Η Φωτεινή Δάρρα γράφει για τον κορονοϊό: " Πώς να κρατήσεις ένα παιδί μακρυά από την άνοιξη;"

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι, που χάνω το θάρρος μου, που δεν ξέρω με ποιόν έχω να πολεμήσω, γιατί πρέπει να πολεμήσω.

Ήρθε η στιγμή που η ζωή η ίδια δεν είναι αυτονόητη και αυτό κάπως πρέπει να το εξηγήσω. Όχι μόνο στον εαυτό μου...Τις ίδιες ερωτήσεις μου κάνει η εφτάχρονη κόρη μου και αυτή τη στιγμή που σας γράφω και τί δεν θα έδινα για να έχω τις απαντήσεις... Κάθε βράδυ πνίγω την αγωνία μου στο μαξιλάρι, αγωνία που έχει να κάνει με το παιδί μου, με τα παιδιά όλου του κόσμου που καθρεφτίζονται μέσα στα μάτια της.


Το επόμενο πρωί ξυπνάω και χαμογελάω!  Παίζω μαζί της, την μαθαίνω πράγματα όπως έκανα πάντα, την αγκαλιάζω, την πειράζω, διαβάζουμε, ακούμε μουσική και προσπαθώ να συμπεριφερθώ σαν να είναι όλα όπως πριν. Κάθε μέρα είναι μια νέα προσπάθεια, με τις συνθήκες γύρω μας να δυσκολεύουν. Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί ότι δεν μπορεί να δει τους φίλους της,  να πάει στο σχολείο, να παίξει στο πάρκο, να κάνει ποδήλατο που μόλις έμαθε; Πώς να της πεις ότι δεν πρέπει να αγκαλιάζει τους άλλους; Να τους φιλάει; Πώς να κρατήσεις ένα παιδί μακρυά από την άνοιξη;

Κι έπειτα πώς να μιλήσεις για αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο που μας έχει κάνει όλους τόσο μικρούς και ανίσχυρους...

Η Φωτεινή Δάρρα γράφει για τον κορονοϊό:  " Πώς να κρατήσεις ένα παιδί μακρυά από την άνοιξη;"

«Πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα», όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα! Αυτό πρέπει να το μάθουμε στα παιδιά μας. Να ανοίξουμε την καρδιά μας και να μάθουμε κι εμείς από αυτά το πιο βασικό: ότι ένα παιδί χρειάζεται, πρώτα από όλα,  τους γονείς του κοντά για να είναι ευτυχισμένο. Βλέπω την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της μικρής μου, την ίδια στιγμή που ο κόσμος κινδυνεύει. Πόσο οξύμωρο αλήθεια!;!

Κι έπειτα σκέφτομαι: αν όλοι μας δείξουμε στα παιδιά μας τις αληθινές αξίες της ζωής, τότε ίσως τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς. Ίσως βοηθήσουν το ανθρώπινο είδος να αναγεννηθεί, έτσι όπως η φύση αναγεννιέται τώρα την άνοιξη.

Ίσως ακόμα βρουν τον τρόπο να είναι ελεύθεροι σπάζοντας τις φυλακές που χτίσαμε και κατοικούμε...

Γιατί τα παιδιά μας είναι η δεύτερη ευκαιρία του γένους μας σε αυτό τον κόσμο!

Κλείνω και συνεχίζω να σιγοτραγουδάω:

«Ζούμε μέσα σ’ενα όνειρο που τρίζει

Σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

Μα ο χρόνος ο αληθινός

Είναι ο γιός μας ο μεγάλος κι ο μικρός»

Φωτεινή Δάρρα

tags:


tags: