"Σε αυτόν τον αγώνα δέθηκα περισσότερο με τη γυναίκα μου"

Ο Δημήτρης επέλεξε να ζήσει από κοντά το θαύμα του τοκετού που εκείνος ονομάζει "αγώνα". Ακολουθεί η ιστορία του:

Νομίζοντας ότι γνωρίζω τον εαυτό μου καλά, βρισκόμουν στο θάλαμο των οδυνών, ακριβώς απέναντι από την αίθουσα τοκετών. Ξαφνικά, η μαία, έδωσε την εντολή ότι πρέπει, και μάλιστα βιαστικά, να πάμε απέναντι. Είχα μεγάλη αγωνία, η οποία δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με αυτήν που αισθάνθηκα όταν βρεθήκαμε μέσα στην αίθουσα.

Μέσα σε δευτερόλεπτα έντονης προσπάθειας από πλευράς της συζύγου μου, η μικρή μας είχε έρθει στον κόσμο και τα αφιλόξενα φώτα τη χτυπούσαν σε ολόκληρο το σωματάκι. Το χρώμα της με ξένισε και σχεδόν με πανικόβαλε, καθώς επίσης και το γεγονός ότι δεν έκλαιγε και δεν εκινείτο. Ήταν όμως εικόνες οι οποίες για το μαιευτήρα αποτελούσαν καθημερινότητα, έτσι μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η μικρή μας ήταν στην αγκαλιά της μαμάς της έτσι ώστε να συνεχίσει όσο το δυνατόν συντομότερα το αίσθημα ασφάλειας που εδώ και 9 μήνες ακριβώς αισθανόταν μέσα στο σώμα της μαμάς της…

Πολλοί άντρες φίλοι μου, με ρώτησαν πως μπόρεσα να είμαι παρών, αν αηδίασα με το θέαμα, αν βλέπω διαφορετικά τη σύζυγό μου μετά από αυτό, και άλλες τέτοιου είδους ερωτήσεις. Η απάντηση είναι πολύ εύκολη σε όλες τις ερωτήσεις. Μόνο θετικά πράγματα αποκόμισα από τη συμμετοχή μου σε αυτόν τον αγώνα της συζύγου μου. Εκτός αυτού νομίζω ότι δέθηκα λίγο ακόμα με τη σύζυγό μου, καθώς είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι το δέσιμο μεταξύ συντρόφων ή φίλων, δημιουργείται, αλλά και ενισχύεται, από τις διάφορες καταστάσεις που αυτοί περνούν μαζί.

Ένας ακόμα παράγοντας που με έκανε να θέλω να βρίσκομαι στο πλευρό της συντρόφου μου εκείνες τις στιγμές, είναι και το γεγονός ότι θα ήθελα, όταν μία μέρα με ρωτήσει η κόρη μου “Μπαμπά, πως γεννήθηκα εγώ;”, να μην πλάσω απλά κάποια ιστορία, αλλά να βασίσω τη διήγησή μου σε αυτά που είδα και αυτά που βίωσα και αισθάνθηκα εκείνες τις πραγματικά κοσμογονικές στιγμές που έζησα.

Φυσικά υπάρχει και η καθαρά τεχνική σκοπιά της απόφασής μου να παρευρίσκομαι. Ήθελα να είμαι μάρτυρας όλων των κινήσεων από πλευράς μαιευτηρίου, ιατρού και προσωπικού, για την περίπτωση που κάτι συνέβαινε. Γενικά υπάρχει μία τάση, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι ευθύνες να μην αναλαμβάνονται από αυτούς που τις φέρουν, και ήθελα έτσι να διασφαλίσω ότι κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε στη δική μου οικογένεια.
Δύο χρόνια αργότερα, παρατηρώντας την ανάπτυξη και εξέλιξη της μικρής μας Αλκμήνης πλέον, είμαι ευτυχής που ήμουν “εκεί” και σκέφτομαι συχνά, ότι θα μου έλειπε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, αν έλειπα.