Ο Αντώνης Νικοπολίδης αποκάλυψε τι μπαμπάς είναι αλλά και σε ποιο παιδί του έχει αδυναμία

Η Ζωή Κρονάκη συνάντησε τον Αντώνη Νικοπολίδη σε μία από τις σπάνιες τηλεοπτικές του συνεντεύξεις. Μίλησε  για την οικογένειά του, τη γνωριμία με τη σύζυγό του και τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν ως ζευγάρι. Αναφέρθηκε στην κατάκτηση του EURO με την Εθνική Ελλάδος το 2004, αλλά και στις αντιδράσεις που αντιμετώπισε όλη η οικογένεια, όταν μετακόμισε από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό.

Παιδί βιοπαλαιστών, ποντιακής καταγωγής, μεγάλωσε σε ένα χωριό της Άρτας. Μάλιστα δούλευε στα χωράφια, βοηθώντας τον πατέρα του, από τα 13 έως τα 17 του έτη και αυτό ήταν που τους έφερε πολύ κοντά. Ήταν εκείνα τα τρία χρόνια που ζεις μαζί του, μεγαλώνεις μαζί του και φυσικά είναι το πρότυπο σου.

Μετά ήρθε η ώρα να ανοίξει τα φτερά του, ως ένα πολύ ταλαντούχος ποδοσφαιριστής. Πήρε τη μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό και ήρθε στην Αθήνα.

«Γνώρισα τη σύζυγό μου, Βάσω, εκεί στο ΄97-΄98, τότε άρχιζα να είμαι βασικός στον Παναθηναϊκό. Τότε έβγαινα από μια σχέση που είχα. Γενικά είμαι άνθρωπος που κάνω μακροχρόνιες σχέσεις. Μου αρέσει η ηρεμία και η τάξη» είπε.

«Η Βάσω με βοήθησε πάρα πολύ, ήταν πάντα δίπλα μου. Εκτός του ότι είναι πολύ ωραία γυναίκα και μια εξαιρετική κοπέλα, πέρα από τον έρωτα που είχαμε, μιλούσαμε και την ίδια γλώσσα. Καταλάβαινε τις απαιτήσεις μου. Οπότε μπορέσαμε όλα αυτά τα χρόνια να κρατήσουμε τις ισορροπίες και τον καιρό που σταμάτησα το ποδόσφαιρο γιατί ουσιαστικά ήμουν ένας πατέρας που έλειπε από το σπίτι΄και μεγάλωσε τα παιδιά μόνη της γιατί καταλάβαινε τις ανάγκες μου, καταλάβαινε τις απαιτήσεις που είχε βατό που έκανα».

Όπως εξήγησε, οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον κρατούσαν συνεχώς μακριά από το σπίτι, με τη σύζυγό του να έχει αναλάβει το μεγάλωμα των τριών παιδιών τους και έτσι όταν σταμάτησε την ποδοσφαιρική του καριέρα προσπάθησε να περάσει χρόνο με την οικογένειά του.

Μίλησε και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν όταν εκείνος σταμάτησε το ποδόσφαιρο αλλά και τη μεγάλη αλλαγή που βίωσε στην καθημερινότητά του μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου το 2004.

"Είναι μια δύσκολη εποχή για αθλητές, όταν σταματούν την καριέρα τους. Υπήρχαν εντάσεις, φυσιολογικές βέβαια γιατί προσπάθησα να ενταχθώ ξανά σε μια οικογένεια, με τα καθημερινά της προβλήματα, με τις μετακινήσεις των παιδιών, με, με..." σημείωσε.

Αναφέρθηκε τέλος και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε μετά το Euro 2004 αφού όπως τόνισε για ένα διάστημα δεν είχε προσωπική ζωή.

