τονίζω! Βλέπω όμως γύρω μου και ανησυχώ πολύ. Όπως προανέφερα παρατηρείται αυξυτική τάση αυτών των περιπτώσεων.

Και αναρωτιέμαι:
Αν τα γρανάζια αυτής της κοινωνίας λειτουργήσουν αντίστροφα και προσεγγίσουν τέτοιου είδους θέματα με ένα διαφορετικό πρίσμα, μπορούν να αποτελέσουν τροχοπέδη για το μέλλον και οι αίθουσες των νοσοκομείων με εγκαταλελλειμενα βρέφη αδειάσουν;
Και ρωτάω εγώ πάλι... πριν τα νοσοκομεία ή τελοπάντων οι αρμόδιες αρχές αφήσουν ελεύθερη μια μητέρα να φύγει και να εγκαταλείψει το μωρό της, μήπως είναι προτιμότερο να την οδηγήσουν στα χέρια ενός ειδικού που μπορεί να βοηθήσει;
Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι γιατί δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα στην παρούσα κατάσταση με την μέχρι τώρα αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.