To πρόωρο μωρό μου & εγώ

Η 17^η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας. Μία μητέρα γράφει πώς η πρόωρη γέννηση της κόρης της άλλαξε τη ζωή της.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα κείμενα για την προωρότητα έχω γράψει, πόσες ιστορίες άλλων μητέρων έχω πιάσει στα χέρια μου για να δημοσιεύσω, κλαίγοντας από πάνω τους σα να τα ξαναζώ όλα κι εγώ μαζί τους από την αρχή. Μπορώ όμως να θυμηθώ κάθε μέρα, σχεδόν μία προς μία, μετά την 3^η ημέρα της 31^ης εβδομάδας κύησης που γέννησα την κόρη μου μέχρι την 50^η από εκείνη τη γέννηση: πενήντα ολοστρόγγυλες ημέρες και νύχτες, οι πρώτες της ζωής της,που μείναμε χώρια. Εκείνη να νοσηλεύεται στην εντατική με δεκάδες σωληνάκια και καλώδια στο μικροσκοπικό της κορμί, παλεύοντας για τα αυτονόητα κι εγώ να περιφέρομαι σαν φάντασμα στα δωμάτια του άδειου μου σπιτιού, σε αίθουσες αναμονής, χειρουργεία και ιατρεία. Πάντοτε θα με στοιχειώνουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Όταν ένα μωρό γεννιέται πρόωρα, προτού δηλαδή συμπληρώσει την 37^η εβδομάδα κύησης, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ δύσκολα για την επιβίωσή του, αλλά και για την καλή μετέπειτα διαβίωση του. Και αυτό συμβαίνει επειδή τα ζωτικά του όργανα δεν έχουν αναπτυχθεί επαρκώς κι όχι επειδή έχει χαμηλό βάρος.

Καρδιά, πνεύμονες, μάτια, εγκέφαλος, έντερο, ανοσοποιητικό σύστημα έρχονται απροετοίμαστα στην εκτός μήτρας ζωή και τα προβλήματα μπορεί να είναι πολλά και...απανωτά.

Το πιο παράξενο σε όλη αυτή την ιστορία, που ενδέχεται να διαρκέσει από λίγες μέρες μέχρι αρκετά χρόνια, είναι ότι οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν. Και το ακόμα πιο παράξενο ότι όσοι το ζουν δεν το λένε στους άλλους - ή τουλάχιστον δεν το έλεγαν μέχρι πρόσφατα. Δεν μιλάνε ούτε καν για το αβάσταχτο συναίσθημα του αποχωρισμού από το παιδί τους. Και έτσι οι γύρω τους δεν μαθαίνουν ποτέ πόσο επώδυνο είναι, γιατί οι φίλοι τους μοιάζουν να χάνουν τον εαυτό τους και γιατί θα έπρεπε να προσέξουν στη δική τους εγκυμοσύνη.

Η ιστορία του δικού μου παιδιού, που γεννήθηκε στις 31 εβδομάδες κύησης, δηλαδή περίπου 2 μήνες πριν από το αναμενόμενο,είχε απ’ όλα. Και αποχωρισμό και αγωνία και σοβαρά προβλήματα και ανησυχία για τη μελλοντική του ζωή.

Και πέρα από τις πρώτες 50 εκείνες ημέρες, τις χειρότερες που έζησα ποτέ, ο εφιάλτης συνεχίστηκε για πολύ καιρό μετά. Μέχρις ότου σιγουρευτώ ότι τη φροντίζω καλά, ότι μάλλον θα εξελιχθεί φυσιολογικά, ότι τα όποια προβλήματα υγείας θα φθίνουν, τα αρνητικά συναισθήματα διάβρωναν τη χαρά στο σπίτι μας.

Ψάχνοντας πληροφορίες στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι στην ελληνική πραγματικότητα έμοιαζε σαν να μην γεννιούνται πρόωρα μωρά: ελάχιστα επιστημονικά άρθρα και παντελής απουσία ανθρώπινων συναισθημάτων και αληθινών εμπειριών. Κι όμως, τα νούμερα είναι αμείλικτα: 1 στα 10 μωρά γεννιέται πρόωρα, τόσο παγκοσμίως όσο και στην Ελλάδα. Έχοντας βιώσει λοιπόν τόσο έντονα την εμπειρία της προωρότητας, αποφάσισα να μιλήσω εγώ. Να γράψω στο διαδίκτυο με τη μορφή ενός μπλογκ τις εμπειρίες και τα συναισθήματά μου. Και ξέρετε τι έγινε; Βρέθηκαν σιγά σιγά εκατοντάδες γονείς που όχι μόνο ενδιαφέρθηκαν να τα διαβάσουν, αλλά με καταλάβαιναν έτσι όπως δεν με είχε καταλάβει κανείς μέχρι τότε και επιπλέον τόλμησαν να μοιραστούν και τις δικές τους εμπειρίες. Το μπλογκ έγινε site, χάρη στη συνδρομή και άλλων μαμάδων – χρωστάω σε όλες και περισσότερο στην πιο στενή μου συνεργάτιδα και πλέον φίλη, την Τασούλα Μελισσοπούλου.

Με τη συνεργάτιδα μου ανακαλύψαμε τα πλεκτά χταποδάκια που ανακουφίζουν τα πρόωρα μωρά κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους και τα φέραμε στην Ελλάδα από το εξωτερικό.

Σήμερα, 8,5 χρόνια μετά τη γέννηση του παιδιού μου, νιώθω τόσο μακριά από την περιπέτεια εκείνη, αλλά και τόσο κοντά στους γονείς που τη βιώνουν τώρα.

Ξέρω πια πως όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε έστω και λίγο τον κόσμο μας, ξεκινώντας από όσα έλλειψαν σε εμάς και είμαι ευγνώμων που αυτό μου το δίδαξε ένας λιλιπούτειος άνθρωπος με τεράστια δύναμη.

Ίσως μέσα μου υπάρχει πάντα ένα αγκάθι να μου θυμίζει ότι δεν θα βιώσω ποτέ τη χαρά μιας «φυσιολογικής» γέννησης, αλλά μπροστά στην απέραντη χαρά που νιώθω έχοντας γνωρίσει από πρώτο χέρι τη σαρωτική δύναμη της ζωής, μοιάζει μικροσκοπικό, απειροελάχιστο και ολοκληρωτικά ανίσχυρο. Αν μου ζητούσαν μία συμβουλή για τους γονείς που βιώνουν τώρα την προωρότητα, θα έδινα δύο: Μην βάζετε στην άκρη τα δικά σας συναισθήματα.

Η πικρία μπορεί να συνυπάρξει με την ευγνωμοσύνη. Μιλήστε όσο χρειάζεστε για την τραυματική εμπειρία της προωρότητας. Εκείνοι που σας αγαπούν, θα μείνουν πλάι σας. Και... πιστέψτε σε αυτή τη δύναμη της ζωής που βρίσκεται συμπυκνωμένη στο σώμα των πρόωρων μωρών – μπορεί να κινήσει βουνά και ηπείρους. Αλήθεια.

H Κέλλυ Σώκου είναι δημιουργός του site 31ebdomades.gr όπου μπορείτε να διαβάσετε άρθρα και προσωπικές ιστορίες για την προωρότητα

Περισσότερα για τα οφέλη της δράσης Μικρό Χταπόδι, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Αν ξέρετε να πλέκετε, ζητήστε να γίνετε μέλος της ομάδας OctopusforapreemieGreece, Μικρό Χταπόδι by 31ebdomades στο Facebook