"Γενικά είμαστε λίγο υπερβολικοί ως λαός στις εκδηλώσεις μας. Μετά το Euro 2004 αισθανόμουν ότι δεν είχα ιδιωτική ζωή. Και μερικές φορές ίσως να ήμουν λίγο σκληρός με παιδιά. Έβγαινα έξω με τη γυναίκα μου να πάμε κάπου, με την  οικογένειά μου, ήθελα να είμαι με τα παιδιά μου μα τα πάω στις κούνιες, αλλά ερχόταν τόσος κόσμος για να βγούμε φωτογραφίες που έπρεπε ή να παραμελήσω τα δικά μου τα παιδιά ή να φανώ λίγο απότομος ότι δεν βγάζω φωτογραφίες. Είναι μια δύσκολη στιγμή. Αλλά έχεις και τα δικά σου παιδιά που πρέπει να ζήσουν με τον μπαμπά τους" εξομολογήθηκε ο Αντώνης Νικοπολίδης.

Ο Αντώνης Νικοπολίδης μίλησε για τη μετεγγραφή του από τον Παναθηναϊκό στον αιώνιο αντίπαλο τον Ολυμπιακό. "Δεν είναι εύκολο πράγμα, για εμένα και την ομογένεια μου, ήμουν 15 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Και δεν είναι εύκολο πράγμα ούτε για εάν ούτε για την οικογένεια και τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά γίνονται πολύ σκληρά κάποιες φορές, στις συναναστροφές τους. Ο γιος μου, που ήταν έξι χρονών, δέχθηκε κάποια σχόλια, του έλεγαν ο μπαμπάς σου είναι προδότης κλπ. Αλλά τον συνόδευε αυτό το πράγμα και μετά. Του είπαμε ότι για εμάς ήταν μια επαγγελματική επιλογή. Είχαμε στιγμές έντασης και με τη Βάσω όταν βγαίναμε έξω, ειδικά μια φορά στο Mall είχαμε μια ακραία αντίδραση., Ανησύχησα πιο πολύ για τη βάσω διότι ήταν πράγματα που δεν τα είχε συνηθίσει και καμιά φορά αντιδρά. Με βωμολοχίες και θα ,μπορούσε να ξεφύγει η κατάσταση. Εγώ ξέρω πως να ξεφύγω, αλλά η Βάσω που δεν τη συγκρατείς κι εύκολα, πήγαν να περιπλέξουν τα πράγματα".

Πως θα χαρακτήριζε τον εαυτό του ως μπαμπάς; "Όσο μεγαλώνουν γίνομαι πιο ρεαλιστής, χωρίς να τους απογοητεύω. Θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας τι δυσκολίες υπάρχουν στη ζωή και σιγά σιγά ότι η ζωή είναι ένας συνεχόμενος αγώνας και θα πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινά, αλλά πάντα να τους παροτρύνεις και να τους υποστηρίζεις. Εμένα δεν με ενδιαφέρει τα παιδιά μου να είναι επιτυχημένα, αλλά να είναι ευτυχισμένα. Αυτό είναι το πιο βασικό. Όταν βλέπω το μεγάλο μου γιο, τον Γιάννη, που εμπλέκεται επαγγελματικά πλέον, αυτό που τον ρωτάω είναι αν είναι ευτυχισμένος. Ό,τι έχει πετύχει, το έχει πετύχει μόνος του. Τελείωσε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια στην Αμερική και τώρα ξεκινάει την επαγγελματική του καριέρα. Πήγε στα ντραφτ και ξεκινάει χωρίς καμία άλλη έννοια. Εμείς είμαστε συμβουλευτικά δίπλα του.

Τα δίδυμα τα βλέπω σαν εξάχρονα. Τα έχω ζήσει πιο πολύ από τον Γιάννη. Εμένα ο πατέρας μου ούτε μας αγκάλιαζε, όπως κάνουμε εμείς τώρα, δεν ήταν πολύ εκδηλωτικός, αλλά πάντα ήταν ο σεβασμός απέναντι του όταν έμπαινε στο σπίτι. Τον λατρεύαμε. Εγώ είμαι πιο εκδηλωτικός με την κόρη μου. Είναι το κοριτσάκι, η Μαριτίνα είναι η αδυναμία μου".